Retourtje Afrika

Retourtje Afrika

Gibraltar lijkt voorlopig ons zuidelijkste puntje. Immers, binnen ons grove reisplan ligt alleen Kreta nog iets zuidelijker.

De haven in het Spaanse deel heet la Linea de Concepcion en is groot en saai. Gelukkig ontdek je al heel snel allerlei wonderlijke types. Zo ligt hier aan de steiger een ouder stel met een catamaran. Zij ziet eruit als en spreekt Engelser dan de heftigste types (inclusief typical British teeth), maar blijkt uit Zambia te komen. Hij is een klein grauw manneke die je op een herkomst in een suburb van Londen schat, maar blijkt van origine Afrikaan en hoofd-WTK op een mega-jacht (“Je wordt gek van alle veiligheidsregels, tegenwoordig! Ik loop nu met een pakje aan als een soort Lego-mannetje, met de verplichte helm, een zwemvest en weet-ik-watnog meer!…) Ze hebben hier twee katten geadopteerd. Het is duidelijk: zij. (Hij had al kinderen.) Hij komt elke keer na een poging de katten naar de boot terug te brengen flink geblesseerd terug. Daarna gaat zij ze halen en – inderdaad – de twee komen dartelend achter haar aan.

De eerste dag moeten we een beetje bijkomen van de schrik. In het Britse deel van Gibraltar is het “Bank holiday”, een onduidelijk soort feestdag waarop wel alles, behalve de drankvoorziening gesloten is. We gaan dus toch nog even niet Gibraltar in, maar gaan boodschappen doen in la Linea. Daar is niet veel aan eigenlijk. Een paar straten met winkeltjes en daar omheen vage oudere woonwijken en wat nieuwere, vrij groezelige flats. Toch ziet het er met zo’n groepje palmen en oleanders al snel leuker uit dan het Anna Blamanhof.

We krijgen ”nieuwe” buren, Zweden, geheten Eva en Joran. Het blijken aardige en gezellige mensen te zijn. We borrelen een keertje samen en spreken af te kijken of we elkaar elders weer kunnen zien. Zij gaan Gibraltar in (lees het Engels deel). De volgende dag hebben ze allebei behoorlijk spierpijn van het trappen lopen van boven naar beneden (heen hadden ze de lift genomen). De aapjes waren geweldig leuk. Hanneke is nu niet meer te houden: we moeten naar de aapjes toe. ’s Avonds is er vuurwerk in het Britse deel en dat blijkt heel bijzonder! Met dit vuurwerk maken ze een paar driedimensionale figuren: harten en grote roodwitte ballen die diepte hebben of ogenschijnlijk recht op je af komen! Heel bijzonder.

De volgende ochtend een beetje vroeg naar de grens. Eerst langs de dagelijkse file. Ze toeteren wat af uit ergernis, want de file is zeker een kilometer of 2 en staat er iedere dag weer, de hele dag. De grenscontrole is aan de Spaanse rand van de start- en landingsbaan van het Engelse vliegveld. Het lijkt wel een oven, zelfs om half tien ’s ochtends. We scoren nog even een plattegrondje bij de tourist information, steken het vliegveldje over en zijn dus in een Britse enclave. Vanwege de “bank holiday” hangen nog veel vlaggen vanuit ramen. Opvallend veel Engelse, een aantal Gibraltese (???) en een enkele Spaanse vlag. Die laatste zijn absoluut in de minderheid. Trouwens de auto’s rijden hier gewoon rechts, maar er zijn wel Engelse dubbeldekkers, Engelse telefooncellen, prullenbakken en openbare toiletten. Na een echt Londons aandoende rotonde lopen we opeens op de Main Street. Het is een soort Kalverstraat, maar dan meer zoals dat in Katwijk zou zijn geweest. Het rizzelt er van de toeristieke winkeltjes in goud en zilver, horloges, fototoestellen, gadgets, “tax free” sigaretten, drank, prentbriefkaarten, parfums enzovoorts. Hier en daar word je blij gemaakt met een echte Engelse, of erger nog, Ierse pub met bijbehorende muziekvoorziening.

Hoewel dus de straat smal en kleinschalig is, beweegt zich hier een enorme menigte doorheen. Overwegend roze en grijs. Het zijn vrijwel uitsluitend oudere Britten die in hun toch al bedaagde tempo flink worden gehinderd door nog oudere, nog bedaagder Britten…. Ik kan daar niet zo goed tegen, dus. We willen op een piepklein terrasje een kopje koffie drinken. Er is één ander tafeltje bezet. Een oer-Engelse juffrouw loopt heel druk te bewegen, alsmaar heen en weer, maar als we na 20 minuten nog geen bestelling hebben kunnen plaatsen besluiten we dat we best lang genoeg gezeten hebben. We zien een paar leuke, vreemde monumentjes en staan opeens bij de stadsmuren aan de andere kant. Daar ligt ook een klein, mooi kerkhof. Op het graf van een voormalig zeeman is een enorm stokanker gelegd. Hoewel het een kerkhof is ziet het er met al dat groen en de bloemenstruiken eigenlijk heel vrolijk uit.

