Oeps! Misschien een verkeerd knopje ingedrukt....

Lekker weg 8
Maandag 6: we zijn dus om een uur of half elf aangekomen in Cowes. Vlak voor de haveningang lag een prachtige klassieke tweemast schoener van tenminste 30 meter. Een stuk of 10 bemanningsleden waren het koper aan het poetsen …. Bij de haveningang liggen twee onbetaalbaar dure jachthaven-tjes (één met een exclusieve opgang voor HM de Queen en haar vrienden), waar ook enkele van die megagrote klassieke zeilschepen liggen. Vlak daar voorbij een dure jachthaven die wij maar overslaan. Daar liggen trouwens wel onze Belgische buren die gelijk met ons vanuit Bembridge vertrokken.

De eerste indruk bij het binnenvaren is die van een vrij industriële haven met veel werven. Als je wat beter kijkt, blijkt dat wel mee te vallen. Er zijn inderdaad wat werven, allemaal voor de “betere” jachtenbouw, wat aanverwante bedrijfjes en een paar flinke jachthavens, maar daarna houdt het snel op. Op één van de werven aan de overkant worden overigens wel twee wedstrijdjachten voor oceaan-races gebouwd: een zwarte en een witte. Eigenlijk is de oever vrij saai. De haven is de duurste tot dusverre 62 pond voor 2 dagen en dan was dit nog het goedkoe deel, volgens de aanwijzingen in de pilot.

’s Middags lopen we naar het plaatsje. Het is een flink stuk lopen langs een oersaaie straat in erg warme zon. We gaan over met de kettingpont. Vlak voor het centrum zien we de winkel van Beken of Cowes, de fotograaf. Zijn kleinzoon en een collega draaien het winkeltje nu. Het wordt verbouwd en binnen is het een rommel. In de etalage hangen een paar top-foto’s. De oude Beken is trouwens nog eerder begonnen dan ik dacht. Er hangt een foto uit 1926 van een wedstrijd.

We komen bij het centrum onze Belgische buren tegen, die vertellen dat hun jachthaven eigenlijk best betaalbaar is en goedkoper dan die van ons…Het centrum heeft een voetgangersgebied met één smalle winkelstraat die bij een mini-boulevard eindigt. Hier liggen ook de twee jachthaventjes en staat het startgebouw van alle wedstrijden in Cowes, inclusief trouwens 24 kanonnetjes. Daarbij hangt een waarschuwing dat ze op elk moment afgeschoten kunnen worden, als een wedstrijd dat verlangt. In de verte, aan de overkant van de Solent (circa 6 km) zien we twee van de klassieke wedstrijdjachten varen met vol tuig, inclusief kluivers, vliegers, gaffeltopzeilen en wat er nog meer aan zo’n schip hangt: 7 á 8 verschillende zeilen. De bemanning kun je nauwelijks onderscheiden, hoewel er soms één op de giek (10 meter ver boven het water) of in een mast lijkt te zitten. Er omheen zie je andere zeiljachten die er – in die verhouding – een beetje pietepeuterig uitzien: Hun masttop komt nog niet eens tot aan de gaffel van die mega-zeilschepen. De klassiekers zien eruit als zwanen: ze bewegen ogenschijnlijk nauwelijks maar gaan toch gracieus vooruit (sneller dan alle anderen) en ze trekken zich niets aan van dat drukke grut om hen heen. Helaas tuigen ze daar in de verte af en komen dan naar Cowes. Op het moment dat ze elkaar in de haven passeren staat plotseling de hele bemanning naast elkaar in het gelid aan de railing en groeten ze elkaar met een uitgebreide “yel”: de verliezers eerst, de winnaars daarna. Toch wel een beetje een soort van mooi, dat ritueel.

Bij de Marlijn aangekomen blijkt dat er aan onze steiger en die daar omheen allemaal boten liggen van “zeilscholen”, dwz. het zijn normale, vrij grote jachten, maar er zitten een stuk of 10 mensen op die allerlei interessante oefeningen doen en herhalen en nog eens over doen. Bovendien hebben ze bepaalde kenmerken gemeen: de boten bijvoorbeeld, hebben allemaal tenminste 10 stootwillen aan één kant hangen. De opvarenden staan bij elke oefening allemaal geduldig op een rij. Allemaal hebben ze ook de standaard kleding aan, dwz. een goed reddingsvest, meestal met veiligheidslijn (wat binnen de haven wel wat overdreven is), en van die kekke handschoentjes. We hadden ze al vaker gezien, maar snappen nu hoe dat komt! Als je leert zeilen hoort dat er bij: van die hand-schoentjes zonder vingertoppen. (Een vingertopje kun je wel missen, maar als al die vingers eraf geklemd worden, dan blijft de rommel tenminste een beetje netjes bij elkaar…)

