Terug bij lekker weg

3 september
We zijn er weer, op de boot dan welteverstaan! Terug van weg geweest en dat erg letterlijk! Ruim een maand geleden – eind juli -hebben we ons laatste bericht “gepost”. Na ons vorige bericht is er wel het één en ander gebeurd!

Zoals sommigen weten is Jetti, onze moeder/schoonmoeder overleden. Dat gebeurde na een goed afscheid van de kinderen en kleinkinderen. We zijn dus een paar weken in Nederland geweest. Die triestige periode was nogal ingewikkeld maar nu, een maand later, ligt dat wat verder achter ons. Op 25 augustus zijn we terug gevlogen naar Southampton waar in de tussentijd een nieuwe motor in de boot zou worden ingebouwd en daar pakken we draad van onze reis weer op.

25 augustus vliegen we om 9.55 uur. In Nederland is het prachtig weer, maar tijdens de vlucht boven de UK vliegen we geruime tijd langs de rand van veel bewolkter weer. En inderdaad. Na de landing als we op de bus zitten te wachten begint het te miezeren. Tijdens de busrit regent het af en toe zelfs stevig. Via een overstap komen we bij de halte waar het hotel dat we voor een nacht besproken hebben vlak bij zou moeten liggen.

We vinden het hotel inderdaad na enig zoeken in de High Street. We kunnen er direct terecht en laten onze spullen achter. Het Star hotel blijkt een oud, Victoriaans gebouw met zichtbaar veel vergane glorie. De teloorgang van de straat is ook zichtbaar in het hotel. Toch is de Engelse koningin Victoria is er ooit geweest. Er loopt een poort onderdoor waar vroeger de postkoets reed, met daarboven de waarschuwing “Mind your head” omdat menig koetsier daar zijn hoge zije verloor. Binnen zijn er statige trappen, allerlei zitjes met kroonluchters en er is een antieke lift met traliedeurtjes. Ook is er een “Ladies powder room” waar Hanneke en de Engelse koningin hun neuzen gepoederd hebben. Toch zijn de mensen buitengewoon vriendelijk en behulpzaam gebleven.

Inmiddels miezert het gestaag. We gaan de stad in en drinken een kop koffie op een terrasje bij een Italiaan. Als we tegen hem zeggen dat iedereen in Nederland denkt dat het in Engeland altijd regent meldt hij, dat ze in Engeland hun uiterste best doen om aan ieders verwachtingen te voldoen. (Het blijkt hier al een maand te regenen.) Na de koffie besluiten we om naar de jachthaven te lopen, een wandeling van circa 40 minuten. Halverwege gaat de miezer over in gestage regen, afgewisseld door echte plensbuien. Zo ontdek ik nu dan ook dat mijn schoenen lekken…. We komen dan ook drijfnat aan bij de jachthaven. We zien de boot meteen staan met een zeiltje erover om nog enigszins te kunnen werken. We druipen uit in het havenkantoor waar we hartelijk begroet worden. De monteur, Roger is net even weg, maar komt een kwartiertje later. Hij vertelt omstandig welke tegenvallers er allemaal zijn geweest. Hij heeft er nachten niet van geslapen en zelfs een zaterdagochtend gewerkt. De boot is dus nog niet klaar, maar hij probeert de klus vrijdag geklaard te hebben, ook omdat maandag een Engelse vrije dag is (“banking holiday”). We spreken dus af dat we vrijdag terugkomen om te zien hoe het er voor staat. We hopen dan weer op de boot te kunnen wonen.

Vervolgens gaan wij terug naar het hotel, nu maar met de bus, om te zien of we nog een nachtje extra kunnen bijboeken. Dat lukt ook. Daarna gaan we droge sokken en schoenen en een tandenborstel en zo kopen, want vrijwel alle spullen liggen nog – onbereikbaar – op de boot. Ik koop 5 paar droge sokken voor 2 pond en een paar nieuwe Clarks, maar Hanneke kan niet iets vinden.
Twee dagen winkelen in de mall’s in Southampton centrum is pure verveling, zo blijkt de dagen erna. Wel ontdekken we één leuk winkeltje in tweedehands elektronica (spulletjes om van te smullen voor een habbekrats), het vroegere huis van Jane Auden (nu een hotelletje) en hebben we een leuke middag op een terrasje in het gezelschap van twee Engelsen die zojuist hun ontslagbrief hadden getekend.

