Verwaaid

Maandag 14 juni
We zijn dus wel weer een paar dagen verder en in Frankrijk, maar in mijlen stelt het niet zoveel voor. Dat zit als volgt. We hadden ons voorgenomen dat we vrijdag wel een stukje zouden kunnen gaan varen. Volgens berichten van andere zeilers is Nieuwpoort (10 mijl varen) een leuk stadje en Duinkerken nog wel een stuk verder (25 mijl). Bovendien hadden we ook minder goede herinneringen aan Duikerken.

Vrijdag dus vroeg op. Het waait flink en uit de verkeerde richting (west), maar we hebben nog wel een paar uur stroom mee. Wij dus stoer alle touwen losgegooid en naar buiten. Buiten de pieren stond een flinke zee en de wind (tegen) viel ook niet mee. Eerst een half uur stampend naar een uiterton en dan nog een kwartier tegen de golven opboksen met een voortgang van 2 knopen, dan weet je genoeg: dat gaat nog een hele tijd duren. Rijp beraad was niet eens nodig: binnen tien tellen omgekeerd. Als een haas terug, met de spreekwoordelijke staart tussen de benen (moet je dat bij een haas eens voorstellen! Heb je zo'n hazenstaar wel eens bekeken?). Binnen een kwartier weer tussen de pieren…. Als we in de passantenhaven binnenkomen heeft iedereen opbeurende praatjes. Ook de havenmeester trouwens, die komt melden dat, als we het hém hadden gevraagd, híj ons wel had kunnen vertellen dat het geen doen was.
Aldus nog een dagje Oostende.

Maar zaterdag dus, gaat het wel: opnieuw om 6.00 uur opgestaan. Nu is het vrijwel windstil. We hijsen alle zeilen en het gaat minstens 10 minuten goed. Dan draait de wind, valt weg, draait weer en nog even en onze koers is zowat terug, richting Oostende. Dan maar weer de motor aan. Een paar vriendelijke buren tuffen ons voorbij terwijl wij de zeilen aan het strijken zijn. Dan motoren we naar Nieuwpoort, onder een stralend blauwe hemel, dat dan weer wel.

Nieuwpoort heeft een invaart met een lange smalle geul met links slikken, waar twee volkomen vergane wrakken de toon aangeven. Daarna belanden we in een gigantische, nieuwe jachthaven (eigenlijk zijn het er drie). Bij eb blijkt de haven ook de allergoorste die ik in jaren heb gezien: allemaal rottende algenzooi.

We willen het plaatsje wel bekijken en passeren een lekker ouderwets bedrijfsterrein langs de haven met allemaal scheeps- en sloopbedrijfjes. (Altijd fijn om daar wat rond te scharrelen.) Het stadje zelf is eigenlijk helemaal niets, treurig. Ze hebben wel een wat merkwaardige bouwstijl: zachte, gele, glad gebakken steentjes. In het centrumpje staat wel een fraaie oude markthal en een mooi stadhuisje, maar het meeste blijkt nep: zo’n honderd jaar geleden opnieuw gebouwd volgens oude tekeningen enzo…..Er is ook weer een heel bijzonder winkeltje: een brandweerwinkel (Foto's volgen later). We drinken een ijskoffie op een terrasje, doen een enorme berg boodschappen en gaan dan, terug op de boot, lekker in het zonnetje plannen zitten maken. Ook raken we aan de praat met onze buren, een Francaise en een Franse Kaap-Verdiaan. Zij is de schipper en techneut, hangt ondersteboven in luiken en werkt zich een slag in de rondte. Intussen leest,(wellicht studeert) hij in een dik werk van Proust. Ze vertellen dat ze hun boot klaar aan het maken zijn voor een tocht van een jaar naar de Kaap Verdische eilanden en dan verder, vanaf augustus. En een rotzooi, daar aan boord! Daarbij vergeleken was onze boot een maand geleden heilig.

Zondag willen we dus verder naar Duinkerken en staan we – het wordt bijna traditie – om 6 uur op. Het is grijs en nevelig en er staat geen wind. Hoewel we een zeilboot hebben, wordt die motor best wel gewaardeerd, op zulke momenten. Er staat een flinke deining en we tuffen met een kalm gangetje naar het WZW. Op onze AIS zien we eigenlijk voor het eerst een schip op aanvaringskoers. Inderdaad doemen al snel onze buren op die veel harder varen dan wij! Blijkbaar zijn Hollanders de enige in dit gebied die hun AIS gebruiken?

Tegen elven lopen we Duinkerken binnen. De haven is wel wat veranderd. Het terrein waar bij ons vorige bezoek een groot schip werd afgebouwd, is nu gedeeltelijk bebouwd met zeer moderne woningbouw: aluminium gevels met een merkwaardig, puntmutsachtig dak. We worden zeer vriendelijk ontvangen en kunnen blijven.
Hoe anders dan 30 jaar geleden! Toen kwamen we binnen met een gierende storm achter de rug. Met moeite vonden we een plekje in een box op aanwijzing van de toen nogal norsige havenmeester. Nadat we bij Engelse kennissen wat waren opgedroogd, bleek dat Franse eigenaars van de box onverwacht terug gekomen waren en onze boot plompverloren los-gegooid hadden! Gelukkig hadden andere Hollanders de Klaasje opgevangen en ergens vastgelegd.

