Southampton

Vrijdag 16 juli
We liggen nu sinds maandag in Yarmouth. Dat is – zoals de naam aangeeft – de monding van de Yar, een riviertje dat vanaf de “Freshwater bay” aan de zuidkant van Wight naar het noorden loopt. Het plaatsje is piepklein en er zijn zowat evenveel huizen als touristieke pubs. Verder is er in het plaatsje bitterweinig te vinden. Het weer is de afgelopen dagen gekenmerkt door heftige windvlagen en perioden met stormachtige wind. Het is raar weer. Er zijn windwaarschuwingen van 8 – 9 Beaufort, maar we hebben ook perioden dat het windstil is. In de windbuien kleppert het aan alle kanten en we hebben opnieuw een fluitende mast in de buurt: deze keer een sopraan op een toonhoogte A, zou ik zeggen. Toch is het ook vaak redelijk zonnig en regen hebben we vooral ’s nachts gehad..De dag begint meestal prima met een heldere hemel en zonnig. Daarna trekt een soort grauwe deken over, waar af en toe heftige “zonnebuien” doorheen priemen. Zo fel dat je ogen er pijn van doen. Ons hele verblijf in Engeland al, horen we constant weerberichten met stormwaarschuwingen boven Ierland, maar net naast onze regio. Nu – voor het eerst – is dat dus ook hier. We hopen een beetje dat het morgen, zaterdag, een beetje afgelopen is. We hebben de omgeving hier nu wel gezien: mooi hoor….

Aan het eind van de dag kreeg ik last van een soort duizeligheid. Hanneke had dat helemaal aan het begin van de vakantie ook een paar dagen. Het is een hoogst verwarrende ervaring: helemaal nuchter en toch voelen alsof je laveloos op je benen probeert te blijven staan, Dinsdag hebben we een bus gepakt naar “the Needles” om van daaruit terug te lopen. In Alum Bay, vlak bij the Needles blijkt een compleet kermispark te zijn. We hebben ons daar vandaan snel uit de voeten gemaakt en gezocht naar het “coastal path”. Hoewel ik aanvankelijk dacht dat het beter ging, liep ik als bezopen over de toch al zeer onregelmatige paden. We moesten een flinke cliff op met een natuurreservaat, een oud fort en wat prehistorische grafheuvels op de top. Ondanks het wat wazige weer wel een fantastisch uitzicht op the Needles, de omringende heuvels en de overkant! En hoewel ik weinig met bloemetjes heb, de Heide was werkelijk fenomenaal paars! Onderweg kwamen we een enkele hoogbejaarde Lord tegen met z’n jachthond (Had net puppies gehad, vertelde hij trots) en een enkele andere local. Down hill hebben we voor het laatste stuk de bus maar genomen, want als je zo zig-zag loopt is het minstens 2 maal zover…

Inmiddels bleken onze accu’s aan opladen toe. We hebben al bijna een week geen stroom van de wal en kennelijk houdt het zonnepaneel het met dit weer toch niet bij. Gelukkig heb ik een 4-tact generatortje aangeschaft, waarmee we zelf stroom kunnen opwekken. Alleen benzine ontbrak nog, maar die kunnen we hier krijgen. Het blijkt inderdaad te werken: de accu weer een beetje opgepord.
De volgende dag blijkt dat we opnieuw de accu verder moeten bijladen. Helaas blijkt na enige tijd dat er niets meer bijkomt. Als ik op onderzoek uitga, blijkt dat ik per ongeluk een schakelaaar naar 24 volt heb omgezet. Daardoor is de zekering verbrand en laadt de generator niet meer. We moeten op zoek naar een nieuwe zekering.

Woensdag was Hanneke jarig. Het ene SMS-je na het andere komt binnen. Erg leuk! Hanneke wil graag een flink eind wandelen. Helaas is het weer nog wat minder geworden, maar ’s middags klaart het wat op. Hoewel mijn duizelingen nog niet helemaal weg zijn besluiten we de rivier de Yar rond te wandelen en – in het voorbijgaan – te zoeken naar een zekering. Bij de eerste zaak alleen zekeringen met een te lage waarde voor 3 pond per stuk. Bij een autobedrijf is het raak! Voor 60 Pence krijgen we 3 zekeringen!! De wandeling gaat – wat mij betreft – vrij moeizaam. Het lijkt wel alsof mijn hoofd geen vaste verbinding heeft met het lijf en alle signalen van beneden te laat boven aankomen. Als ik naar links kijk val ik automatisch naar rechts, of zoiets. Verder gaat de lichamelijke gesteldheid wel goed.
Desondanks maken we een flinke wandeling van Yarmouth naar Freshwater (naar de bovenloop van de Yar). Onderweg raken we aan de praat met een paar andere Hollanders die ook hun tijd verdrijven tot de stormachtige wind over is. Kort daarna komen we bij een “farm-shop” waar ze allerhande huisgemaakte producten verkopen. Tot onze verrassing zien we daar WORTELTJESTAART. Nou, aangezien Hanneke jarig is, kan die niet blijven staan! Dus thuis wordt vanavond worteltjestaart gegeten.