Vrijdag 27 augustus gaan we eerst maar weer de stad in. Tussen de middag – bellen we Roger. Tot onze verrassing ligt de boot al in het water. We gaan daar dus direct naar toe nadat we onze spullen bij het hotel hebben opgehaald. Tegen 15.00 uur zijn we bij de werf en zien de boot aan de steiger liggen. Op het eerste gezicht ziet alles er helemaal normaal uit. Onder het luik staat inderdaad een fonkelnieuwe motor. We gaan op zoek naar Roger en treffen hem samen met een vriend Harry in het koffietentje. Roger heeft veel uitleg te geven en moet ook de rekening nog opmaken. Hij wil eigenlijk nu weg met z’n vriendin en we spreken af dat we elkaar dinsdag weer zien. Intussen kunnen wij dan de motor testen en de boot schoonmaken, want die is er veel erger aan toe dan wij denken. (Dat blijkt te kloppen: overal ligt heel fijne, poederige, witte slijpstof die overal aan plakt en die je de adem beneemt. Dat kost ons inderdaad dagen om alleen het meest zichtbare deel schoon te krijgen. De ongeziene rommel komen we nog tijden daarna tegen!)
’s Avonds blijkt dat we op de plek in de jachthaven waar wij liggen geen Internet-bereik hebben. Dat is jammer, maar op dat moment heeft dat ook niet de hoogste prioriteit.

Het hele weekend zijn we druk bezig met schoonmaken (echt een berenklus!), het opnieuw installeren van de navigatiespullen die we nodig hebben voor de terugweg en het op een ordentelijke manier wegwerken van niet langer gebruikte kabels en andere zooi. Maandag zijn we eindelijk toe aan een proefvaart. Al snel blijkt dat de nieuwe motor met de nieuwe schroef tot een veel hogere snelheid komt dan de vorige motor. (Dat is ook in overeenstemming met de verwachting omdat de vorige motor in verhouding tot het vermogen een onderbemeten schroef bleek te hebben.) Bij het navigeren en inparkeren merk ik verder weinig verschil. Het geheel voelt heel vertrouwenwekkend aan.

Overigens is het weer opgeknapt vanaf het moment dat we op de boot zijn! Het heeft geen enkele keer meer geregend en de dagen worden steeds mooier en warmer, hetgeen overigens in volledige tegenspraak is met alle weervoorspellingen. Die voorspellen dag na dag vooral donder en bliksem en storm. Wat dan weer wél geheel naar verwachting blijkt te zijn is de windrichting. Nu wíj eerst naar het zuidoosten moeten, daarna naar het oosten en straks naar het noordoosten, blijken dat precies de te verwachten windrichtingen te zijn: zoals gewoonlijk alles tegen de wind in dus, met een krachtje beginnend bij 5 a 6 Bf en tégen en voorts het volgende weekend een paar forse depressies op komst.

Dinsdag 31 augustus zijn we vroeg op. Vol verwachting, want we willen van Roger nog een paar dingetjes weten en zijn ook benieuwd naar de uiteindelijk bij te betalen kosten. Roger komt niet uit zichzelf. Hij is er pas laat en blijkt dan de afrekening niet af te hebben, zijn printerinkt is op en nog zo wat redenen voor uitstel. Uiteindelijk om 12.00 uur is de rekening er en nemen we afscheid. We kunnen weer varen! Om 12.15 uur varen we weg nadat we via de marifoon ook de jachthaven hebben bedankt voor hun (overigens wel prijzige) gastvrijheid. Tegen 14.00 uur zijn we weer op de Solent. Er staat niet erg veel wind, maar een flink stuk naar de overkant is goed bezeild. Helaas kunnen we met wind en stroom tegen niet tijdig in Bembridge zijn om over de drempel voor de haven te kunnen. Om 16.00 uur leggen we dus opnieuw aan in Cowes aan de buitenzijde bij de Shepard Wharf op Wight.
’s Nachts om een uur of half drie worden we beiden wakker doordat de boot ontzettend ligt te rukken aan de meerlijnen. Ik bedenk dat het misschien niet zo handig was om hier te gaan liggen, blootgesteld aan golven vanuit het noordoosten, terwijl het af en toe stevig waait uit het oosten tot zuidoosten. Ik ga er toch maar uit om een paar extra lijnen met een veer naar de wal uit te brengen. Alles is zeiknat van het zout en de condens en het is knap fris. Ik zie dat de oorzaak ligt in een paar vissersbootjes die hier met een rotgang vlak langs de gemeerde schepen varen. In elk geval liggen we nu beter, maar van slapen komt niet zo heel veel meer.

