Grote sprong voorwaarts

De grote sprong over de grote plons

Hoe leuk les Sables d’Olonnes ook is, na een paar dagen willen we toch een stuk verder naar la Rochelle. Dat is een beroemde plaats, gedeeltelijk vanwege twee imposante torens bij de ingang van de oude haven.

Het is een flink stuk varen en de haveningang in la Rochelle schijnt ondiep te zijn. Zaterdagochtend vertrekken we dus vroeg. De tocht verloopt vlot en om een uurtje of vijf leggen we zonder problemen aan in de oude haven in de binnenstad. Het zonnetje schijnt er lustig op los. Op de kade blijkt een soort markt van lokale kunst te zijn. (Later blijkt die daar iedere dag te zijn.) Ook staat er een groepje “Flute indiënne” te spelen. Wij maken een eerste rondje stad. Dat ziet er hartstikke leuk uit: heel veel winkeltjes, ontzettend veel mensen en heel levendig. Het havengeld blijkt hier ook erg mee te vallen. Hier blijven we dus wel een paar dagen. Alleen die “Flutes indiennes”: die blijven maar doorjengelen, eerst tot middernacht, maar naar later blijkt, ook de daarop volgende dagen. Ze weten van geen ophouden.

Zondag gaan we de stad uitgebreid bekijken. De binnenstad is qua bouw middeleeuws, met heel straten waar de stoepen overdekt met aan beide zijden arcaden. Het zijn duizenden bogen, de ene straat na de andere. In de hallen blijkt de brood-, vlees-, vis- en groentemarkt ook op zondag volop in bedrijf. Verder de stad in komen we bij een heel groot plein bij een kathedraal. Als we een kijkje binnen willen nemen blijkt er een mis aan de gang: de hele kerk zit vol en er zijn tenminste drie priesters in de weer. Behalve wij blijken er ook verschillende families met kindertjes in fraaie witte jurkjes of pakjes achter in de kerk te wachten. Kennelijk zit er een doopplechtigheid in de planning.

Maandag besluiten we om de volgende dag, dinsdag, over te steken. Als het dan voor de avond toch slechter weer wordt dan voorzien kunnen we nog naar Royan, maar als het later dan een uurtje of vier is, is ook Royan geen redelijke optie meer en moeten we gewoon door. We gaan dus boodschappen doen om een paar dagen van te leven. Ook willen we een paar ansichtkaarten kopen voor Ruud en voor Simon. Over beide maatjes hebben we gehoord dat het niet goed met ze gaat. Dat is triest om te horen en we willen ze graag sterkte wensen.

Terug op de boot komt ’s avonds een aardig Duits stel achter ons liggen. Zij hebben een aantal jaren op de Middellandse zee gevaren met een piepklein bootje van zes meter. Ze hebben samen met een vriend een eigen elektronicabedrijfje. Om beurten gingen ze een paar maanden op vakantie. We krijgen hun adres met de uitnodiging hen eens op te zoeken in het najaar.

Dinsdag om 5 uur op. Het is windstil en heiig. We vertrekken zodra het een beetje licht begint te worden. Buitengaats wordt de mist al snel dichter. Gelukkig zijn de grotere schepen ook hier voorzien van AIS. Af en toe trekt de mist weg, maar het grootste deel van de dag is het zicht minder dan 100 meter. Er staat een behoorlijke deining en – ondanks het ontbreken van wind – er zijn behoorlijke windgolven. ’s Middags wordt het bovendien alsmaar warmer en vochtiger. Op een gegeven moment vallen er grote druppels water van de verstaging, langs de mast en van de railing. De luchtvochtigheid is blijkbaar zo hoog dat het vocht condenseert op alles van metaal. Ook neemt de deining fors toe, maar de windgolven nemen iets af.

Tegen zonsondergang trekt de mist opeens op. Alsof er een gordijn wordt open getrokken! Heel vreemd, maar gelukkig nu wel weer zicht. We beleven een mooie zonsondergang en daarna een fantastische sterrenhemel. Wel neemt de deining verder toe en er komt steeds meer wind van achter, met buitenproportionele windgolven.