Dinsdag gaan we fietsen. Er schijnt een leuk fietspad langs de rivier te lopen naar Newtown, het grootste plaatsje van Wight. Het fietspad blijkt te lopen over een oud spoorlijntje, tussen een strook bomen, langs de rivier. Onderweg komen we ergens een werkelijk gigantische productiehal in aanbouw tegen die midden in de natuur (lees in the middle of nowhere) staat. Op een hek hangt een bordje “Project to Improving the image of building”. Newtown zelf is wel een leuk piepklein stadje. Een groot deel van de winkels verkoopt tweedehands spullen. ’s Avonds eten we in de zeilclub terwijl we onderwijl voetballen kunnen kijken. Gewonnen, maar met doelpunten die weinig overtuiging uitstralen.

Woensdag gaan we tegen twaalven op weg naar Beaulieu River. Het schijnt een mooie rivier te zijn maar we moeten rekening houden met een drempel voor de ingang. Onderweg zien we twee van de klassieke tall ships zeilen en aftuigen. We hebben flink wat stroom tegen en aan de wind zeilend komen we elke keer ongeveer bij dezelfde boei uit. Uiteindelijk, vlak bij de ingang gaan we op de motor verder.

De rivier is ongeveer 5 mijl lang. Na het eerste stukje varen we inderdaad op een brede stroom tussen de bossen. Af en toe zien we een groot gazon van een landgoed. Ook in deze rivier liggen lange rijen zeil- en motorboten aan meerboeien. Uiteindelijk komen we bij een werfje waar we zouden kunnen liggen: Bucklers Hard Marina. Tot onze verrassing liggen hier opnieuw de Belgische buren van enkele dagen terug. We meren af en maken een praatje, maar blijken al snel van plaats te moeten wisselen omdat de eigenaar van deze plek onverwacht terug komt. Als ik netjes achteruit vaar gaat het een beetje mis: we hadden gezien dat er nauwelijks stroom stond, maar dat was daarvoor. Achteruit sturend gaat niet zo nauwkeurig en - voordat ik het in de gaten heb – liggen we in een zodanige positie dat we zijdelings plat tegen de geparkeerde boten drijven. Er helpt geen lieve vader of moeder meer aan: de havenmeester moet ons hieruit slepen… Een blamage…. (Hij vertelt dat ik niet de eerste ben… Schrale troost, vind ik.) De prijs van deze haven is nog weer hoger dan de vorige: nu betalen we 32,50 pond. Gelukkig kan ik bij de havenmeester een mooie mahonie plank versieren om als bankje te gebruiken voor onze rubberboot (dat bankje waren we vergeten). Opvallend hier zijn (opnieuw) de vele zwaluwen die tussen de stagen en lijnen van de boten door vliegen. (In de Chichester marina waren er ook al veel.) Sommige komen een tijdje op een railingdraad zitten kwetteren, in hun eentje of met een stelletje. Ze zijn helemaal niet bang. Het zijn ongelooflijke acrobaten! Ze lijken onder een grote overstekende kademuur of ponton te nestelen.

De volgende dag is het opnieuw prachtig weer en we wandelen op ieders aanraden van de afgelopen weken naar het plaatsje Beaulieu (uit te spreken als (Bjoelie…) Het is een wandeling van ruim een uur langs de rivier door oerbosachtige stukken, langs slikken en langs kleine stukjes hei. Je kunt je inderdaad voorstellen dat het er 200 jaar geleden hetzelfde uit zag. Het plaatsje Beaulieu komen we binnen via een poortje tussen de tuinen en twee piepkleine huisjes door. Het is wel schilderachtig, maar absoluut een gehucht. Er is een mooi hotelletje, waar je zo zou boeken, een kasteel verderop, een theesalon en een ontzettend leuke “Bear repair shop” en dat was het dan.

Donderdag gaan we dus vroeg op om naar Lymington te zeilen. Zo vroeg waait er alleen geen wind dus nadat we tegen de stroom in de rivier afgevaren zijn gaan we op de motor verder langs boeien met beroemde namen als de “Yngling girls” en “Champagne Mum” . Onderweg krijgen we een noodoproep per marifoon. Dat is elke keer schrikken, want dat ding maakt een herrie!! Er is kennelijk een eind verder weg een schip in problemen voorbij Wight. (We hebben al 5 keer een noodoproep gehad, waaronder één over een Nederlandse motorboot die 20 mijl verderop in brand stond.)

