Voorlopig laatste stop

Parada Almerimar
Inmiddels is 3 oktober gepasseerd, de binnenboel opgedroogd, de zon weer gaan schijnen, wordt het weer wintertijd en hebben we aangemeerd in onze voorlopig laatste halte in dit jaar.

Na het noodweer was ons tochtje hierheen, zondag, een beetje een saaie peuleschil. De eerste helft van de tocht is het uitzicht een beetje heiig maar toch prachtig. De uitlopers van de Sierra Nevada reiken tot vlak bij of zelfs tot in zee. Daarachter de hogere toppen. Een enkele heeft zelfs een grote besneeuwde top. De tweede helft wordt het zicht minder. Ook de bergen verdwijnen verder naar achteren en het vlakke land is grotendeels bedekt met grijze plekken, “greenhouses” oftewel kassen. Vooral heel lang motoren (geen zuchtje wind) met een vervelende deining schuin van achteren. Er dreef heel veel rotzooi, vermoedelijk als gevolg van de wind van afgelopen dagen. Ook komen we een grote dolfijn tegen die vermoedelijk ziek is: hij drijft vlak onder de oppervlakte, beweegt maar een klein beetje. We weten niet hoe het dier te helpen en dat is akelig.

Ergens halverwege besluiten we – eigenlijk uit verveling – om een calibratietest van onze stuur-automaat uit te voeren. De bedoeling is dat het kompas van de stuurautomaat exact dezelfde koers aangeeft als de andere kompassen. Tot dusverre klopte die niet zo erg. De test houdt in dat je na start heel, heeel, heeeel, heeeeeeel langzaam twee rondjes vaart. Als je dat lukt kun je daarna het kompas bijstellen. We doen dat ergens midden op zee, maar zodra we de deining even op de kop krijgen draaien we toch blijkbaar te hard met de golf mee en moeten we opnieuw beginnen. Na een half uur rondjes varen geven we het op. We passeren Motril (berucht smokkelaarsnest,) en Adra dat vooral groot en saai schijnt te zijn. 60 mijl verder, bij aankomst in de haven van Almerimar vraagt de schipper van een Engels jacht wat we toch in vredesnaam aan het doen waren. Toen zij langs voeren dachten ze dat we misschien in problemen waren.

We liggen in een haven met zo’n 1100 ligplaatsen. Geen wonder dus dat ze hier en daar nog wel een plaatsje over hebben, ondanks het vrij lage havengeld in de winter. We krijgen een plaatsje aan “darsena 2” op nummertje 163. De darsena is lange en een brede invaart met aan weerszijden kademuren waaraan in deze darsena zo’n 300 zeiljachten liggen. Motorboten liggen hier veel minder. We komen 4 plekken voorbij de Mavilotte van de Zweedse Gøran en Eva uit la Linea en Benalmadena te liggen.

Langs de kades liggen lange flats met drie woonlagen boven dichtgemetselde winkels. De flats blijken allemaal leeg te staan. Het was een beoogd hotel, is daarna door Volvo opgekocht en verbouwd tot luxe appartementen en staat nu geheel leeg. De reden schijnt te zijn dat de appartementen niet gebruikt mogen worden voor permanente bewoning. In totaal een stuk of 400 schat ik. Het lijkt oersaai, maar overdag lopen er aardig wat mensen voorbij en ’s nachts is er permanente bewaking. Groot voordeel is bovendien dat je dan ook geen disco hebt, gedurende de nacht. Van andere bootjes hoor ik dat de marineros, de mensen die helpen bij aanleggen en zo, tamelijk onvriendelijk zijn, maar absoluut professioneel handelen als het stormt. Als dat bij slecht weer nodig is controleren ze alles, leggen zij boten vast of verleggen ze, als de eigenaars er niet zijn of dat niet zelf kunnen. Op dat punt worden ze werkelijk geroemd.. Net om de hoek is een grote, welvoorziene supermarkt met bier voor 23 cent per blikje. Bovendien zijn hier bijna alle soorten winkels voor bootjesbezitters, talloze barretjes met tapas en restaurants, drie Chinese winkels van sinkels en een tabaceria. Ik kan mijn geluk niet op.

