Een week met Jelle en Lieke en de winter valt in

17 september:
Het haventje ‘la Duquesa’ lijkt vrij klein en er liggen grote woonblokken om de haven heen. Het is ontzettend warm. Als het een beetje afkoelt besluiten we uit eten te gaan. We ontdekken dat er een reeks grote, hoge complexen ligt. Het haventje is wat groter dan we dachten en ligt als een soort binnenplaats tussen de gebouwen, omzoomd door grote palmen en ander groen. De gebouwen zien er – hoewel een beetje imitatie Moors - eigenlijk wel aardig uit. De begane grond en van een deel ook de eerste verdieping zijn allemaal restaurants, bars en een paar piepkleine winkeltjes. Het is behoorlijk druk en er lopen vrij veel Afrikaanse verkopers van zonnebrillen, tasjes, sjaaltjes, sieraden etc. rond. We laten ons verleiden door een kleine kelner van een Mexicaans restaurant en eten erg lekker. Voor de prijs van het eten en de wijn hadden we in Ceuta een maand kunnen eten op dat ene kleine terrasje, dat wel. Ook de prijs van de haven is weer navenant.

Dinsdag vertrekken we vroeg richting Marbella. We gaan ver naar buiten, haaks op de kust. Een paar vissers hebben hier kilometers lange lijnen met piepkleine drijvertjes liggen, haaks op het strand. In de haven weten ze ook niet welke vissers het zijn of waar ze op vissen (“Niet van hier”). Gisteren zijn we twee keer om zo’n lijn heen gevaren, maar nu gaan we er netjes tussendoor. Zo varen we al snel vrij ver uit de kust, maar door het heldere weer is die toch goed te zien. Vanaf Marbella blijkt de kust uit één lange bebouwde strook te bestaan. Sommige stukjes hebben nog wat laagbouw, andere zijn volgepropt met lange rijen hoge hotels en ogen meestal uitgesproken saai. De bergen, vlak achter de kuststrook worden steeds hoger en steken wel fraai af. We komen een hele grote groep dolfijnen tegen die op enige afstand als een lange rij in de tegenovergestelde richting zwemmen. Ook zien we een paar keer een vliegende vis als een pijl over het water scheren en wat later zelfs een groep die kennelijk opgejaagd wordt.

Al snel besluiten we om toch niet in Marbella te stoppen, maar door te varen naar Benalmadena, vlak bij Malaga. Zou het weer omslaan – en daar zijn wel tekenen van – dan hebben we geen problemen om Jelle en Lieke op te halen. Bovendien kunnen we dan de boot schoonmaken en de achterkajuit klaar maken, want die ligt aardig volgestouwd. En zo passeren we Fuengirola, waar ik eind december 1998 mijn evaluatie en eindrapport over een internationaal project heb gepresenteerd. Vanaf zee herken ik nog wel een deel van die boulevard. Erg saai. We leggen aan in Benalmadena en krijgen een paar uur later een plekje toegewezen. We leggen aan bij de rand van de haven aan een kade met allemaal palmen, cactussen en rondvliegende papegaaien. We worden begroet door Gøran en Eva, het Zweedse stel uit Gibraltar. Ze liggen twee plekken verderop. Hun zoon Jimmy (?) is er ook. Eva heeft een heftige allergische reactie opgelopen door de zonnebrand en moet een paar keer per week naar een specialist in Malaga. Ze mag niet in de zon… De vakantie van Jimmy valt zo een beetje in het water want varen kan alleen in de nabijheid van Malaga.