Als de maan ook onder is, om een uur of 3 ’s nachts, is het echt stikdonker. De zee wordt steeds wilder en de stuurautomaat heeft hoorbaar moeite om de boot op koers te houden. Als we zelf sturen kost het ook heel veel moeite om op koers te blijven. In het schijnsel van de navigatielichten zien we af en toe angstaanjagende rollers van achteren. Een enkele keer lijkt zoééntje bovenop ons te breken, maar het loopt elke keer letterlijk met een sisser af. Hanneke heeft een poging gedaan om een uurtje te rusten, maar daar voorin is het een behoorlijke herrie en erg onrustig: ze wordt van links naar rechts gegooid en weer terug. Het effect is een aankomend gevoel van zeeziekte, of is het nervositeit of angst… We veranderen van koers als poging om minder last te hebben van de enorme golven die schuin van achteren inkomen, maar het helpt geen zier. We liggen te rollen en het achterschip maakt enorme halen. Toch merken we dat de boot het goed kan hebben. Zelfs als we helemaal op één kant worden gegooid, gaat de Marlijn zonder problemen voort en komt vlot overeind.

In het donker lijkt de tijd heel langzaam te gaan, maar plotseling wordt het toch weer licht. Nu zien we pas wat een rommelige en hoge zee het nu is. Het rare is dat de wind eigenlijk nog wel meevalt, zo’n windkracht 5, af en toe iets meer. De oorzaak is de draaiing van de wind, waardoor de deining en de windgolven dwars door elkaar lopen. Soms versterken ze elkaar of ontstaan hele rare, steile klotsen met heel weinig ruimte ertussen. Hanneke heeft regelmatig momenten dat ze niet meer durft te kijken als een enorme berg water oprijst naast de boot. Toch gaat het allemaal wel. We hebben wel zeil geminderd en varen alleen op de tot de helft gereefde Genua en de bijna stationair draaiende motor. We lopen dik 6 knopen en varen nog steeds de goede kant op.

Woensdag, om 7 uur ’s ochtends is Santander nog ruim 60 mijl verderop. Dat is nog 10 tot 12 uur varen. Wat een tijd nog! We hebben er nu dus in 25 uur ruim 125 mijl op zitten. De hemel ziet er lang zo vrolijk niet uit als we gehoopt hadden: erg grijs, donkerder plukken buidelwolk daaronder (de zgn mama’s) en eigenlijk niet leuk. We maken ons enigszins zorgen over de ontwikkeling van het weer. Gelukkig valt dat uiteindelijk wel mee. Tegen een uur of één neemt de wind iets af en de schuimkoppen en brekers worden minder in aantal en verdwijnen dan vrijwel volledig. Toch blijft de zee onrustig. Om een uur of drie zit ik letterlijk scheel te kijken van vermoeidheid. Hanneke wil wel een tijdje alleen sturen. Ik ga in het vooronder liggen en ben meteen bewusteloos. Ik droom van een kermis met een ontzettende herrie, maar dat blijkt Hanneke te zijn om me wakker te maken, een uur later. Het weer lijkt te veranderen en ze is bang voor een mogelijke windbui. Gelukkig blijft die uit. Ik ben na mijn hazenslaapje volkomen gedesoriënteerd en kan maar met moeite bedenken wat het beeld op de kaartplotter voorstelt.

Hanneke is helemaal opgetogen want – hoewel vaag – in de verte is de kust zichtbaar: een lange rij bultige bergen. We varen recht op Santander af en het is nog een uurtje of drie varen tot de haven. De wind valt nu helemaal weg en de zon breekt door. Zo wordt het echt nog een lekkere zomerse aankomst. Tergend langzaam komt de kust dichterbij: het duurt uuu….uuuren. Uiteindelijk varen we de baai in waaraan Santander ligt. De zon brandt. Bij een eilandje liggen een paar bootjes voor anker met zwemmers daaromheen. We varen langs de stad die er van hieruit eigenlijk niet heel indrukwekkend uitziet. Ons valt opeens op dat de lucht in de verte er onbestemd meer toch dreigend uitziet. Het zou wel eens kunnen duiden op een heftig onweer oid. We moeten een flink stuk de baai in en de rivier op naar een afgelegen jachthaven, maar beter schijnt er hier niet in te zitten.

Als we de ruimte tussen de pieren bij de jachthaven indraaien vallen er plotseling hele grote regendruppels. Toch duurt dat maar heel eventjes. We krijgen een plek aan een vingersteiger. Als we aanleggen breekt het klamme zweet ons uit. De zon staat te branden en het blijkt hier 360 C te zijn. Wat een temperatuurverschil!!! We maken de hoogstnoodzakelijke lijntjes vast, gooien bijna alle kleren uit en pakken een ijskoud biertje. Deze temperatuur is werkelijk niet te harden. Het biertje slaat in als een bom! Van één blikje ben ik goeddeels van de kaart!