Binnen een uur na aankomst worden we door andere bootjesmensen al uitgebreid geïnformeerd over het sociale leven van de overwinteraars hier. Om 10 uur ’s ochtends is er op kanaal 67 VHF een uitzending door en voor de bootjes met alle wetenswaardigheden. Gemeld worden alle sociale events, aanbiedingen, gevraagde artikelen, hulp of anderszins, bijvoorbeeld voor mensen die mee willen rijden naar het stadje in de buurt. Op maandag is er dames-koffieochtend, op dinsdag is er line-dancing op het strand oost en quiz-avond elders, op woensdag markt in Eljido, op donderdag markt in Roquetas en een Scandinavische avond in darsena 1 bij café Jansen (oid), op vrijdag gezellig borrelen met de Engelsen op het terras bij Mario’s kantina, zaterdag is er Spaanse dansles in het gemeentehuis met vrij dansen na en zondag verzorgt Maria weer een wandeling in de bergen bij de Sierra Nevada. Wel eigen schoenen, eten en drinken en 5 Euro’s als bijdrage in de vervoerskosten meenemen. En let op: volgende week vrijdag is het een vrije dag voor de Spanjaarden, dus vergeet niet om je boodschapjes te doen. Ook is er een rommelmarkt voor afgedankte bootspulletjes, maar we moeten nog even uitvogelen waar. Het dansen van vorige week is door het slechte weer verplaatst naar…. Dan volgt het weerbericht, “zijn er nog leuke roddels, moppen of andere zaken? En tenslotte een oproep om een steentje bij te dragen aan het verzorgen van de radio uitzendingen. En inderdaad, het blijkt allemaal te kloppen. Er heerst hier een hevig sociaal leven met dito sociale controle… Inmiddels zijn we aardig op de hoogte wie hier allemaal liggen, wie ruzie heeft met wie, de geruchten waarover dat was, enzovoorts. Veel bootjes blijken hier al jaren te overwinteren, waarvan een niet onaanzienlijk deel hier tevens overzomert en min of meer aan de kade vastgegroeid zit. De harpjes van de ketting aan de wal zijn vermoedelijk vastgeroest. Binnen enkele dagen zijn wij dan ook tamelijk populair in de omgeving, want in het bezit van een mega-draadschaar waarmee ook ankerkettingen van 10 mm doorgeknipt kunnen worden. Aanjagers van het gebeuren hier zijn de Engelsen (75% van alle bootjes). De ergste is Rowena van een knalrood met geel bootje in Darsena 3. Zij organiseert van alles en nog wat, bemoeit zich overal tegenaan, helpt zelfs de ratjes met een zeer pootje en verzorgt de verzorgers van de radio-uitzending door ze – om de haverklap – te wijzen op het script voor de nieuwslezer, aanvullingen te geven, vragen aan luisteraars te poneren, suggesties te doen enzovoorts. Af en toe is het om te huilen van het lachen, kruipen Hanneke en ik over de vloer tot we gierend van de pret ons ondergoed zowat benatten. Rowena, dat is me d’r eentje. (Een enkele nieuwslezer laat op subtiele wijze blijken niet onverdeeld gelukkig te zijn met al die interventies: “ah, and there you are again, Rowena…”) Het is hier een mengsel van Peyton Place en Faulty Towers met Rowena als vertegenwoordigster van Coronation Street en dat tegen het decor van strandbad Scheveningen.

Het is allemaal wel (een beetje/erg) bekrompen, maar verschaft tegelijk ook onverwacht zekerheid dat er op je bootje wordt gelet in geval van dreigende calamiteit (en zeker ook op jou). Hanneke vindt het hier leuk, ik beduidend minder, maar voor een winterstop is het wel OK. Beiden hebben we het gevoel dat het nu echt vakantie is. (Al dat gewerk onderweg…) Misschien dat we van de winter nog tussentijds hierheen komen voor een fijne wintervakantie, want het schijnt hier zelden onder de 200 C te zijn. Vooral oudjaar en Driekoningen was het hier lekker weer vertelt iedereen….

In het havenkantoortje worden we de tweede dag aangesproken door ene Piet. Hij komt vanuit de haven Adra met de bus hier informeren naar ligplaatsen. Hij heeft hier vorige winter 7 maanden erg naar zijn zin gelegen. Nu ligt zijn boot in de splinternieuwe haven van Adra met 5 andere bootjes en zo’n 800 lege plaatsen. De havenprijs daar is ietsie lager, maar het is hier wel veel leuker. Piet besluit al snel dat hij ook terug komt naar Almerimar. Nadat hij een paar boten verderop heeft afgemeerd maken we een praatje. In de dagen daarna gebeurt dat vaker, want Piet weet hier overal de weg (z’n oriëntatie is soms wat in de war, maar zonder hulp hadden we de diverse stopplaatsen voor de bussen nooit kunnen vinden.) Piet is in z’n eentje en dat valt af en toe niet mee want hij vindt een beetje aanspraak veel gezelliger. En zo lullen we heel wat af.