Als we in Yarmouth terug zijn, besluiten we daar uit eten te gaan in een 500 jaar oude pub “the Kings Head”. Onder de balk waarop binnen de naam nogmaals is uitgehakt bevindt zich een enorme, beroete, open haard (er wordt nu niet gestookt, overigens). Kennelijk waren ze hier minder op de koning gesteld… Na een gegrilde vis (Zeebaars) terug naar de boot. Hanneke heeft nog diverse SMS-jes. Ook haar mail bevat nog enkele gelukwensen. De generator blijkt het nu weer keurig te doen. Inmiddels waait het echt hard, recht van voren en ik maak nog een extra boeglijn op de wal vast. Als ik ga zitten ben ik helemaal de weg kwijt, kan niet meer op mijn benen blijven staan, voel me vreselijk … ik denk zeeziek of zoiets en even later breng ik alles wat ik gegeten heb terug naar waar het vandaan kwam, de zee..Daarna gaat het wel zo’n beetje, hoewel het uittrekken van mijn kleren en aantrekken van mijn pyama leidt tot twee bijna val-ongevallen.

De hele nacht en de donderdag blijft het loeien en huilen van de wind. Dat heeft overigens het voordeel dat je het gepruttel van het generatortje nauwelijks hoort. Met het evenwicht gaat het weer iets beter. Helemaal tof is het nog niet, maar het gaat.

Zaterdag moeten we boodschappen doen. Dat is opnieuw een gelegenheid om een eind te lopen. We besluiten langs de kustrand te lopen, deze keer richting Needles. Onderweg horen we een aantal keren een flinke knal. Zeker het startschot voor een wedstrijd, dachten we nog, maar niets van dat al. We komen bij een oud fort waar zich een opmerkelijk tafereel afspeelt: een grote groep mensen, verdeeld in twee groepen zijn verkleed als piraten, respectievelijk 18e eeuwse “soldaten” en voeren daar een soort oorlog in het klein. Het terrein is afgezet met touwen en er staan twee heuse kampementjes en een kanon. Buiten de touwen zitten groepjes belangstellenden en wandelaars te picknicken terwijl ze het geheel bekijken. Opmerkelijk is ook dat de mate van verkleding zeer beperkt is. Eigenlijk zie je die dikke bakkersvrouw van daarstraks nu met een ooglapje en hoofddoekje met een doodshoofd erop. En die piraat met dat voorgeplakte sikje is volgens mij dezelfde die gisteravond met de taxiboot rondvoer… Onze wandeling loopt tot het punt waarin het coastal path midden in een vakantieparkje eindigt.

Als we in Yarmouth een pilsje drinken komen we daar een hele afdeling “piraten” van het gezelschap tegen die daar met z’n allen een pint drinken. Er zitten types bij die helemaal niet verkleed hadden hoeven zijn, zulke middeleeuwse koppen (en lijven). Ze doden het wachten op de boot, want kennelijk zijn ze speciaal hiervoor vanuit Lymington over komen varen. (Een meisje vertelde dat ze dit soort spelen de hele zomer ieder weekend doen.

Dinsdag 20 juli
Inmiddels zijn we bijna een week verder. Diverse wandelingen en zo. Ook opnieuw twee Hollandse reddingsboten gezien: een hele oude (de Arthur uit Oost Mahorn), met de bewoners waarvan we een praatje hebben gemaakt en een zo te zien vrij moderne: de Highlander. De oude heeft twee dieselmotoren van 25 pk. Hij is met twee anderen, waaronder de beroemde Insulinde, op vakantie. (In Calais lag er ook één beroemde, de Neeltje Jacoba)

Na betaling blijkt het ponton in Yarmouth met 8,50 pond door de week en 16,50 van vrijdag t/m zondag, absoluut de goedkoopste. Maar ja, je moet dan wel naar de kant roeien of een taxi nemen en er zijn geen voorzieningen zoals water of elektriciteit. Dat laatste begon lastig te worden omdat ondanks het dagelijks uurtje laden met de generator, de accu’s na een week wel erg onder peil begonnen te raken.