Benalmadena blijkt een enorm uitgestrekte gemeente, grotendeels bestaande uit saaie flatgebouwen langs saaie autowegen. Het stuk waar wij liggen bestaat uit nieuw gebouwde “oude Moorse” hotels en vakantieflats, alles in een soort pastelachtige okertint. Het “oude” moet blijken uit het vermijden van strakke afwerking. Integendeel: overal zijn randen onregelmatig, vlakken bobbelig en staan er quasi “Moorse torentjes” op daken. Ze ogen eigenlijk als een soort roomsoezen op een vla-taart. Het parkje waaraan we liggen onttrekt deze rampenzooi gelukkig grotendeels aan het zicht. De haven wordt zwaar bewaakt en voortdurend gecontroleerd. Ieder kwartier komt een bewaker langs. Zodra we de wijk waar we liggen ingaan, blijkt het zo mogelijk erger dan de verbeelding. ’s Avonds ontdekken we dat achter de haven een soort “Giethoorn” is gecreëerd, maar dan met appartementencomplexen rond mini-haventjes, met een werkelijk gigantische hoeveelheid restaurants en souvenirshops. De aanlegplaatsen zijn voor bewoners en voor toeristenbootjes van allerhande soort en maat. Zo vaart er een stalen bak die vermomd is als Chinese jonk, een piratenschip, diverse één-, twee- en driemastertjes, alsmede vele grote open speedboten. De voertaal is hier Engels, het Spaans hier wordt alleen gesproken door een deel van het bedienend personeel. Goddank is dit dorp nauwelijks zichtbaar vanaf het water of de openbare weg. We poetsen er een paar dagen flink op los, slaan wat drank en lekkere hapjes in, informeren naar reisverbindingen en zijn er helemaal klaar voor.

Donderdag bellen we Jelle voor zijn verjaardag. We horen dat Lieke ziek is geweest, een flinke Angina, zo klinkt het, maar vandaag gaat het iets beter. Ze kijken uit naar morgen en wij ook.

Vrijdag gaan we dus om 10.30 uur naar Malaga per autobus. We komen op het vliegveld aan en zoeken naar de aankomsthal. Daarna tot één uur wachten. We ontdekken een terras. Er zitten vrijwel alleen Engelsen, allemaal aan de “pints” of flessen witte wijn en sommigen al goed in de olie en onbeschoft tegen het personeel. Engelsen zijn er duidelijk niet op uit om zich populair te maken. Na een hele tijd lukt het om twee cappucino’s te bemachtigen, maar dan ook wel van een halve liter per persoon…

Jelle en Lieke komen iets voor enen aan en zijn snel bij de uitgang. Het is hartstikke leuk. We nemen de trein terug, aangezien de bus pas om vier uur terug rijdt. Het is een soort metro, snel, schoon en goed. Hij blijkt bovendien de helft te kosten van de bus. Voor minder dan een tientje met z’n vieren van Leiden naar Scheveningen, zeg maar. Helaas blijkt het station van aankomst wel een uurtje lopen van de haven, maar gedeeltelijk door een oud deeltje van de stad en door een groot park. Zo hebben we dat dan ook weer gezien. De rest van de dag en ook later besteden we aan doorkletsen: zij over thuis en wij over onze reis tot dusverre. ‘s Middags gaan Hanneke en de kids boodschappen doen en daarna naar het strand. ’s Avonds eten we onze variatie van Tapas op de boot met één of meer drankjes.

Zaterdag gaan we vroeg varen. Helaas, geen wind, maar zeilen hebben we al zo vaak gedaan, dus dan maar op de motor. Al heel snel zien we een vliegende vis. Ook dat is voor Jelle en Lieke nieuw en leuk. Daarna nog één en nog één en dan een hele groep. We steken een flink stuk de zee in want we gaan Malaga voorbij naar een haventje Caleta de Velez. Lieke en Jelle hopen er heel erg op dolfijnen te zien. Dat gebeurt ook heel eventjes, maar wel op een flinke afstand. Een klein groepje is blijkbaar aan het jagen. We zien ze uit het water opspringen. Jammer genoeg is het niet zo’n hele grote groep en hebben ze voor ons deze keer geen enkele belangstelling. Het haventje blijkt vooral een vissershaven met achterin twee vaste pontons met jachten. Als we aangemeerd hebben komt een bewaker en grapt dat we de Bingo hebben gewonnen: met onze lengte liggen we precies op de goede plek. Hanneke en de kids gaan naar het strand.

Het eten is een herhaling van gisteren: tapas en drankjes. ’s Avonds horen we gitaarmuziek en flarden Flamenco gezang. We gaan een eindje lopen om te kijken en vinden op het strand twee groepen jongeren. Jammer, maar de muziek is alweer voorbij, blijkbaar. Het dorp blijkt een lange strook huizen en huisjes langs de kustweg. Oersaai. Wel ontdekken we een Heladeria, ijswinkel met lekkere ijsjes. Daarna gaan we vrij vroeg naar bed. En dan begint het gitaarspel en gezang opnieuw. Jammer, maar helaas.