Om vijf uur staan we op met het oog op het getij. We willen richting Cowes en horen onderweg het weerbericht wel. Inderdaad, vlak bij Bembridge horen we een verwachting opnieuw Oost 5 tot 6. Inderdaad staat er nu al een flinke deining. We besluiten dat 40 mijl lang wind tegen getij bij kracht 6 niet leuk genoeg is. Volgens de pilot kunnen we nog wel redelijk ruim over de drempel in de vaargeul bij Bembridge. We varen dus redelijk voorzichtig naar de smalle vaargeul.

Precies midden tussen de twee eerste boeien voelen we eerst een bonkje, wat geschraap, gevolgd door stevig gekraak en dan zitten we vast! Ik reageer onmiddellijk. Eerst een poging met de motor in z’n achteruit. Dat lukt niet: er zit geen beweging in. Dan maar linksom proberen volgas vooruit. Met een enorm gekras en gekraak draait de boot langzaam om z’n as. Halverwege ligt de boot ook helemaal op één kant, maar er zit wel beweging in en zo schuiven we langzaamaan weer terug naar iets dieper water. De boot richt zich weer op en even later is het gebonk en geknars ook over.

Hanneke en ik staan beiden te schudden van de spanning en schrik: hoe is dat nou mogelijk? Hebben we een fout gemaakt? We waren ruim een uur voor de uiterste tijd voor een schip dat 1,5 meter steekt en bij ons is dat minder en het is ook geen laag-laag-water oid. Nu we weer ruimer water hebben besluiten we dan maar terug te gaan naar een toegankelijker haven, naar Portsmouth, 6 mijl verderop. Onderweg controleren we verschillende keren of er aanwijzingen zijn voor lekkage, maar dat is gelukkig niet het geval. (Later in Portsmouth gaan we alle mogelijke fouten nog eens na. Uiteindelijk vinden we wel een aantekening in de pilot over de haven van Portsmouth dat in dit oostelijke deel van de Solent - onder bijzondere omstandigheden –door afwaaiend water een extra verlaging van het water tot één meter kan optreden. Die omstandigheden zijn een langdurig hoge druk boven Engeland en oostelijke wind, precies wat hier nu al een week aan de hand is….

In Portsmouth begint de schrik wat weg te ebben. We liggen in de beroemde Haslar Marina, pal naast een oud lichtschip dat nu het clubhuis is. We zitten in de luwte in het zonnetje. De stad blijkt ook veel minder lelijk dan Southampton te zijn en we besluiten om hier rustiger weer af te wachten. Hier kunnen we ook het resterende bedrag voor de motor aan Roger overmaken en boodschappen doen. Overigens blijkt de kwaliteit van de keuken op het clubhuisschip vergelijkbaar met wat we eerder in de UK hebben beleefd….. Morgen ga ik lekker zelf koken.
Het weerbericht ’s avonds luidt gelijk aan dat van de afgelopen dagen: opnieuw 3 tot 4 toenemend 5 tot 6 uit het oosten. We wachten nog maar een dagje. Na alle doorstane emoties gaan we er vroeg in. Morgen ga ik onze website maar eens bijwerken.

De donderdag blijkt een zonnige dag. Eerst maar eens ontbijten, een bakkie koffie, een bezoekje aan de havenmeesteressen, wat schrijven in het logboek en voor de website, en zo vliegt de dag om. Tegen drieën gaan we met de pont even naar de overkant. Dat valt tegen: rond de haven hebben ze net als in Southampton een paar super mall’s gebouwd en de nabije omgeving is te treurig om aan te zien. We zijn er snel uitgekeken en gaan terug. Helaas blijkt hier ook weer zo’n betaalde verbinding te zitten die behalve 9 pond ook nog onmogelijke eisen stelt om verbinding te kunnen maken. Dan maar morgen, denken we dan.

Vrijdag 3 september zijn we vvroeg op.Hanneke heeft slecht geslapen want gedroomd van huizenhoge zeeën en vreselijke monstergolven. Het weerbericht is vergelijkbaar met de afgelopen dagen, alleen wordt nu windkracht 6 niet meer genoemd. Aldus besluiten we dan nu maar naar Brighton te gaan, zo’n 45 mijl verderop met wind tegen.

Nou dat duurt dan ook een hele tijd: we vertrekken om 8.15 uur en leggen ’s avonds aan om 16.30 uur na urenlang bonken en klotsen, maar alles went (zegt Hanneke). En dan nu maar proberen of deze betaalde internetprovider nu beter werkt dan de vorige keer….