We nemen de kabelbaan naar boven en willen terug lopen. Het is vrij hoog en erg steil. Bovenop zie je de wolken net met een rotgang over de rand tuimelen. Al snel zien we aapjes. Niet één, maar een heleboel Er zijn ook een paar flink grote bij, maar het merendeel is vrij klein en er zijn een paar piepkleine, pas geboren aapjes bij. De apen zijn volkomen onverschillig tegenover de toeristen. De taxi chauffeurs en bewakers daarentegen hebben blijkbaar wat te bieden. Die krijgen veel aandacht. Sommige apen zijn heel inventief om de aandacht te krijgen: slaan hard op het dak van een bedrijfswagen, klimmen op iemands hoofd, krijsen wat… Eén flink grote schijnt “de baas” te zijn (volgens een medewerker). Als ik later bij een tentje op Hanneke zit te wachten komt hij gezellig bij me zitten, zoiets van “kerels onder mekaar”. En dan natuurlijk ook meteen tien anderen die ook met ons op de foto willen (en niet alleen toeristen) ….

We dalen de berg af langs de weg, niet via de trappen (daarvan schijn je spierpijn te krijgen). We zien nog wat historische plekken terwijl we afdalen. Via een paar vreemde achteraf-straatjes komen we tenslotte weer in de Main Street. Dat is dus eigenlijk ook de enige straat waar wat te doen is…

Donderdag willen Eva en Joran naar Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko, Afrika dus. Wij hebben een tijdje zitten dubben, maar het lijkt ons eigenlijk ook wel leuk. De Zweden zijn al vroeg op weg. Wij gaan wat later. Als we buiten de pieren komen staat er een flinke bries (30 knopen wind tegen) en een heftige golfslag. Hoe verder we komen hoe heftiger het wordt. Na een uurtje wordt het een beetje te gek. Om zo door te gaan naar de overkant kost vijf uur en is helemaal niet leuk. We besluiten om te keren. Vlak bij de pieren van de haven van la Linea lijkt het allemaal erg te bedaren. We kijken elkaar aan en zeggen “dan nog maar een poging”. Na een uurtje zijn we weer terug: buitengaats was het nog steeds niet leuker… De stemming is net na deze terugkeer met de staart tussen de benen er een beetje uit, lijkt het. De hierop volgende dagen poetsen we wat, zetten het hout hier en daar in de olie en daar worden we dan wel weer heel tevreden van, want het knapt lekker op.

Zondag steken we toch nog even over naar Ceuta. Het is vrij rustig weer. Helaas, midden in het verkeersscheiding-stelsel zitten we plotseling in potdichte mist. We kunnen het water naast de boot nog wel zien, maar voor en achter niet. De AIS (een soort radar, maar anders) geeft alleen informatie over de hele grote schepen. Je weet dus niet wat je niet ziet…. Gelukkig wordt de mist na een uur dunner en uiteindelijk varen we toch weer met redelijk zicht. En dan zijn we opeens in Afrika! We worden begroet door een Hercules die twee pilaren naar elkaar toe trekt. Bij de haven staat een bijna exacte kopie. Deze Hercules duwt twee pilaren uit elkaar. Mooie symboliek.


We gaan op zoek naar al die fantastische, goedkope winkels, waarover we al vaker hebben horen praten. Maar ja, ook in Afrika is het zondag. In de zinderende hitte sjokken we hele stukken af. We zien een enorm fort dat de enclave verdedigde tegen de oprukkende horde heidenen. Op een heel klein terrasje eten we samen vier soorten tapas, met elk een pilsje. We rekenen 4 Euro af. Van de schrik geven we 25% fooi. De stad is vreemd, met allerlei gebouwen uit de 20-er jaren van de vorige eeuw. Er zijn talloze eettentjes en barretjes. Zo wordt het wel erg verleidelijk om hier te blijven….

Maandagochtend toch terug naar Europa. Opnieuw vrij weinig wind en dito golfslag. Deze keer zelfs geen mist, maar wel wat heiig, waardoor er geen leuke foto’s te maken zijn. We steken over en zeilen de rots van Gibraltar voorbij. Helaas laat de wind het na een tijdje helemaal afweten. Dan dus verder op de motor, richting Marbella, want we willen tijdig in de buurt van Malaga zijn als Jelle en Lieke hier eind deze week aankomen. En tot onze verbazing ontdekken we dat deze haven een werkende internetverbinding heeft. Dit is dus een kort, nieuw verslagje vanaf de Marlijn uit de haven la Duquesa in Manilva, dd 18 augustus 2012.