Het weerbericht van zondag spreekt van flink toenemende westenwind. We gaan vandaag dus niet te ver en kiezen voor een tussenstop. We durven het niet goed aan om met zo’n weersvoorspelling hier langs de kust te ankeren. Bij harde wind ontbreekt beschutting van (zuid)west en zuid tot oost. De bergen zijn hier groots. Inderdaad gaat het tegen enen behoorlijk veel harder waaien. We gaan daarom naar een klein haventje, Puerto del Este de la Mona. Er is niet zoveel te doen, maar het lijkt ons wel een goede tussenstop. (Later blijkt het door weersverslechtering zelfs de eindhalte voor Jelle en Lieke te zijn.) Het is een leuk haventje met prachtig helder water met allerlei soorten vissen, een leuk strand om de hoek, aardig uitzicht en vier restaurants tegenover ons aan de kade. Het is zo helder dat het uitnodigt om “krabbetjes te gaan vangen”, maar het schepnet is van boord. De terrasjes zitten vol met kakelende Engelse dames en een paar heren. We besluiten ’s avonds om hier in één van de restaurants te gaan eten, in het middelste (van vier). Ze blijken allemaal tot één en hetzelfde bedrijf te horen, met allemaal dezelfde kaart. Dat geldt zelfs voor de pizzeria op de verste hoek. Jelle en ik eten een enorme Dorade die kunstig in tweeën is gesneden, zodat beide een hele vis lijken te hebben. Lieke kiest iets wat ze niet kent: “Sole á la meunière” (tong). Hanneke eet de lekkerste zalm met Dille ooit. Erg lekker dus, alleen de groente hier, lijkt nergens naar.

Maandagochtend ziet Lieke in het heldere water een Pijlinktvis, maar die maakt zich razendsnel uit de voeten. Hanneke en de kids willen naar het strand en een eindje verder lopen om de boel te verkennen. In de tussentijd ga ik wat aan de boot rommelen en de laatste serie foto’s overzetten naar de computer en van een naam voorzien. Het wordt een echt relaxed dagje. ’s Middags borrelen en ’s avonds eten bij het eerste restaurant. Het is lekker, maar onze conclusie is dat onze keuze uit het menu de eerste keer beter was.

Dinsdag waait het stevig en de vooruitzichten zijn niet geweldig, maar de zon schijnt er wel weer lustig op los. De weersvooruitzichten zien er niet goed uit: teveel wind en mogelijk regen en onweer. De twee volgende havens (op 12 mijl en op 50 mijl afstand) worden omschreven als totaal onaantrekkelijk voor bootjes en zonder redelijke verbindingen naar Malaga. Tussenliggende ankerplekken zijn te open om acceptabel te zijn. We overleggen over het programma voor de komende dagen. We houden scheepsberaad en besluiten tot een ander soort dagprogramma dan varen. We willen proberen eerst een auto te huren voor de terugreis van de kids naar het vliegveld. (Vertrek uit Malaga in de nacht van donderdag op vrijdag, inchecken om 5.30 uur.) Misschien dat we met die auto ook naar Granada en het Alhambra daar kunnen. De auto wordt woensdagavond al voor de boot afgeleverd. Zo kunnen we ook nog snel wat boodschapjes doen, want het winkeltje hier in de haven blijkt zelden open te zijn en zelfs in geval het open is blijkt het eigenlijk niets bruikbaars te verkopen.

Voor de dinsdag zelf denken we aan Nerja met wereldberoemde grotten. We schijnen daar met een bus vanuit la Herradura heen te kunnen. Alleen ligt la Herradura aan de andere kant van de berg. Om een uurtje of half twaalf dus op weg. Dat blijkt een heftige klim te zijn, bergopwaarts. Aan de andere kant weer naar beneden…. Helaas blijkt het Officina de Tourismo pas aan het eind van de middag open. Dan maar zelf op zoek naar een bushalte langs de boulevard. Helaas, wel een halte, maar geen bus, ook niet na een uurtje. Buurtbewoners zeggen dat er helemaal geen bus is, maar wij hebben er een paar de andere kant op zien rijden... Ook de lokale supermarkt blijkt gesloten tot vijf uur. Dan maar een drankje op het strand en vragen naar een taxi. Vanaf het strand zien we dat het besluit hier niet te ankeren terecht was. Er staat een enorme branding, recht op de kust. Het water spat meters hoog op bij beide kaapjes, dus ook daar was geen beschutting geweest. Dan maar naar de taxi standplaats. Opnieuw een uurtje gewacht, maar geen taxi die hier staat of stopt…. Tegen het eind van de middag besluiten we dat we dit plaatsje nu lang genoeg hebben gezien.

