Wein, weib und Gesang

Cerveza en cidre, tinto en tapas

Zondagochtend 1 juli is het in Santander nog steeds regenachtig als we opstaan. Bovendien waait het nog behoorlijk, zelfs hier in de haven. We besluiten ons vertrek dus maar even uit te stellen. Hanneke heeft gehoord dat we een eindje verderop vers brood kunnen kopen bij het restaurant (nou ja, de cantina). Dat blijkt te kloppen. Hanneke haalt door de regen lekkere verse broodjes! In de loop van de dag neemt de regen af en ’s middags wordt het zelfs zonnig. Wij besluiten om naar de haven van Santander te varen om daar te ankeren en maandag heel vroeg te vertrekken. Daniel en Bernie, de Franse kennissen van de YanYo vertrekken veel later. Ze willen ook niet tijdens of na het WK tussen Spanje en Italië bij een stad liggen, want ze verwachten veel lawaai en vuurwerk.

Vlak bij de jachthaven in de stad vinden we een ankerplekje, naast een kanariegele Duitse boot (van de WiFi antenne) en een groot Nederlands jacht, de Ilona. Ankeren gaat niet helemaal zonder problemen: het anker houdt niet erg goed. De havenmeester komt melden dat we te dicht bij zijn boeien liggen. De Heere straft onmiddellijk door hem een ankerlijntje van één van zijn ankerballen in de schroef te bezorgen. Wij verkassen een eindje. We liggen vlak bij de boulevard en zien daar een enorme drukte van paraderende Spaansen, vooral veel vrouwen. Er rijden veel toeterende auto’s en bussen met fans voorbij. Tegen achten wordt het heel stil op de kade. Ook wij hebben de PC met een TV-adaptor geïnstalleerd en we blijken maar liefst 59 zenders te krijgen. Uiteindelijk vinden we ook de juiste zender en kunnen de voetbalwedstrijd zien, zij het met horten en stoten: zodra de ontvangst wat minder goed is stopt het beeld. Even daarna gaat het weer verder. Dat levert een zee…eer levendige wedstrijd op. Het slot van de wedstrijd blijkt voor Italië ontluisterend: in de laatste tien minuten nog 2 doelpunten! Ze hebben de moed zichtbaar opgegeven. Overigens begint het onmiddellijk na elk doelpunt flink te knallen in de stad. Na de wedstrijd wordt het helemaal een feest. Opvallend is het aandeel van jonge meiden. Misschien is het de toonhoogte, maar ik hoor die falsetstemmetjes overal bovenuit! Die meiden gaan bovendien tot diep in de nacht door, als je alleen nog héél af en toe een enkele late, lallende vent hoort..

Om vijf uur op. Het is windstil en nog donker. We gaan ankerop en varen om zes uur de baai uit, de zee op. Er is wat deining, maar te weinig wind om te zeilen. We steken een flink stuk naar buiten. Onderweg koffie en broodjes. Het wordt zonnig en warm. Het is heiig. Daardoor zien we de bergketen, de “Picos van Europa”, maar heel vaag, maar wel goed genoeg om ook de sneeuw daarop te zien. De kust is ook hier gemarkeerd door een steile rand met kliffen, af en toe onderbroken door een laagtetje waar een riviertje in zee uitstroomt. Toch ziet het er wel weer heel anders uit dan de kusten van Normandië of Bretagne.

Tegen een uur of elf ziet Hanneke ver weg een paar dolfijnen. Even later zien we er, nog steeds ver weg, steeds meer! Een paar keer springt een dolfijn meters hoog de lucht in! Dan komen ze dichterbij. Het is een grote groep, de grootste die ik ooit gezien heb. Ik zet de motor langzaam in de hoop dat ze vlakbij komen. Dat gebeurt inderdaad. Een half uur lang spelen ze naast, voor, achter de boot. Ze duiken er onderdoor, halen ons links en rechts in, springen in duo’s en trio’s boven water: fantastisch! Het zijn flinke beesten, zo’n 2,5 meter lang. Sommige met een lichte buik, anderen wat minder. Na een half uur wordt hun belangstelling minder en langzaamaan verdwijnen ze uit onze nabijheid. We zetten de motor weer op toeren en gaan verder in de richting van Gijon.