’s Middags Duinkerken bekijken. Het stadje is een kwartiertje lopen en het blijkt een stad van niks, helaas. Hier en daar wel wat vreemde, oudere bouwsels, veel goedkope nieuwgebouwde bedrijfs-gebouwen en veel nondescripte kantoorgebouwen. Het havencomplex is enorm groot, maar er gebeurt helemaal niets. (Zelfs op zondag zou je dat in Rotterdam, Amsterdam of Vlissingen niet zo meemaken.) We lopen drie uur door de stad en zien in totaal twee geopende terrasjes. Er zijn wel winkels, maar het is allemaal een beetje armoedig. Wel is er een megabioscoop met wat horeca en een gesloten supermarché, maar een bakker of slager, of kruidenier kunnen we helemaal nergens ontdekken.

’s Avonds zien we dat het weerbericht voor maandag – en de rest van de komende week – er verre van opwekkend uitziet: morgen begint het in deze omgeving rustig maar de wind neemt geleidelijk toe tot 6 Beaufort. Dat vinden we best wel veel wind. Langs de Engelse kust is het veel erger: daar waait het tussen de middag al 5 tot 6, later 7. In het Kanaal staat ook nog een stroming van 2,5 knopen, pal tegen wind in. Dat alles lijkt ons geen geslaagde combinatie. We twijfelen ernstig of het verstandig is om morgenochtend te gaan. We besluiten morgenochtend, heel vroeg, na raadpleging van het laatste weerbericht.

En dan vandaag, maandag dus. De dag begint heel zonnig, met weinig wind. Eerst wil de compuer geen verbinding maken. Pas tegen half zeven lukt dat. We bekijken de voorspellingen nog eens, maar die zijn nog een stukje beroerder geworden. Dat gaan we dus niet doen. Hanneke kruipt er maar weer in en ik zet een potje koffie en ga tegen negenen de stad in om een bakker te zoeken. Nou, na ee uur door de stad kan ik niet beter scoren dan een “Little” (Lidl)met de afmetingen van een buurtsuper in Leiden Noord. Opmerkelijk is dat het “verse” brood afgestempeld is op 15 juni, terwijl het vandaag 14 juni is. Of zou dat de uiterste houdbaarheidsdatum zijn geweest?

Gelukkig blijft het zonnig. De havenmeester begrijpt onze zorgen over het weer en wijst ons een prima plekje toe, met de kop in de wind. Dat kan nog wel eens fijn zijn wanneer het beroerd weer wordt! We ontbijten in het zonnetje en kijken nog eens op internet, maken een praatje met een buurman, doen ’s middags een klein tukje en voordat je het weet is het eind van de middag in zicht. Inmiddels is het inderdaad gaan waaien. Tegen de avond hebben we al geen spijt meer dat we zijn blijven liggen en na het eten zijn we daar zelfs erg blij om! Het giert en fluit dat het een lieve lust is.

Als je er de tijd voor neemt is wind wel iets raars. Een eindje verderop bijvoorbeeld ligt een schip dat bij een bepaalde windsterkte (7 of zo?) een heldere fluittoon produceert (een B, zou ik zeggen) vergelijkbaar met een dwarsfluit. Dat houdt nu al uren aan, zij het met tussenpozen. Ook zou je kunnen denken dat wind iets tamelijk gelijkmatigs is, dat het in een open gebiedje overal ongeveer even hard waait. Dat lijkt zo omdat je de lucht niet ziet. Dat is namelijk helemaal niet het geval: we horen en zien boten op kleine afstand geraakt worden door een windvlaag, terwijl wij rustig blijven liggen. Op andere momenten is het andersom: liggen zij stil terwijl wij worden geraakt door een enorme vlaag, zodat alles trilt en schudt en we een beetje schuin komen te liggen. Sommige vlagen hoor je ook aankomen. Een eindje verderop staat een rij bomen. Soms staan ze enorm te zwiepen en zwaaien, terwijl bij ons niets gebeurt. Voor ons ligt een rij zeiljachten die - keurig in het gelid – gelijk-tijdig schuin gaan liggen. Grappig vind ik ook dat het grootste schip (een miljoenenboot met zo’n 20 meter met een enorme mast) eigenlijk permanent zo’n 100 schuin ligt. Volgens mij is dat voor de opvarenden de eerste keer dat ze de nacht onder helling moeten doorbrengen.

Nu ik dit verslagje afrond – het is half twaalf – begint de wind ietsje af te nemen. De perioden tussen de vlagen worden langer en de heftigheid van de vlagen lijkt iets af te nemen. Helaas betrekent dat niet dat we morgen weg kunnen. In tegendeel: morgen (en overmorgen en de dag daarna) kunnen we helemaal onbezorgd uitslapen, want het ziet er naar uit dat het tot het eind van de week stabiel slecht weer blijft. (Daarna draait de wind naar richtingen tegen onze koers, is al voorspeld.) Dit alles neemt niet weg dat wij hier ernstig zitten, cq liggen te genieten.

We wensen jullie goed weer, werklust en andere goeie dingen.