Bij de ingang van de haven ziet Lymington er helemaal niet aantrekkelijk uit. Er gaat net een grote veerboot naar binnen, de jachthaven is zo groot dat je tot aan de horizon zowat, alleen maar mastjes ziet en er lijkt niets van natuur in de omgeving te zijn. Volgens de pilot zou dit nog weer een duurdere haven zijn, maar helemaal achterin de haven zijn wat goedkopere plekjes voor bezoekers….
We vinden daar inderdaad een plekje aan een ponton waar ook alle rubberbootjes liggen van de 10.000 jachten die hier aan meerboeien liggen. Op de kant zitten en staan allemaal mensen te genieten van het uitzicht op ons en de buren. Het doet ons sterk denken aan Volendam of Artis (wie bekijkt wie nu eigenlijk? Wij hebben er in elk geval een drankje bij.).

In deze haven zijn er opeens veel kokmeeuwen. Het zijn er een stuk of 40. Soms zie je er maar een paar, maar zodra er mensen verschijnen met het – voor hen kennelijk bekende fish en chipsbakkje – dan komen ze vanuit alle windstreken. Eén is een uitgesproken Big Bad Bully: die jaagt iedereen uit de buurt. Erg effectief is het niet want als hij de ene kant van z’n territorium oprent, landen er nieuwe aan de andere kant… Ze zijn overigens wel buitengewoon opdringerig ook voor mensen. Een paar pubers zaten hun net verse fish and chip hap te eten toen ze werden belaagd. Die meeuwen drongen zo aan dat de jongens het na enkele minuten voor gezien hielden en het op een lopen zetten onder achterlating van de buit.

’s Avonds blijkt de prijs tot onze onuitsprekelijke verrassing lager dan de vorige haven. En niet zo’n beetje lager: 14,5 pond! Dat zijn zowat Hollandse prijzen!!! Nu kunnen we weer uit eten (bij wijze van spreken). Grappig is dat we ook onze Belgische buren weer zien. Zij zijn vooraan gaan liggen in de marina en betalen nu 40 pond…. Daarvoor hebben ze dan wel een schoner toilet dan wij en stroom.

Als Hanneke een eindje lopen is (“de stad verkennen”) ga ik eens kijken wat voor noodoproepen we nu allemaal hebben gehad. Als ik op één van die noodoproepen sta en weer terug denk te springen met de “Enter” toets begint me dat ding een herrie te maken….! OEPS! Verkeerde knopje, denk ik nog. Ik hoop stilletjes dat niemand het gehoord heeft, maar zet hem toch – voor de zekerheid - maar op kanaal 16, het oproep en noodkanaal.
En ja hoor, toch: “Marlijn, Marlijn , Marlijn, This is Solent coastguard…., we received your Pan-pan-pan message. What is the nature of your problem, Sir?” (Pan-pan-pan is een oproep voor urgente problemen maar geen doodsnood.) Oeps, sir, het verkeerde knopje, hier is niets aan de hand….
Ja maar dat gaat zomaar niet! Via een DSC-marifoon gaat een noodoproep direct via een satelliet naar een speciaal coördinatiecentrum, de marine en de luchtmacht worden ingelicht, helicopters staan gereed en reddingsboten worden gelanceerd…...
Ik moet eerst over naar kanaal 67. Ik toets van de schrik 76 in en ontdek dat pas na een tijdje. Dus moet ik hen weer oproepen, maar dan wel graag correct, anders geloven ze helemaal nooit meer in mijn DSC-diploma… Na een tijdje lukt dat, waarna ze mijn gehele doopceel lichten: “hoe heet de boot, wat voor soort, wat is mijn MMSI nummer en mijn callsign (PB4526) maar hoe spel je PB ook alweer (Pappa Bravo), waar bent u, wat is uw positie?” (nou ja in Lymington aan de steiger) “No Sir, your position please”. Gelukkig staan de lengte- en breedtegraden nog op mijn marifoon…. En waarom ik dit sein had uitgezonden. Ik kan nog steeds niets beters verzinnen dan “Sorry Sir, I think that I pushed the wrong button Sir, Sorry Sir!”
Ik ben me compleet een ongeluk geschrokken: op een fout sein versturen staat zowat de doodstraf, een enorme rekening van de marine en de luchtmacht en een boete voor de nabestaanden…..
Gelukkig heeft niemand iets gemerkt, geloof ik, en ik doe de marifoon snel uit en neem me voor om nooit meer, nooit meer, nooit meer op de “Enter”-toets te drukken als er iets van een noodsignaal wordt genoemd… Gelukkig heeft Hanneke het ook niet gemerkt (Ze zei nog, doe dat nou niet met die knopjes!... Hu om nachtmerries van te krijgen!)