Aan het eind van de middag zijn we het gedreun van de motor behoorlijk zat, maar we moeten nog een paar uur. We komen nu langzaamaan dichter onder de kust. Voor het eerst valt ons op hoe ongelooflijk groen de kust hier is. Het groen van struiken, akkers, bomen en wat nog meer, puilt hier letterlijk over de randen van de kliffen. Tegen een uur of vijf zien we Gijon liggen. Toch duurt het nog een uur of drie voordat we de enorme havencomplexen binnenvaren. Opvallend is hoe lelijk deze stad eruit ziet. Wat een ongeregeld zooitje van oude, “neo oude”, moderne, kleine, protserige grote en volstrekt gefantaseerde zooi van 1 tot 40 verdiepingen staat hier door elkaar! Wij worden direct opgepikt door een bootje dat ons een plek aan een steiger toewijst, vlak bij de oude stad. We zijn blij dat we liggen en de motor uit kunnen zetten. Eerst een ijskoud biertje en dan even de stad in. De oude stad blijkt overigens nog wel een half uurtje lopen. Maar dan komen we op een bruisend plein met allemaal terrasjes. We bestellen een cerveza en een tinto, alsmede een portie tapas (een lekker soort kroketjes met daarin een soort ei-mengsel met Serranoham en champignons). Na nog een tweede drankje rekenen we 14 Euro af! Kijk, dat zijn aangename prijzen!

Dinsdag begint het warm. We maken een praatje met onze buren. Het is een ouder, Frans stel dat goed Engels en ook Spaans blijkt te spreken. Wij willen de stad bekijken en onze zeekaarten aanvullen, want die lopen tot Gijon. Vanaf hier hebben we alleen “overzeilers”, dat zijn kaarten van Bretagne tot Portugal, met een hele grote schaal, waarop geen detail te zien is. Bij de haventjes hier is wat meer detail toch wel fijn. In Spanje blijken zeekaarten echter in maar een beperkt aantal steden, een stuk of 4, verkocht te worden. Gelukkig ook in Gijon. Ze leggen we uit waar we verschillende winkels kunnen vinden. Het lukt inderdaad om aanvullende kaarten te kopen. Ook vinden we een winkeltje waar ze zowaar Drum verkopen: hoera! Dus toch nog even doorpaffen.

Hoe vreselijk lelijk de stad er ook bij aankomst uitziet, in de stad ziet het er wel minder erg uit dan op het eerste gezicht. Het is een havenplaats die tijden de Spaanse burgeroorlog vrijwel geheel platgebombardeerd is. Alleen het oudste deel, op een schiereiland is gespaard gebleven. Daarna heeft de stad zich ontwikkeld tot een havenplaats waar steenkool werd verscheept, vooral naar Groot Brittannië en Nederland. We vinden het oude deel van de stad het leukste deel.

Als we bij de boot terug komen blijken Daniel en Bernie een paar plekken verderop te liggen. Ze vertellen dat ze zich gisteren hadden verslapen en maar tot Llandres zijn gekomen, een haventje op 20 mijl verderop. Aan onze steiger ligt ook een Dehler met de naam DOEN! Het wordt bevaren door een jong Nederlands stel dat voornemens is om naar Portugal te zeilen en vandaar via de Azoren, de Canaries, Kaap Verdi’s naar de Cariben. Ze hoeven volgend jaar september pas terug te zijn…..

’s Avonds gaan we langs de hoge havenmuur omhoog naar het oude deel en vandaar langs talloze kleine en iets grotere pleintjes met terrasjes de oude stad in. Het ziet er allemaal stokoud uit: piepkleine huisjes in piepkleine straatjes waar geen auto kan rijden. We eten vis en drinken cider op een terras. Het ligt vl;ak bij het plein waaraan de oude tabaksfabriek lag waar de vrouwen zelfstandig een inkomen konden verwerven. Ook werd hier blijkbaar de was gedaan en was er een kleine kinderbewaarplaats. Het eten blijkt dit keer voor een iets hoger bedrag te zijn dan bedoeld. Via een omweg lopen we naar de andere baai waaraan Gijon ligt en langs de oude, Romeinse termen, terug naar de boot.

Ook de dagen daarna ziet het weer er niet zo goed uit om de volgende trip te maken. Af en toe hoost het en er staat flink wat wind. Ik maak voor Daniel en Bernie verse toast met champignonnetjes op z’n Italiaans. Helaas blijkt Daniel geen champignons (en een heleboel andere dingen) te mogen eten. Toch wordt het opnieuw een heel amusante avond.