Uiteindelijk hebben we het wel gezien. Dit temeer omdat er inmiddels een grote motorboot bij ons heeft aangelegd, zodat we tegen een platte zijkant aankijken. We besluiten om naar een natuurgebied, de Newtown Creek te verkassen. Via bochtige geultjes komen we inderdaad bij een paar visitors boeien, zoals hier gebruikelijk in het midden van de geul. Op één na zijn ze allemaal bezet. Onmiddellijk komt er een motorbootje langs om te vragen of we van plan waren te blijven liggen. Na bevestiging komt ook onmiddellijk de rekening: 13 pond…. Het is er inderdaad wel buitengewoon rustig. ’s Avonds is het er zelfs doodstil op enkele vogels en opspringende vissen na.

De motorproblemen nemen overigens ernstiger vormen aan. De lekkage bij de olievuldop is flink veel groter geworden. Ik bel een aantal keren met het bedrijf dat mijn servicebeurt heeft gedaan. Hun inschatting is nogal onheilspellend: de prijs van een halve nieuwe motor…. Ik hoop natuurlijk dat er een klein onopgemerkt kleinigheidje is, een los getrild stelschroefje of zoiets, je weet maar nooit, want in de wel uiterst summiere “manual” staat ook iets als “clean the vacuum valve”, die ik helaas nergens kan vinden.

De Engelse zuidkust is op veel punten prachtig, met indrukwekkende kliffen, daar waar het land als het ware met een scherp mes afgesneden is. Je ziet de bodemstructuren golven. Ook krijg je mooie vergezichten op de glooiende heuvels erachter, met bossen en met akkers en hier en daar een klein dorpje. Wight is dat nog eens in het kwadraat! Een prachtig vaargebied met heftige stromingen, maar ook – rondom – allerlei schilderachtige kleine plaatsjes. (Dat er dan ook niets te krijgen is, nemen we op de koop toe.)

De Newtown “River” blijkt voor ons echt een verademing. We zijn namelijk die Marina’s wel spuugzat! Maar ze zijn voor ons min of meer onvermijdelijk.
Het blijft goeddeels een open zeekust waar je meestal weinig beschutting hebt als het weer omslaat. Het weer is goed, maar voortdurend zijn er dreigende depressies in de nabije omgeving. Engelsen ankeren dus alleen voor de “high tea” en vertrekken dan weer. Overnachten doen ze hoogstens aan een “mooring” dwz. een boei met een ring eraan die met een ketting aan een blok beton is verankerd. Helaas zijn de meeste in gebruik.
Onze pilot geeft nauwelijks aanwijzingen over ankerplekken. En elke plek die geschikt lijkt om te ankeren ligt vol met vaste moorings van betalende boteneigenaars. Hele rivieren liggen er vol mee. De Hamble river gaat er prat op dat er op een afstandje van nog geen 4 kilometer meer dan 3000 jachten liggen. Langs de kust van Wight is het niet anders. Vlak bij stadjes liggen dan wat van die boeien, maar of de grond verder geschikt is om te ankeren is twijfelachtig, vooral ook omdat er grote gebieden met grindstranden zijn. Daar houdt geen anker op. Dat in combinatie met heel forse stroming en getijden, maakt overnachten op een willekeurige plek niet erg aantrekkelijk.

In de Newtown River kreek liggen we bij laag water in een smal watertje, midden in een slenkengebied met hier en daar wat half vergane resten van een steigertje en een haventje. We zien een zeehond zwemmen en rond de boot zijn er veel grote vissen. Bij hoog water lijkt hetzelfde gebied bijna één groot meer. Op een halve kilometer afstand ligt zo’n half vergane havenkade met wat ladders tegen de muren. Vlak bij staan wat bomen met daarachter – half verscholen – een piepklein kerkje of zoiets en drie huisjes. Het plaatsje Newtown bestaat uit een paar van dit soort gehuchtjes aan deze zich door het land slingerende kreek. Ongeveer twee kilometer verderop ligt – verscholen achter een klein bos - een iets groter gehucht. Daar is volgens de beschrijving een postkantoortje/annex winkeltje dat door de week van 8 tot 13.00 open is. Er tegenover schijnt de pub te zijn en een kwartiertje lopen verderop is een bushalte. We blijven hier met plezier een paar dagen liggen. Hanneke raakt haar energie kwijt met het schoon boenen van de waterlijn bij de boeg. Net op die waterlijn heeft zich een flinke groene snor ontwikkeld van een paar decimeter lengte.