Het plaatsje Lymington blijkt leuker en gevarieerder dan we in tijden hebben gezien. Al lopend eten we een broodje krab en we verkennen de Highstreet, de belangrijkste winkelstraat. (Achteraf blijkt dat er verder ook nauwelijks straten zijn.) Er is wel een stationnetje met verbinding naar Southampton en de rest van de provincie. ’s Avonds hebben we een nieuwe Engelse buurman uit Harwich met wie we een gezellig praatje maken. Hij wacht op een vriend om mee naar Cherbourg in Frankrijk te zeilen om daar brandspiritus te kopen. De Engelse spiritus stinkt zo erg dat hij daar wel een reisje voor over heeft. Hij schat dat het vanaf de Needles (een gevaarlijke kaap bij Wight met drie indrukwekkende rotspunten) zo’n 60 mijl is naar Cherbourg. (“Op de motor dus 12 uur” zegt hij nog.)

s’ Avonds ontdekken we dat de kade nog een andere functie heeft dan kijkplek: het wordt een soort “love lane”: stelletjes komen hand in hand, sommige krijgen ruzie anderen ontdekken elkaar voor het eerst. Een paar keer staat een meisje te wachten, na een tijdje handenwringend, omdat hun date niet komt opdagen, en zo van die dingen totdat het licht uitgaat.

Op zaterdag is er markt in Lymington. Niets bijzonders, maar toch wel leuk. Natuurlijk wel op de Highstreet, die deze naam heeft gekregen omdat hij de hele klif naar boven oploopt. We doen flink wat boodschappen en de drankvoorraad wordt bijgevuld. Ook slagen we erin om een aantal zaken voor de komende weken te regelen. Van Lieke krijgen we een berichtje dat zij (opnieuw) een baan aangeboden heeft gekregen. Ze heeft daar eigenlijk best veel oren naar. Wel betekent het dat ze extra moet aanpoten om haar scriptie op tijd rond te hebben.

De havenmeester blijkt ons bij het uitdelen van de rekeningen voor de zaterdag vergeten te zijn. Zo wordt deze haven plotseling zelfs – onverwacht – de allergoedkoopste van de hele vakantie tot nu toe! Eigenlijk zijn we van plan om zondag naar Yarmouth te varen, maar dat plan wordt uiteindelijk pas maandag uitgevoerd. In Yarmouth zou – volgens de buren in Chichester harbour – een gratis internetverbinding zijn. Bovendien wil Hanneke de gruwelijke kaap “the Needles” liever van boven dan van dichtbij bekijken. De Needles zijn drie stijle, hoge rotspunten die op het westelijkste stukje van Wight in zee omhoog steken. Het vaarwater de Solent versmalt zich hier en het stroomt er erg stevig. Doordat verschillende golfstromen hier in hun vaart gestuit worden kunnen er zware brekers staan en draaikolken voorkomen (“overfalls” en “eddies“).

Het laatste blijkt te kloppen: er staat bijna 4 knopen stroom voor Yarmouth, dwars op de vaargeul en het klotst er flink met schuimkoppen, zelfs nu er niet erg veel wind staat. De gratis internetverbinding kan ik niet vinden, dus zullen er wel weer een paar pondjes tegenaan moeten. Yarmouth zelf vind ik niet erg bijzonder. Het is een vrij grote haven met voornamelijk pontons om aan te liggen. Helaas hebben die dan geen verbinding met de vaste wal. Er zijn twee opties: je bestelt een watertaxi of je pompt zelf je bootje maar op. Nou ja, voorlopig heb ik m’n handen vol aan het reisverslag, dus we zien later wel.

Een punt van zorg betreft langzamerhand wel de motor van de boot. Aanvankelijk rookte hij alleen nogal. Wat later ontdekten we dat hij ook vrij veel olie verbruikt (1 liter op 24 uur). Dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de carterolie, dat kun je ruiken. Sinds enkele dagen “lekt” er ook carterolie via de olievuldop op het kleppendeksel. Ik heb er een nieuwe vuldop op gezet, maar de olielekkage is zeker niet minder geworden. In de laatste overtocht hebben we een uur lang eigenlijk alleen half gas gevaren, maar er lag toch flink wat olie op het kleppendeksel.
Ik meen me te herinneren dat een te lage belasting van de motor kan leiden tot “verglazing” van de cilinderwanden met dit soort verschijnselen als gevolg.
Ik vrees dat in dat geval de olieschraapveren vervangen moeten worden en misschien ook de cilinder moeten worden gereviseerd. Om dat onderweg te laten doen lijkt me nauwelijks een optie na de ervaringen met het bestellen van de eerdere FNM motor-onderdelen (6 weken wachttijd). We doen dus maar heel voorzichtig met de motor. Misschien dat we een keer een monteur van een bedrijf raadplegen als we er één tegenkomen.

Gezien het feit dat we – naarmate we verder naar het westen varend – steeds minder gelegenheid vinden om te internetten kunnen de verslagen vanaf nu wat minder vaak worden verstuurd. Om de lengte niet te gek te maken zullen ze ook wat minder gedetailleerd zijn.

Toch denken we nog wel aan iedereen!

Groetjes van Hanneke en Maarten