Tegen het eind van de week melden Daniel en Bernie dat zij de volgende ochtend om zes uur ’s ochtends terug gaan naar Frankrijk. Ze hebben voor ons als herinnering een klein afscheidscadeautje meegenomen uit de souvenirwinkel: een klein zeilbootje, gemaakt van wrakhout en gefiguurzaagd en daarna met de voet of mond beschilderd. Wij zijn diep geroerd en beloven het bootje bij ons bed te bevestigen, zo mogelijk tussen ons in. We wisselen mailadressen uit en spreken af elkaar te mailen. Daarna gaan Hanneke en ik eten bij een restaurant aan de haven. Dat is gezellig, lekker en betaalbaar. Bij terugkomst bekijken we de weersvoorspellingen en besluiten ook vroeg op te staan om dan te beslissen of ook wij weg gaan of niet.

Om half zes zijn wij op. Onze Franse vrienden niet, overigens: geen echt vroege vogeltjes dus. (Ik overweeg ze te wekken met onze toeter, maar zie daar vanaf omwille van de lieve vrede met onze andere buren. Díe komen we immers misschien weer tegen.) We bekijken het weerbericht nog eens en nog eens en vinden het geen weer voor dik 70 mijl dwars tegen wind van 20 knopen en een voorspelde deining van 2 tot 3 meter in. Hanneke kruipt dus om half zeven weer in bed. Misschien gaan we later een korter stukje varen naar een ankerplek bij Luarca of we maken een bustochtje naar Oviedo, de hoofdstad van dit district. Om 10 uur nog geen tekenen van leven in ons vooronder, evenals dat van de YanYo, trouwens. Dat wordt geen varen vandaag, schat ik zo, en ga dit journaal maar eens bijwerken.

We besluiten om een bus te nemen naar Oviedo, de hoofdstad van Asturië. Na wat zoeken vinden we het busstation en nog meer zoeken vinden we ook het kantoor waar kaartjes worden verkocht. Onderweg valt op dat het hier behoorlijk hoog is. Steile heuvels, nog net geen echte bergen, veel groen, maar ook behoorlijk veel vieze rokerige fabrieken in de dalen. Hier was vroeger veel mijnbouw, maar het meeste is gestopt. De stad Oviedo is groot. Van veraf en hoog zien we al een oude binnenstad, maar eerst rijden we door enorme buitenwijken van het type Merenwijk: heel veel, vrij grote en saaie flats met wat groen ertussen. Vanaf het enorme busstation aan een 8-baans rondweg lopen we richting binnenstad. Al snel zijn we in een zonnig en uitgestrekt voetgangers- en winkelgebied. Ontzettend veel winkels, vooral kleding, schoenen en barretjes, lunchrooms, restaurants, tearooms, cantina’s en andere gelegenheden waar iets te nuttigen is. Allemaal met kleine terrasjes die ook overwegend goed bezet zijn. Het zijn vrij brede winkelstraten en veel pleinen en pleintjes ook. Hier en daar staan kerken en kapelletjes tussen de winkels. Vaak zijn ze nog zichtbaar in gebruik. Uiteindelijk zien we de kathedraal.

Aan een groot plein ligt een niet bijzonder mooie, zeg maar plompe, grote kerk met allerlei heel oude uitbouwen en bijgebouwen. Ook de andere gebouwen om het plein zien er heel oud uit. Binnen blijkt het een enorm gevaarte met een heleboel iets kleinere kapellen in de zijbeuken. Overal staan met enorme minutieus gebeeldhouwde en met bladgoud bedekte altaren. De wanden, pilaren, bogen en doorgangen zijn ook allemaal van onder tot boven versierd met gebeeldhouwde figuren. Het goud was blijkbaar niet aan te slepen, zoveel. Al eerder heb ik in Spanje zulke “weelderig” versierde kerken gezien. Wat een geboefte, die kerkvaders! Daarbij vergeleken is de staat met z’n belastingdienst toch echt een kleine jongen. Wat hebben de mensen zich ongelooflijk laten uitbuiten! En nog steeds zie je heel veel vrome lieden die in elk collectebusje wat muntjes stoppen en hun kaarsjes branden. Wat een oplichters, die kerkvaders!