Terwijl Hanneke naar de Capitanerie (havenmeester) loopt ga ik even liggen. Ik word wakker omdat Hanneke aan me staat te schudden: er is een storm opgestoken! Ik wankel overeind, weet nog nauwelijks waar de voor- of achterkant van de boot is, maar als ik in de kuip kom is duidelijk dat er een noodsituatie is. De wind giert en huilt en fluit, zoals ik hoogst zelden heb meegemaakt. Hanneke staat de boot van de kant af te duwen want de stootwilletjes houden het niet. Bovendien moet er een lijn aan de andere kant van de boeg naar de steiger. Ik word bijna van het dek geblazen, zo hard waait het. Even later gaat het ook regenen, nou zeg maar hozen! De regen waait horizontaal de kajuit in tot in het vooronder. Wat een bui! Na een half uur nemen de wind en regen iets af en een paar uur later lijkt het een gewone, regenachtige avond. Om een uur of negen, tien, liggen we beiden te slapen als een roos, bewusteloos.
Deze windbui doet ons denken aan de beschrijving van Bert en Lidy, die jaren geleden met hun boot iets soortgelijks meemaakten bij aankomst bij de grens van Frankrijk en Spanje.

Donderdag willen we naar Santander. Het winkeltje in het havenkantoor blijkt gesloten, hoewel de aangeplakte openingstijd (van 8 – 10 uur) zegt dat hij open zou moeten zijn. We piepen een paar broodjes op in de koekenpan. Daarna naar de bushalte: het is een klein half uurtje lopen over een fietspad, om het puntje van het vliegveld heen. Op een terrein bij de haven waar boten op de kant staan voor onderhoud zien we tot onze verrassing een donkerblauwe LM27. Onze vorige boot, Klaasje was hetzelfde maar dan in wit. Ook hier dus LM’s!

De bustocht blijkt over steile weggetjes te gaan naar een grote stad. Heel anders dan onze eerste indruk vanaf het water. De stad zelf bruist van het leven. Grote gebouwen, enorm veel verkeer, heel levendig en volkomen anders dan de Franse steden. We komen bij een gedeeltelijk overdekte markt: de vismarkt is binnen, de rest buiten. Een enorme wanorde. Je loopt tussen her en der geplaatste bergen handel en er is geen touw aan vast te knopen wie verkoper is en wie koper. Daarna zigzaggen we door smalle straatjes heuvel op, heuvel af, van pleintjes naar enorme pleinen en weer terug. We zoeken een terrasje om wat te drinken en te eten. Uiteindelijk zijgen we ergens neer in een winkelstraatje en bestellen wat te drinken. Helaas wordt eten tot 11.30 uur geserveerd. Na korte tijd ploft een kleurloze, oudere dame in een vale gele bloemetjesjurk op een stoeltje naast ons neer. Zij heeft behoefte aan een praatje, blijkt al snel. Zo kleurloos als ze eruit ziet is ze niet: een tamelijk kleurrijke conversatie volgt. Eerst voert ze hele gesprekken met een bloemenverkoopster die haar stalletje opruimt. Daarna zijn wij aan de beurt. Ze spreekt goed verstaanbaar Duits. Ze had een Duitse vriend, maar die is overleden. Ook heeft ze onder andere in Duitsland en Turkije gewerkt. Er volgt een litanie over hoe slecht het tegenwoordig is in Spanje: zakkenrollerij, diefstal, politieagenten die drinken tijdens het werk en luie buitenlanders. Tegen een paar gemotoriseerde straatvegers meldt ze terloops dat zij hoerenzonen zijn. Na een tijdje worden we haar toch wel een beetje zat. We stappen op en gaan op zoek naar een boekwinkel. We willen een Spaans woordenboek kopen, maar de boekwinkel blijkt tot vijf uur dicht vanwege de siesta. Dan maar even naar een vlakbij gelegen kathedraal. Daar blijkt net een uitvaartdienst aan de gang te zijn. Gelukkig is er ook een overdekt terras waar men voor een zacht prijsje tapas, tinto en cerveza serveert…. Mmmmm!!! Daarna toch even de kathedraal in. Ondanks het enorme gebouw blijkt het een vrij kleine, heel lage kapel met booggewelven, heel sober en indrukwekkend. Een deel van de vloer is afgezet en door de vloer heen zie je de onderliggende grond. Hier lagen de resten van een heilige, waarvan de relikwieën in een vitrine tentoon zijn gesteld. Dan op naar de boekhandel. Die blijkt alleen woordenboeken van Spaans naar andere talen dan Nederlands te hebben (wel naar Pools, Chinees, Turks, Swahili, maar geen Nederlands). Maar ze blijken nog een filiaal elders te hebben. Daar vinden we met enige hulp zowel een woordenboek als een “Hoe zeg ik het op reis in Spanje” gidsje. Als we weer buiten komen miezert het.

