Giga Gibraltar

Giga, Gibraltar!

Vanmiddag, 9 september, legden we om 14.15 uur aan in La Linea. Het is een nieuwe marina die ligt aan de Spaanse grens met het Engelse deel van Gibraltar. We werden in de box waar we aanlegden begroet door een kleine papegaai die in de mast van het bootje naast ons zat. Straks en morgen gaan we Gibraltar verkennen. De tocht hierheen was zo’n 40 mijl en begon oersaai.

Het mistte gisteren al, maar vannacht was de luchtvochtigheid vast 120% want het leek alsof het constant regende. Alles was zijknat. Vanochtend konden we de overkant van de haven maar net aan zien, maar de bovenkant van de lantarenpalen was in mist gehuld. Toch besloten om te gaan, want de haven van Barbate zag er niet uit als leuk om te bezoeken. Bovendien is voor de komende dagen hetzelfde weer hier voorspeld. Wat ook een rol speelt is dat bij de Cabo Tarifa (een “Angstgegner” met 300 dagen per jaar wind harder dan kracht 6 Beaufort) voor vandaag eens vrij weinig wind werd voorspeld. ’s Middags zou de mist wegtrekken volgens de voorspellingen.

Om kwart voor negen qeg, motoren dus. Al spoedig blijkt dat er wat meer wind van achteren staat dan was voorspeld. De Genua dus uitgerold. Tegen tien uur trekt de mist af en toe in flarden weg om even later weer dicht te trekken. In de wat helderder momenten zien we ook een paar andere bootjes, soms dichtbij.

Tegen elven trek de mist helemaal op. Bovendien gaat de stroom nu lekker meelopen, zo’n 2 knopen, dus en dikke 8 knopen bij elkaar (16 á 17 km/u). We passeren de beruchte kaap van Tarifa al motorzeilend met een goed gangetje. Tarifa is een flink, rond schiereiland met een ford erop. Aan de kust ligt het plaatsje. We houden de motor aan omdat de tegenstroom na de kentering heftig is. We willen dus op tijd (voor 13.00 uur) bij de baai voor Gibraltar zijn. We varen nu ook vlak langs de route van de grote vaart. We komen dan ook behoorlijk wat grote – soms enorme – schepen tegen. In de geul wordt ook gewaarschuwd voor walvissen… Jammer, we zien alleen een flinke haring oid opspringen.

De kust ziet er hier prachtig uit: golvend, glooiend, met daarachter flinke bergen (tot 800 meter). Jammer dat het te heiïg is om leuke foto’s te maken. Aan de overkant zien we ook hoge bergen/heuvels van Marokko, Noord Afrika. Dichter bij Gibraltar worden de bergen/heuvels lager. Gibraltar zelf is een imponerende eenzame rots. Als een soort blok beton ligt het in een soort laagvlakte. Het is het enige echt grote ding, heel steil en massief. Intussen begint het steeds harder te waaien en begint de zee hoger op te lopen, met af en toe korte, ontzettend steile rotgolven. Pas diep in de baai bij Gibraltar neemt de heftige zeegang iets af, maar dan klotst het van alle kanten door alle hier rondvarende zeeschepen en veerponten.

En dan wil je netjes aanleggen en wil het stuurwiel geen kant meer op, ongeveer 2 meter van de kant… Dat is wel vervelend! Na 5 minuten rommelen lukt het om er weer beweging in te krijgen, maar wel blij dat dit hier en nu gebeurde en niet in één of andere hachelijke situatie. De oorzaak is een te strak aangedraaid boutje in de aandrijving van de stuurautomaat. (Soms stuurt ie, soms stuurt ie niet…) Deze keer leggen we keurig achteruit aan. Zweedse buren meren vlak naast ons af. Zij hebben zojuist een enorme kater opgelopen. Ze voeren bij Gibraltar een Engelse marina in, maar werden geweigerd omdat ze niet Brits waren en hun boot (34 voet, ruim 10 meter) te klein bevonden werd. Uiteindelijk komt alles goed en liggen we hier dus, met een fantastisch uitzicht op de loodrechte rotswand van die enorme kei die Gibraltar heet.