Om vijf uur blijkt inderdaad het Officina Tourismo open te gaan. Hanneke gaat vragen naar vervoersmogelijkheden en hoort dat we het vandaag niet meer zullen redden, want de grotten in Nerja zijn open tot half zeven. Er schijnt tegen halfzes wel een bus te rijden die stopt bij onze haven. Dat lijkt ons aantrekkelijker dan opnieuw die berg op. Gelukkig rijdt deze bus ook echt. Jelle had de grotten heel graag willen bekijken en heeft een beetje de pest in, maar hij hoopt nog op morgen of overmorgen. ’s Avonds zien we op het weerbericht dat het de komende dagen echt slecht weer wordt. Inderdaad liggen we de hele nacht te rukken en te klotsen, terwijl er perioden zijn met heftige windvlagen. Niet iedereen slaapt geweldig.

Woensdag begint bewolkt en er valt af en toe een spat regen, maar af en toe ook trekt de lucht open. Lieke ziet opnieuw een inktvis, nu een echte octopus en roept de jongens van het restaurant. De mannen worden helemaal opgewonden, vangen het beest, demonstreren het en … keren het binnenstebuiten. (Daar schijnt het niet tegen te kunnen.) “Bedankt! Lekker, voor thuis!” roepen ze nog. Sindsdien is onze familie, maar vooral Lieke, heel populair bij de jongens van de restaurants. En wij stikjaloers, natuurlijk. Later vertellen de jongens van de haven dat ze in de zomer nooit een octopus zien in de haven, maar in de winter des te meer. Mijn vermoeden is dus dat de winter hier is aangebroken of dat spoedig zal doen.

Het waait vandaag en is het echt bewolkt en dat blijft zo. Af en toe valt er een klein buitje, af en toe ook schijnt even de zon. Tijdens een buienperiode laat ik de 650 foto’s van onze reis tot nu zien. Eigenlijk wel veel foto’s die voor anderen nou niet zo interessant zijn, zie ik tot mijn spijt. We komen de dag zo’n beetje door (we hebben nog steeds genoeg om te bepraten). Om zeven uur ‘s avonds komt de auto inderdaad. We gaan nog snel even naar de supermarkt in la Herradura. Wel lekker, met de auto over die berg. Dan zie je pas wat een eind en hoe steil! We eten ’s avonds pizza bij de derde zaak op rij. De pizza’s zijn lekker maar zo groot dat we allemaal een kwart over hebben. Lekker als tapas voor morgen. De kelner heeft dat al begrepen en levert een doos als doggybag.

Donderdag gaan we vrij vroeg op pad. Het heeft de hele nacht hard gewaaid en het weer ziet er somber uit. Iedereen, behalve ik, heeft beroerd geslapen. Om naar Granada te rijden moeten we eerst over allerlei kleine bergweggetjes, dan een iets grotere kustweg en tenslotte over de autoweg naar Granada. Na 30 km. begint het tankalarm al te knipperen. Wel erg snel voor een tank die voor een
kwart vol zou zitten en dan even ontdekken hoe je bij een tankstation kunt komen aan de andere kant van de autoweg…. De auto rijdt ook niet echt helemaal lekker. Ik hoor een onrustbarend geluid als van een lekkende klep oid. als ik wat gas geef en doe het dus heel, heel kalm aan. Affijn, aankomst bij het Alhambra om11.15 uur.