Buiten schijnt de zon heel fel. Het is heet en we zoeken een terrasje in de schaduw. Er zit een ouder, slecht uitziend vrouwtje. Ze leest in een krant alle rouwadvertenties…

Wat later lopen we een gedeeltelijk overdekte markt in: heel veel vis, wat vlees, groenten en andere levensmiddelen worden binnen verkocht, andere spullen buiten. We kopen ergens een paar lekkere broodjes en eten die in een heel groot park op. Het park is heel precieus aangelegd. Het is vrij dicht begroeid, maar met veel doorzichten. Er zijn perken, met zorgvuldig samengevoegde soorten bomen, struiken en andere gewasjes, lange brede paden met bankjes, speelhoekjes, beeldentuinen met hier en daar een fontein, brede trappen. Rond het park staan allemaal statige gebouwen, een beetje de stijl van de ambassades in Den Haag, maar dan een paar maten groter. Van daaruit lopen we weer het winkelgebied in. Er is een “Cortes des Ingles”, een soort bijenkorfachtig warenhuis. Het blijkt vijf verdiepingen ondergronds te hebben met een enorme afmeting. Alleen al de afdeling speelgoed (voor jong en oud) is zo groot als de bijenkorf. We zijn het er over eens dat Nederland niet alleen een klein landje is, maar dat ook de grote steden, grote gebouwen en grote werken, gewoon een maatje kleiner zijn. We zijn gewoon een gezellig soort Madurodammetje in de wereld, maar wel heeeel gezellig hoor.

Terug in Gijon gaan we eerst naar de boot, wat drinken. ’s Avonds eten we in een rustiek restaurant, boven, met uitzicht over de haven. We besluiten om de volgende ochtend om 6 uur Daniel en Bernie uit te zwaaien en dan te beslissen of wij naar Ribadeo (80 mijl verder) of Luarca (tussenliggend, 45 mijl) of blijven liggen.

Het wordt Luarca. Bij zonsopgang varen we het zeegat uit. Er staat een hoge deining en nauwelijks wind. De kust is prachtig: een rand met heuvels en hier en daar kliffen, met daarachter steeds hoger wordende bergen en nog hogere silhouetten van bergen. Onderweg verandert de wind: er komt vrij veel wind pal tegen en de zee wordt hoog en steil. Onderweg zien we, twee uur voor Luarca een mistbank de bergen afrollen, de zee op. Heel vreemd is een helwitte plek in het midden van de mistbank. Ik maak me daar wat zorgen over, vooral gezien de heftige golven. Vraag me toch een beetje af of daarin een bui of zoiets zit en vaar er met een boog omheen..Afgezien van heel matig zicht en grote plonzen water gebeurt er eigenlijk niets. Tegen drieën zien we de ingang van Luarca.

We meren af vlak achter een enorme, betonnen dam aan een boei met de kont aan de kade. Het plaatsje ligt heel goed beschermd in een soort kom met hoge rotsen rondom en een reeks van golfbrekers tot aan de vissershaven. Dat haventje ligt bomvol, er is echt helemaal geen plek voor een bezoekend jacht. Het plaatsje blijkt heel leuk, heel tropisch aandoend, met veel palmen, gelegen in een rivierdal met heel steile hellingen aan alle kanten. We eten wat op een dakterras, met amateuristisch life muziek en zijn het al snel eens: dit is de slechtste maaltijd die we ooit hebben gehad. Zelfs de Hollandse snackbarmaaltijd is hierbij een diner! Alleen het uitzicht maakt wel wat goed: uitzicht op de Marlijn en een inmiddels aangekomen Taiwanklipper uit België.

De volgende ochtend op ons dooie gemak om tien uur weg. Opeens zie ik dat de nieuwe marifoonantenne, vlak voor ons vertrek geplaatst in Brouwershaven, op half elf hangt. Blijkbaar is de moer los getrild of er is iets kapot. De marifoon doet het nog wel, maar duidelijk is dat er iets aan moet worden gedaan. Er valt nu niet veel aan te doen en we gaan naar Ribadeo, zo’n 30 mijl verderop. Als we verder naar buiten varen staat er opnieuw nauwelijks wind, maar er loopt een hoge deining, schuin van voren. We motoren een flink stuk naar buiten en kunnen daarna in één rechte lijn naar de volgende plaats. We rollen enorm, maar erger is het niet. De deining wordt nog hoger, maar alles blijft binnen de perken, behalve het toiletpotje….. Na het persen van een flinke keutel is er blijkbaar iets mis gegaan. Wat rommel! Bah!
We varen voortvarend de brede baai bij Ribadeo in en strijken de zeilen. Onder een enorme brug door zien we onmiddellijk het haventje liggen. Op beide oevers rijzen de rotsen steil omhoog. Op de waterlijn zijn enorme grotten door het water uitgeslepen. Het is laag water en het haventje biedt een prima aanlegplek. De kleren gaan uit. De rommel binnen opruimen in Ribadeo is overigens niet leuk, want in de haven is het windstil en erg warm. Na een uurtje is het overal gelukkig weer citroentjesfris.