Piet is bijzonder. Hij heeft anderhalf jaar geleden met zijn boot (een Westerly Riviera van 35 voet) Middelharnis verlaten. Op de Grevelingen verloor hij z’n mast, maar die is gelukkig opgedregd. Hij is daarna via de kanalen door Frankrijk gevaren. Fantastisch vond hij: begeleiding door de Franse overheid voor 100 Euro gedurende het hele traject met een afstandsbediening voor de sluizen. Daarna hierheen overwinteren, daarna naar Sevilla, waar hij 5 maanden alles aan cultuur heeft bekeken. Toen terug en nu weer hier. Volgend jaar gaat hij waarschijnlijk weer terug naar Nederland door de kanalen. Piet spreekt goed Spaans, leeft heel geregeld, traint iedere ochtend een uur, drinkt niet, rookt niet, maar hij is wel een beetje alleen. Iedere dag heeft hij een drankje klaar staan voor bezoek. Hij heeft een heel eigen stijl: ziet er een beetje uit als een vijftiger jaren artiest, zeg Frank Sinatra, is trots op zijn handgemaakte schoenen uit China, een keurige broek, smetteloos overhemd, zonnebril en een wit hoedje. Zijn haar is afgeschoren, want was veel te wild. Hij heeft een hekel aan gekleurde buitenlanders, een beetje erg zelfs af en toe, maar is voor het overige heel gezellig en komt iedere ochtend even kijken of we wel zijn opgestaan. Piet is handig en behulpzaam en we helpen elkaar indien nodig en dat gaat allemaal heel gezellig.

Met Piet gaan we naar de markt in El Ejido en in Roquetas, Hanneke nog een keer naar El Ejido. Piet weet bovendien een soort Gamma, de ijzerwinkels en waar je een soort kortingskaart voor de bus kunt kopen. Met de bus door dit gebied is trouwens toch wel apart. Je rijdt voor 79 cent zo’n uur in een soort touringcar over smalle, zelden onderhouden weggetjes en door piepkleine plaatsjes. Overal zie je wel half afgebouwde betonnen bouwobjecten en leegstaande hotels. Links en rechts van de weg zie je vrijwel onafgebroken, rijen enorme “tenten” van een soort plastic, vaak grauw wit, soms zwart. Dit is de kassenbouw in Spanje. Het ziet er allemaal wat gammel uit, maar de tenten schijnen zo sterk te zijn dat je erover kunt lopen. Het is een oppervlakte die veel groter is dan het kwadraat van het Westland. De rommelige zooi er omheen is onbeschrijflijk smerig. Hier en daar zie je een klein groepje krotten waar het vuil zich heeft opgehoopt. Werkelijk onbeschrijflijk. Daarin en in de kassen zelf wonen de Afrikaanse arbeiders die zorgen dat onze slablaadjes voor een schappelijke prijs in het schap komen te liggen. Ik dacht dat deze beelden alleen in de derde wereld te vinden zouden zijn. In tegendeel: hier is het minstens zo erg. Mensen zie je nauwelijks bij deze kassen (nee die werken in die kassen…) We worden ernstig gewaarschuwd om hier nooit, echt nooit ’s avonds naar toe te gaan. Nou ja, ik zou ook niet weten waarom wel.

We handhaven ons dagpatroon: ik sta op om half acht, zet koffie en steek er eentje op, we gaan niet te vroeg ontbijten, ik steek er nog eentje op, Hanneke gaat een boodschapje doen, dan steek ik er eentje op en gaat Hanneke boodschappen doen, daarna onder het genot van een kopje koffie en een shagie samen een soort dagprogrammaatje maken,: Hanneke gaat een stukje lopen, ik steek een nieuwe op, terwijl ik een klusje aan de boot doe (motor winterklaar, Hanneke sopt de lijnen, ik schuur het potdeksel en zet het in de teakolie, Hanneke doet boodschappen en ik neem nog een pilsje en een shagie, we koken en eten in het maan- en lantarenlicht, we kletsen met buren en elkaar, drinken nog wat met een shagie en gaan vrij vroeg naar bed. En (bijna) iedere ochtend is het weer stralend blauw. In twee weken tijd één dag met wat bewolking bij 25 graden en een middag met vrij veel wind. Soms gaan we naar een terrasje, maar niet te vaak want onze centjes zijn flink geslonken.

Zondag horen we dat de vader van Gøran in Zweden is overleden. ’s Middags blijkt op dezelfde dag ook een oude motorvriend van hem overleden. Gøran en Eva houden hier in hun boot een afscheidsceremonie via Skype over internet verbonden met hun kinderen. Jammer alleen dat het internet hier zo beroerd werkt… Maandags praten we ‘s avonds daarover met Gøran en Eva als de telefoon gaat en we van Gerrit het bericht krijgen dat ons maatje Ruud is overleden. Opnieuw een triest bericht. Onze lieve heer heeft een druk weekend achter de rug…. We zullen Ruud missen en ik betwijfel of het Praethuys na nu nog zo leuk zal zijn.

Hanneke wil deze winter misschien wel een paar weken hierheen terug, naar de zon, ik kan nog niet eens bedenken hoe het is om weer in Nederland te zijn, hoe het weer is wil ik niet eens bedenken. Toch is dit, denk ik, niet het leven dat ik tien jaar vol houd. Wordt na de eerste lol toch misschien wel erg saai en zinloos. Nou ja, eind oktober vliegen we terug en dan zien we wel verder. Het eerstvolgende verslag, op weg naar Mallorca, Sardinië en Sicilië en dan naar Corfu, laat dan ook zeker tot die tijd op zich wachten.