Bij het Alhambra regent het behoorlijk, net als een paar jaar geleden in de winter met Liesbeth en Wil. Gelukkig hebben wij onze zeiljacks aan en we blijven enigszins droog. Na een half uurtje in een enorm lange rij op weg naar de kaartverkoop (het lijkt de Efteling wel) ga ik kijken of ik via mijn credit card sneller kaartjes kan krijgen. Er is een soort ruimte met 8 automaten. Vooral buitenlanders, Engelsen, die er niets van begrijpen, blijven alsmaar niet werkende toetsencombinaties te proberen (namelijk een kaartje voor ’s ochtends kiezen: machine typt “uitverkocht” in het Spaans). Pas na een tijdlang geven ze het op. Bovendien doen een paar automaten het helemaal niet, hetgeen er in het Spaans op staat. Na een half uurtje heb ik 6 van de 8 automaten geprobeerd en bij deze lukt het om 4 kaartjes voor ’s middags te krijgen. We kunnen er dan pas om 14.00 uur in. We gaan dus maar naar een restaurantje om droog te zitten en een kop koffie te scoren (€ 6 voor 4 personen, dat is geen uitnemerij!). Daar ontdekken we dat we het paleis van de Nazaries – het mooiste / meest bijzondere stukje - pas om 18.00 uur in mogen.… We gaan straks wel kijken of we er toch wat eerder in mogen.

Om twee uur zijn we flitsend snel door de controle. Aanvankelijk herken ik niet zo veel. Kennelijk ziet het er in de zomer toch wel heel anders uit dan in de winter. Dan komen we bij de eerste wachttorens, eigenlijk aan de achterzijde van het geheel. Daarna passeren we het paleis van Karel V en beklimmen we twee echt heel grote torens. Het is behoorlijk angstaanjagend hoog om van de trans naar beneden, naar de stad te kijken, vanaf die hoogte! Dit is pas echt een kasteel! Weer naar beneden en aansluiten bij de rij naar het paleis van de Nazaries. Daar worden we onverbiddelijk weggestuurd. En wij overigens niet alleen: hele horen verlaten de rij gelaten nadat ze door een beheerder op het juiste tijdstip zijn gewezen. Dan maar het paleis van Karel V in. Het is een vierkant gebouw met een open binnenplaats met galerijen op twee verdiepingen in een cirkel. Precies in het midden ligt een steen. Als je daarop staat is het effect vergelijkbaar met dat in Epidaurus in Griekenland: je stem of andere geluiden worden flink versterkt. Daarna gaan we de buitenste versterkingsring van het Alhambra bekijken. Hanneke, Jelle en Lieke gaan nog op zoek naar “de tuinen van de architect” maar dat blijkt veel verder weg dan gedacht.

Om half vijf nog maar een poging in de rij naar het paleis. Opnieuw worden we teruggestuurd naar het eindje van de rij. Die is inmiddels enorm: de tweede keer Efteling vind ik wel veel op een dag. Ik voorzie ook nog vertraging en ben bang dat we pas tegen zevenen binnen zullen zijn. Dan komen we wel erg laat terug bij de boot… Aldus heb ik een beetje de pest in. Maar de hele familie vindt dat we – nu we zo lang hebben gewacht – het allermooiste stuk nu niet kunnen opgeven. Volgens mij valt dat allemaal best mee, dat allermooiste is lang zo mooi niet, eigenlijk ook maar een klein deel van het geheel en dat staat niet in verhouding tot … enzovoorts. Jammer, Jelle, maar halen we het dus niet om voor 18.30 uur in Nerja te zijn. Jelle is nu niet boos, maar wel een beetje verdrietig… Voor mij zwartgalligheid troef, maar de familie vertikt het gewoon om mee te gaan naar de auto: ze willen eerst het paleis! En het blijkt toch wel mee te vallen. We zijn om vijf voor half zeven in het paleis, dat is toch eigenlijk wel heel erg bijzonder en veel groter dan ik me herinnerde…. Ik maak er zelfs 80 foto’s. En zo zijn we om half negen toch weer op weg naar de boot.

Om een uur of tien zijn we terug, vlotter dan gedacht. De tassen worden gepakt voor het vertrek naar het vliegveld, vannacht. We warmen de pizzaresten op uit de doggiebag, drinken een pilsje en gaan op tijd naar bed. Op de valreep bedenk ik dat we eigenlijk wel ietsje later kunnen vertrekken en we zetten de wekker op halfvier.