Hanneke haalt een paar Franse jongens over om bij ons de mast in te gaan om de marifoonantenne vast te zetten. Dat lukt zonder veel moeite. Daarna wordt het een aangename kennismaking. Zij vertellen dat ze in één keer hierheen overgestoken zijn, maar daar vijf dagen en nachten over gedaan hebben. Ze hadden veel wind, hoge golven en waren allemaal zeeziek. Ze hebben nogal problemen doordat inmiddels vijf zeilen kapot zijn. Ze kunnen dus niet verder voordat een zeilmaker de boel heeft gerepareerd. De dichtstbijzijnde zeilmaker zit in La Coruña, zo’n 150 kilometer verderop…

’s Avonds gaan we nog even het plaatsje in. Er blijkt een smal straatje naar boven te lopen, onder een hoek van 30 graden of zoiets, en dat twee of drie kilometer lang. De huisjes zijn allemaal stokoud en er is nauwelijks leven te zien. Veel van de piepkleine huisjes staan ook op instorten. We slaan ergens een hoekje om en via een klein pleintje komen we plotseling bij een groot plein met een heel merkwaardig gebouw. (Later lezen we dat het rond 1920 gebouwd is met als architect een leerling van Gaudi.) Heel vreemd! Het centrum ligt hier omheen en blijkt te bruisen van het leven. Veel winkeltjes en terrasjes, heel veel mensen, muziek, geluid en ook veel kinderen. Grappig en totaal onverwacht. Op een groot bord staat dat dit oude centrum geheel wordt gerestaureerd door de Spaanse overheid. Inmiddels is het half elf ’s avonds. We hebben nog wel trek in een klein hapje, zeg maar een portie tapas, maar een hele maaltijd is teveel. Onderweg terug naar de boot komen we alleen maar sjiek uitziende restaurants tegen en wat later, ongezellig uitziende tenten. Uiteindelijk eten we dus alleen wat gedroogde spaanse worst bij een drankje op de boot.

Maandag bekijken we het plaatsje beter. We kunnen met een lift een meter of 60 naar de bovenstad en dan is het allemaal goed te doen. We lopen daar vandaan langs een klein paadje aan de buitenzijde van oude stadsmuurtjes (2,5 meter hoog) Daarna tussen stokoude huisjes, zo uit de middeleeuwen of ouder. Het centrum blijkt groter dan we gedacht hadden. We drinken wat op een heel erg Spaans terrasje. Misschien iets om vanavond te gaan eten. Ook vinden we een supermarkt, waar we grofstoffelijk inslaan. Ook de terugweg gaat door piepkleine steegjes, trappen af, slingerend naar beneden, tussen ruïnes en tuinmuren door, nog verder omlaag. De mensen die hier wonen klimmen in hun leven wat af, zeg!

Als we terug zijn op de boot blijkt dat het internet hier nu wel werkt. Dat is feest! Voor het eerst in zo’n twee weken, denk ik! Zo zien we bijvoorbeeld veel reacties op “waarbenjij.nu”. Leuk om te zien. Grappig is ook dat Hanneke alvast voor haar verjaardag wordt gefeliciteerd. Hartstikke leuk en goed op tijd, want met die slechte internetverbindingen kan er best wel eens een weekje over heen gaan! We vieren Hanneke’s verjaardag dit jaar evenwel op quatorze Juillet (zeg maar “Catorce Julio” in Spanje). Zo ontdekken we ook dat wij onze verjaardagskalender vergeten zijn…. Langs deze weg dus onze excuses voor de reeds vergeten en nog te vergeten verjaardagen! Gefeliciteerd allemaal!.Trouwens, veel vrienden melden langs deze weg of via mailtjes dat zij nu ook op vakantie gaan. Wij wensen langs deze weg iedereen een heel fijne, zonnige vakantie, met lekkere hapjes en drankjes, mooie vergezichten, zwoele nachten en vervulling van alle andere wensen.