Wat vooraf ging
Tja, en hoe is dat nu zo gekomen sinds Ayamonte? Ayamonte is een leuk plaatsje waar je ook heel erg lekker kunt eten in tentje “la Puerta Ancha”. Echt fenomenaal lekker en prachtig opgemaakt. Een paar dagen geleden hoorden we dat Kas en Wil hier vorig jaar een weekje zijn geweest! Ayamonte heeft het voordeel van twee supermarkten die naast het haventerrein gelegen zijn (net niet erop), Toch besluiten we om te vertrekken, maar nu eens niet naar zee, maar de rivier op. We nemen even vrij van de zeevaart, zeg maar.

De rivier is bevaarbaar tot zo’n 40 km stroomopwaarts. We gaan met opkomend tij en varen over een breed, ogenschijnlijk traag stromende brede rivier tussen vaak verdorde heuvels door. Hier en daar zie je een verlaten, vaak half ingestort huisje. Een enkele keer ook, verrassend, een goed onderhouden huis, soms een bungalow of villa. Soms verandert het beeld plotseling, vaak na een bocht. Opeens is er dan een heel groen stuk. Twee keer passeren we een dorstig dorpje met afbladderende huizen en stukjes nieuwbouw erachter. Hier liggen ook wat bootjes en boten achter een anker. Er is nauwelijks een mens te zien, misschien omdat het nu siësta is. Tegen drieën varen we tot onze verbazing steeds verder van de kaart af, althans op de kaartplotter. Er schijnen geen papieren (water)kaarten te bestaan van dit stuk. Raar! Doet die kaartplotter dit op zee ook? We weten immers zeker dat het water hier is en deze bergen verplaatsen zich niet, maar volgens de plotter varen we nu 1 á 1,5 mijl op het land…. Toch maar eens schrijven, die jongens!

Na een zoveelste bocht liggen er opeens meer bootjes en – anders dan de vorige stukken – mensen op die bootjes! We naderen weer een stukje bewoonde wereld! Opnieuw twee bochten verder liggen twee piepkleine dorpjes: links in Portugal, rechts in Spanje. Wij kiezen voor de Spaanse kant, want het brood is daar lekkerder en ons vlaggetje is ook Spaans. De eerste nacht ankeren is niet zo’n succes maar na wat geploeter en verlies van twee (!) pikhaken liggen we goed. Het anker houdt hier wel, ondanks het gieren bij wind tegen stroming en getij. Een Engelse buurman heeft ons geploeter gezien en haalt de tweede (ouderwets houten) pikhaak op met z’n bijbootje. Het anker houdt hier wel, ondanks het gieren bij wind tegen stroming en getij. Na een uurtje hebben alle ankerende boten een enorme bos hout voor de deur.

Bij aankomst op de tweede ankerplek worden we onmiddellijk benaderd door een man in een rubberbootje. Deze Marcel nodigt ons uit voor de borrel van de Nederlandse gemeenschap hier, te houden op het hoger liggende terras in Alcoutim in Portugal …. Overigens is die borrel nooit doorgegaan want iedereen bleek in te drinken op een Hollandse boot, toepasselijk de “Happy hour” die vlak voor ons ankert…

We halen de volgende dag drank in Spanje in SanLucar de Guadiana. Daarna doen we andere boodschappen in Alcoutim aan Portugese zijde. Onder de bootjesmensen blijkt de Portugese kant wat populairder, vermoedelijk vanwege het terras met bediening en schaduw. De club van de Happy Hour schijnt hier avond aan avond gezellig aanwezig te zijn met gitaar zang en drank, horen wij van een ander Hollands stel, Suzan en Hans.

Dat het hier allemaal buitengewoon vredig en rustgevend is blijkt aan de kademuur. Als we aan de wal komen is dat te zien aan de hoeveelheid vrij moderne jachten die nog wel bewoond zijn, maar inmiddels volledig afgetakeld. Op die boten ligt een woestenij aan onderdelen, resten verweerde zeilen, verrotte bijbootjes etc. De bewoners zijn tot volledige rust gekomen en geven niets meer om het aardse, materiële bestaan. Als je voor weinig een aluminium “opknapper” wilt scoren moet je dus hier zijn!

We maken in Alcoutim (Portugal) ’s avonds een historische bijeenkomst mee over het (smokkel)leven in deze streek. Wel erg leuk, met lichtbeelden, vertegenwoordigers van mensen die het allemaal nog hebben meegemaakt en een dichteres, maar in het Portugees, en dus zo leerzaam als een Latijnse mis (en minstens net zo lang!). De dagen zijn hier warm, de nachten niet te harden, dus ik monteer een ventilator voor Hanneke (kan zelf meegenieten.). Voor het eerst in ons leven maken we een soort anti-zonnetent over de boot. Die moeten we dan wel verplaatsen, want de maten blijken niet helemaal handig.