Vrijdagochtend, om halfvier blijkt iedereen wakker. Eigenlijk ben ik blijkbaar de enige die geslapen heeft, wat wel zo goed is, want ik moet een paar uur op en neer naar Malaga rijden. Het heeft vannacht wel geregend, maar nu is het droog en vrij helder. We zijn verrassend vlot op weg. Al na 5 kilometer loopt onze weg dood. We rijden een stuk terug, maar zien nergens wegwijzers naar Malaga. Dan maar eerst naar de bergweg die we eerst genomen hebben naar Granada. Dan komen we vanzelf bij de autoweg en nemen nu richting Malaga. Dat blijkt een kilometer of 10 om, maar we vinden de autoweg en rijden dan over een volkomen verlaten vierbaans autobaan. Wel lekker rijden zo eens een keertje, alleen jammer dat ik het gas er niet even goed op durf te zetten. Om halfzes precies, als zij moeten inchecken, rijden we bij de vertrekhal een taxiplek op. We nemen afscheid van de kinderen. Het was heel fijn. Jammer dat het weer wat omsloeg, maar heel wat bijgepraat!

Als ze uit zicht vertrokken zijn kijken we of ergens een tentje te vinden is voor een kop koffie. Nergens te vinden, dus dan maar meteen terug. Onderweg doen we nog twee pogingen, maar raken verdwaald of vinden uitsluitend gesloten wegrestaurants. Om zeven uur zijn we weer op de boot. We gaan meteen kijken naar tickets voor een vlucht naar huis over een maand. We vinden een betaalbare vlucht en boeken voor eind oktober. Om negen uur breng ik de autosleutel naar het havenkantoortje, zoals afgesproken. Ik vertel haar over het onrustbarende geluid van de motor. Ze zal het doorgeven. De havenmeester(es) waarschuwt dat de weersvooruitzichten zeer slecht zijn. Pas zondag wordt het beter. Ik vertel dat we ook niet voor zondag weg willen. Dan, als ik net terug ben op de boot, begint het plotseling hevig te waaien. Eerst een paar windstoten, maar daarna een werkelijk loeiende wind, dwars over de haven. We liggen plotseling helemaal schuin, net als onze buren. Het begint vreselijk te hozen. Ik kan even later zelfs de overkant van het haventje niet meer zien. Het water vliegt horizontaal over ons heen en achter de boot, alle zeilen en zeiltjes klapperen met een enorme herrie en de raampjes zien eruit alsof er een brandspuit op gericht staat. De herrie is enorm. Dit duurt een uurtje en neemt dan ietsje af, maar niet erg. Af en toe neemt het ook weer toe. Het begint ook te onweren. Wij prijzen ons heel gelukkig dat we dit niet hebben gehad toen we naar Malaga onderweg waren. Dan waren we absoluut te laat gekomen…. Van Jelle en Lieke krijgen we een SMS-je dat ze thuis zijn aangekomen. Hanneke en ik besluiten om maar gewoon in bed te kruipen. Tegen halfzes worden we wakker. Het is nog steeds noodweer, maar wel ietsje minder nu. Tegen tienen kruipen we er weer in. Ik heb last van een flink rauwe keel. Misschien dat ik een vleugje meepik van Lieke’s keelklachten.

Zaterdag worden we over negenen wakker. Het regent nog steeds flink, maar de wind is flink afgenomen. In het haventje zijn bijna alle winkels overstroomd. Het water kwam aan alle kanten naar binnen. Het is daar geen schoon regenwater, maar een geleiachtig/kleiachtige zooi die bovendien spiegelglad is. De eigenaars staan hun bedrijven met bezems leeg te vegen. Gelukkig zijn ze niet al te pessimistisch: ach morgen schijnt de zon weer en wordt alles droog… Op internet zie ik dat iets ten westen van Malaga 8000 mensen zijn geëvacueerd nadat 120 mm regen in 24 uur tot overstromingen dreigden te leiden.

Tegen een uur of drie wordt het droog. We gaan de schade opnemen. In de achterkajuit valt die niet mee. We hadden de raampjes open laten staan. Normaal gesproken laten die nauwelijks regen door, maar dit geweld was ze blijkbaar iets te veel. Bovendien ontdekken we dat er lekkage optreedt op de plekken onder die waar de kuipbank met boutjes door het dek is vastgezet. Die bankjes zijn op die plekken bovendien behoorlijk verrot. Dat wordt nog een klus wanneer we in Almerimar de boot winterklaar maken.