Als de natuuropzichter de volgende dag weer geld komt ophalen vraag ik om advies over een betrouwbare werf met technische service. Hij belt onmiddellijk een plaatsgenoot die een half uur later komt opdraven. Na twee uur sleutelen is zijn conclusie dezelfde als mijn vermoeden: carteroverdruk. Geen vacuumvalve gevonden. Ook hij kan de oorzaak niet vinden en dus ook niet oplossen. Hij wil de motor best uit elkaar halen, maar ja…. Bovendien wordt het een kostbare operatie en hij kan onmogelijk zeggen hoe lang de levering van onderdelen duurt. (Nou dat weten wij inmiddels uit ervaring: bij de distributieriem was dat zowat 6 weken.) Hij denkt dat we Nederland misschien nog wel kunnen halen als we er maar voldoende olie bij blijven gooien….. Hij is – zoals alle Engelsen die we zijn tegengekomen overigens - erg hulpvaardig maar over de haalbaarheid van Nederland op deze manier, daar heb ik zo mijn twijfels over.

We praten er de hele avond over verder. ’s Nachts word ik wakker en besluit dat ik die gok toch iets te groot vindt. De volgende ochtend besluiten we om dan dus maar naar een haven te varen waar er kans is op groter expertise. En zo varen we dus dinsdag om 11 uur het zeegat uit. Ik sta vandaag weer erg wiebelig op mijn benen (het is de afgelopen week niet helemaal weg geweest) en dat wordt in de loop van de dag alleen maar erger. Het is wel verontrustend, maar als ik me vasthoud val ik niet om en de rest van de hersens werken nog wel.

We hebben besloten om naar Southampton te zeilen. We hebben flink stroom (3,5 – 4 knopen) en een beetje wind mee. Dat gaat dus prima. Southampton blijkt veel verder landinwaarts te liggen dan we dachten. Er is daar een beroemde werf (de Shamrock wharf) en om de hoek liggen beroemde mega jachten. Helaas blijkt de prijs hier ook mega: 34 pond per dag. Nog twee teleurstellinkjes zijn achtereenvolgens dat de dichtstbijzijnde winkel (Hanneke wil BROOD!!!) een klein half uur verderop ligt en dat de internetverbindig de zoveelste provider is voor 5 pond voor een uurtje. Elke haven heeft een ander, blijkbaar.

Maar, Hanneke heeft nog nauwelijks met de havenmeester over een technisch probleem gesproken of hij stapt al bij mij aan boord, tot mijn stomme verbazing. Hij kent dit merk en type motor niet, ondanks 40 jaar ervaring. Hij bekijkt de boel nauwkeurig, we laten de boel draaien en komt helaas tot dezelfde conclusie. Ook hij is niet optimistisch over de levertijd van onderdelen en de te verwachten duur van de reparatie. Ondanks het geringe aantal gedraaide uren is het twijfelachtig of zo’n reparatie lonend is.

De monteur belooft om over mogelijke oplossingen na te denken en de volgende dag nog even terug te komen. Hanneke en ik bespreken de situatie en vragen ons af of het niet wijzer is om een nieuwe motor aan te schaffen (maak de borst maar nat, zogezegd). Overigens zal ook dat de nodige tijd vergen. Dat wordt een forse onderbreking van onze trip en een enorme hap uit de portemonnee….
Nadat de monteur vertokken is wordt het mijn lijf blijkbaar te machtig en moet ik opnieuw braken. Raar hoor, ik was eigenlijk helemaal vergeten hoe naar en vies, maar onafwendbaar dat gevoel is (is in zeker 30 jaar niet voorgekomen).

Tot mijn verrassing blijkt dat deze Internetprovider je wel een half uurtje proef laat draaien. Zo weet ik dus ook dat het de hele komende week gaat regenen, afwisselend buien en gemiezer. Vandaar dus dit verslag met overwegend huilberichten. (We slaan ons er wel doorheen hoor! We hebben het er al over gehad dat we in de tussentijd tot de boot klaar is, misschien wel een kampeervakantie in Frankrijk of zo kunnen houden.)

Jullie daarzo, volgens mijn informatie zijn er nog nooit zoveel gevallen geweest van oververhitting op het werk, als dit jaar. Dus bij jullie zit het weer wel goed….

Liefs, Hanneke en Maarten