Onze ligging op de grensrivier is verwarrend, want eerst slaat de Spaanse kerk het uur, daarna de Portugese, maar wel een uurtje minder. Af en toe houden ze een soort wedstrijd en herhalen ze om beurten hun tijdstip…. ‘s Nachts hebben we hondenconcerten: twee Spaanse shitkeffertjes krijgen de stuipen van één of ander beest en worden compleet hysterisch. Dat duurt zo’n drie kwartier en herhaalt zich twee of drie keer. Aan de overkant woont een grotere hond, herder of herderin schat ik. Op eenzame momenten zet zij voluit in. Na een tijdje hoor je de echo, maar hij denkt “ze antwoordde over de bergen”. En dan blaffen ze getweeën tegen elkaar in koor en antwoorden over de bergen ….

Na een weekje van deze rust begint het weer te kriebelen. We gaan 25 augustus weer richting zee. Eerst naar Ayamonte (nog een keertje lekker uit eten). Daar vandaan naar Mazagon. ’s Ochtends vroeg met de zon tegen, blijkt af en toe dat je temidden van een woud aan vissersboeien, boeitjes en andere door vissers gebruikte drijvende voorwerpen vaart. Niet leuk als je bij een buurman ziet wat dat kan aanrichten…. Mazagon zie er zo verschrikkelijk saai uit dat we zelfs niet de moeite nemen om in de brandende zon de betonnen parkeerplaats en het betonnen industrieterrein over te steken om te zien of er toch nog iets van een stadje ligt achter en bovenaan die trap, de heuvel op. We drinken een lauw biertje en willen hier zo snel mogelijk weer vandaan.

Opnieuw tussen de visserij door laverend varen we naar Chipiona, een plaatsje aan de uitstroom van de Guadalquivir, waaraan Sevilla ligt. Hier is twee weken geleden een Spaans jachtje vergaan doordat zij hun kiel verloren op een rif onder water. De boot sloeg om, zonk binnen een minuut en de bemanning zat in hun vlotje. Onze kennissen van de Ostrea zagen het gebeuren en waarschuwden de kustwacht. Later spraken zij de opvarenden. Die waren vreselijk geschrokken, maar het was gelukkig (betrekkelijk) goed afgelopen. Opletten geblazen dus hier!

Het plaatsje Chipiona lijkt niet bijzonder, maar de binnenstad is eigenlijk wel leuk, met heel veel piepkleine winkeltjes. We kopen feestkaarten met postzegel voor de verjaardagen van Jelle en Lieke. Omdat ze heel bijzonder (lullig) zijn schrijven we er dezelfde tekst op, zodat ze desgewenst ook kunnen ruilen. Het driehoekige pleintje waar we de kaarten beschrijven is de ontdekking van de dag! Eén zijde wordt gevormd door een niet heel grote kerk die aan verschillende zijden begroeid is met prachtige planten met baaierds aan bloemen. Op het pleintje staan een paar palmen, andere bomen en nog meer planten met bloemen. Een tweede zijde van de driehoek wordt gevormd door een witte muur met een deur en enkele kleine ramen. Het blijkt een kapelletje. Ook hier veel bloemen. We eten hier een hapje, doen een drankje en krijgen een Sangria van de baas. Werkelijk prachtig, dit pleintje en dat vinden alle vogeltjes uit zuid Spanje ook….

Van Chipiona hebben we maar een klein stukje voor de boeg naar Rota, 15 á 20 mijl en het weer ziet er goed uit. Als we anderhalf uur varen valt de wind helemaal weg. We strijken de boel, starten de motor en varen verder. Na 10 minuten trekt er een rimpel over zee. Nog tien minuten verder waait het 20 knopen tegen en nog een half uurtje later hebben we een windkracht 7 á 8 recht op de kop. Geen visgerij meer te zien…. Tja, en je ziet Rota wel liggen, maar je moet nog wel eerst om dat rifje heen…. Dan vaar je dus nog een paar uur tegen een heftige zeegang in en loop je met knikkende knieën – net met laag water – een nogal mager beschreven vissershaventje Rota binnen…. Een zucht van verlichting slaken als je aan de wal ligt. Kijk, dat was nou net niet het plan voor vandaag.