Vrijdag ziet het er nog steeds somber uit. We hebben besloten om vandaag nog te blijven en zaterdag richting Gijon te gaan (uitspreken als Giegon). Dat is bijna 100 mijl, dus we overwegen een tussen-stop. Vervelend is dat we geen weerberichten ontvangen. Ook hier blijkt het internet via WiFi niet te werken. Duitse buren, Michael en Karin met een kanariegele boot zijn we al een paar keer tegen gekomen. Zij zijn na een jaartje in Nederland, in Staveren, ook onderweg naar het zuiden. Zij vertellen dat zij met behulp van een WiFi antenneversterker wel een prima ontvangst hebben. We krijgen van hen een bestandje met gribfiles voor de komende dagen. Gribfiles zijn een soort weerberichtjes waarin windrichting, -sterkte en golven met pijltjes staan aangegeven) Zo’n hulpmiddeltje willen wij ook wel hebben! Het weer klaart op en Hanneke gaat de boot schoon maken, terwijl ik één en ander aan de spanning van de stagen doe. Franse buren, Daniel en Bernie (Bernadette) nodigen ons uit voor de borrel: een glaasje rum-punch van ongekende sterkte. Daniel is wereldberoemd in hun jachthaven vanwege zijn “planteurs”, de rum-punches van 90% ofzo. Daar worden we heel gezellig van! Van alle vandaag door elkaar gesproken talen raken we behoorlijk in de war. Toch wordt het een heel amusante avond. Als wij betogen dat men in Franse havens alles beter op orde heeft dan in onder andere Engeland hebben ze bezwaren. Natuurlijk zijn Fransen in hun hart veel aardiger dan Engelsen, maar het gaat steeds slechter. Ook zij beklagen zich over de neergang in Frankrijk als gevolg van de grote omvang van andere culturele groepen. Zij hebben besloten om nog even te wachten voordat ze naar Gijon gaan, omdat dit weekend de finale van het WK voetbal wordt gespeeld. In Gijon lig je midden in de stad en dat vinden ze onrustig en onveilig als de feestelijkheden uitbreken na de finale. Bovendien wordt het na het weekeinde echt goed weer. Die argumenten spreken ons wel aan en wij overwegen om hetzelfde te doen. Van de rest van de avond weten we achteraf niet zoveel meer.

Zaterdag is het weer iets minder grijs dan gisterochtend, maar echt mooi is het ook niet. Opmerkelijk is trouwens hoe snel je aan lekker weer gewend raakt. Een paar weken terug waren we al blij als de temperatuur boven de 100C kwam, maar nu vinden we het al fris en trekken een trui aan omdat het maar 220C is. Ik loop naar de capitanerie maar de Mini-market blijkt om 9.15 uur nog steeds gesloten. Als ik terug loop zie ik dat de LM27 op de kade weg is. Ik had voor Pieter, de huidige eigenaar van onze vroegere Klaasje een foto willen maken van deze boot, maar die is blijkbaar al weer te water gelaten. Jammer! Was toch wel leuk geweest: een LM tegen de achtergrond van een Spaanse berg, afstekend tegen een zonnige blauwe hemel….

We ontbijten dus opnieuw met de laatste oppiepbroodjes en maken plannen voor de dag. In elk geval boodschappen doen, want mijn shag is bijna op, maar mijn vloeitjes nog niet. Die zijn wel een beetje aan elkaar geplakt, maar met de juiste zorgvuldigheid lukt het nog net om er een sjekkie van te draaien. Ook zit er langzamerhand een gat in de drankvoorraad: het water is bijna op en zo. Als wereldreiziger heb je zo van die zorgen….