We gaan op zoek naar het plaatselijke VVV. Er moeten er twee zijn. Helaas, de eerste is helemaal niet te vinden op de plek waarop dat op een erg morsig fotokopietje staat aangekruist. Er is wel een leuk pleintje, maar geen “Officina de Tourismo” oid. Dan maar naar de tweede, vindt Hanneke. We lopen een hele winkelstraat af en passeren een postkantoor dat ernstig onder de recessie heeft geleden. Het ligt in een soort Merenwijk-achtig gebied. Hier doen we de kaarten in een brievenbus in de hoop dat die nog werkt. Daarna lopen we langs het strand tot het eind van de stad en we al bijna weer in Chipiona zijn. Maar niets dat op een VVV lijkt…. (Het strand lijkt me ook geen goede locatie voor een toerismebureau, maar daarover verschillen de meningen.) Dan dus terug naar de weg. Daar staan alle borden naar het toeristenbureau de andere kant op. Uiteindelijk belanden we weer op hetzelfde pleintje (zoals daarna nog vele malen blijkt te gebeuren). Uiteindelijk vinden we het toeristenbureau op een heel andere plek dan op het fotokopietje staat. Wel scoort Hanneke meteen plattegronden van alle steden in Andalusië waar we misschien nog heen gaan.

De volgende ochtend naar Cadiz met een pont. De vertrekhal is een imitatie van een vertrekhal van een modern vliegveld. De pont is een catamaran. Die doet er 20 minuten over, maar bij ons waaide het veel harder. Ook de aankomsthal heeft veel weg van een vliegveld. Net voor de deur begint een demonstratie van circa 50 mensen. Erg lokaal, zo te zien. Cadiz oogt als een enorme stad. Toch blijkt de oude binnenstad heel beloopbaar. Wel veel ruïnes en erg oude gebouwen. De nieuwere gebouwen ogen bijna net zo oud bij gebrek aan onderhoud. We staan zo aan de andere kant van de stad aan zee! We zien in het middeleeuwse deel een mooie kerk, daarnaast nog een, om de hoek één en dan een enorme kathedraal met op hetzelfde plein nog één of twee kerken. Wat een hoop geloof hier! De tapas die ik hier eet zijn de slechtste van de afgelopen maanden en dat geldt eigenlijk ook voor de terrasbediening op een ander plein. Tegen half vier checken we weer in voor de terugreis naar Rota: kleiner, bescheiden en eigenlijk leuker.

Van Rota gaan we een flink stuk naar Barbate. Bovendien hebben ze opnieuw geen wind en zo ja, tegen, voorspeld. Nou, inderdaad, mist en geen of weinig wind en dan vooral tegen. We varen een groot deel van de dag in de mist op de motor, maar morgen wordt alles beter! In de haven leggen we aan op de klunzigste en meest amateuristische wijze van 2012, maar zo maken we ook kennis met buren die net 4 jaar in Griekenland hebben gevaren. Ze willen nu naar de Kanaries en willen voor een zacht prijsje van hun kaarten af. Een goeie deal en we krijgen er nog een stapel boeken, artikeltjes en fotokopietjes bij. Een klamme nacht volgt, maar dan gaan we het zuidelijkste traject van dit jaar in. We gaan naar gi, ga, Gibraltar!

Update:
Ook hier verrotte internet, dus toch het trucje met Hanneke's I-pad. Nou Paul, daar gaatiedan. Je haalt met een punaise het microsimmetje uit de I-pad, plaatst het in een malletje voor een iets groter simmetje, prutst dat in het dongeltje van je computer, sluit dat aan, zoekt de pincode erbij (welke van de vijf was het ook al weer?) en probeert internetverbinding te krijgen.

Affijn, vandaag, 10 september eerst de was gedaan (Hanneke) en ik ook een goede beurt, daarna het plaatsje La Linea de la Cocenption ingegaan. We hoorden dat het in (Brits) Gibraltar "Bank holiday" is en dan is het wel feest, maar alles is verder dicht. Nou, shoppen in La Linea is niet bijzonderder dan in, zeg, Ter Apel. Alleen de Tapas zijn hier beter. De enige kruidenier die we konden vinden (3 uur rondstruinen!) was een Orientaalse supermarkt. En inderdaad: ze verkochten er alles! Van Wajangpoppen, chinees vuurwerk, via prutgereedschap tot aan drank. En dat laatste was wel fijn, want onze voorraad Amstel voor noodgevallen is dramatisch geslonken. Dan maar morgen naar Gibraltar "stad" apies kijken..