De jachtvelden voorbij

Quiberon, Noirmoutier, Ile d’Ýeu en Les Sables d’Olonne

Fietsen naar Carnac komt er niet van: het is te ver en het waait veel te hard (bovendien zijn we er eens geweest en het viel toen eigenlijk een beetje tegen). Wel fietsen we een flink stuk langs de “Cote Sauvage”, de noordzijde van het schiereiland. Het eerste stuk is in de luwte naar het uiterste zuidwest puntje. Daarna krijgen de wind voluit tegen. Dat valt nog niet mee! We komen in het plaatsje Quiberon en daar is markt. Het ziet er een beetje toeristisch uit, met veel hotels, restaurants en bars, maar toch wel gezellig. We kopen wat te eten en drinken voor onderweg. Dan fietsen we het plaatsje uit, over een fietspaadje via een aantal heuvels weer naar de kust.

De “Cote sauvage” is inderdaad en behoorlijk ruige rotsachtige kust, woest, verlaten en vrij kaal. Langs het fietspaadje staan hier en daar menhirs en er zijn veel inhammetjes en kloven naar de zee. Die zee is wild en een hoge deining slaat hier te pletter op de rotsen. Het fietspad is heel smal en slingert heuvel op, heuvel af. Vlak bij de rotskust loopt ook nog een wandelpad. Ergens halverwege zoeken we een plekje dat enigszins uit de wind ligt. We eten een broodje en drinken wat. Langs het wandelpad komen af en toe mensen, waaronder een vrij jonge priester in soutane met een knalgele sjerp. Vreemd! Een eindje verderop langs de gewone weg stoppen drie Franse jongens met hun auto, pakken een paar kleine surfplankjes en klauteren naar beneden naar een heel klein stukje strand. Vlak daarvoor ligt blijkbaar een zandbank of rotsplaat waar de golven tot een meter of 4 á 5 hoog oplopen totdat ze breken. De jongens doen een poging om te gaan surfen, maar al snel wordt duidelijk dat dit ze iets te erg is. Ze keren om en komen met de nodige moeite terug. Wij stappen weer op de fiets. Na een tijdje blijkt dat we de aangegeven fietsroute ergens onderweg kwijt zijn geraakt. Het is een erg verlaten gebied, hoewel hier en daar wel toeristen stoppen om de woeste golven, ver beneden, te bekijken. Uiteindelijk vinden we via heel smalle weggetjes en bospaadjes weer een weg die op de fietsroute staat aangegeven. Vandaar is het nog een klein uurtje terug fietsen, opnieuw heuvel op en heuvel af, terwijl de zon stevig doorzet.

Vrijdag 15 juni, de volgende dag, is grauw en regenachtig. Het waait stevig en we besluiten te blijven liggen, net als de daarop volgende dag. Het traject dat voor ons ligt is een flink stuk water. De verwachtingen zijn voor deze dagen zeer matig. Wel varen we daar een flink stuk in de beschutting van een rij eilandjes en rotsplateaus die in het verlengde van Quiberon liggen. Die houden een flink deel van de oceaandeining tegen, waardoor de zee wat rustiger blijft. Het belangrijkste is dus afname van de wind.

Zondag gaan we vroeg weg. Na een uurtje of twee wordt het bijna windstil. In dit tempo doen we er twee dagen over, dus we starten de motor en tuffen urenlang naar Pornichet. In de vaargids stond over deze haven “… a very dull place …”. Dat klopt. Het is een vrij grote, rommelige haven. De plekken voor visiteurs blijken alleen geschikt voor boten tot 9 meter en er liggen bovendien alleen maar kleine motorbootjes van lokale mensen. De mensen van de capitanerie zijn onvriendelijk en ongeïnteresseerd. Omdat de haven helemaal vol ligt maken we vast aan een hele grote, bolle zeilboot die bewoond blijkt te zijn door een Noorse jongen die daar woont en werkt.

Maandag gaan we om een uur of negen op weg naar de haven “L’Herbaudière” op het “Ile Noirmoutier”. We kruisen de vaargeul naar St. Nazaire. Een stuk of tien grote schepen liggen te wachten op hoog water. Herbaudiere blijkt een vrij klein, gezellig haventje te zijn met een paar piepkleine winkeltjes. De zon schijnt volop en het ziet er heel erg mediterraan uit met allemaal kleine witte huisjes met licht oranje, vrij vlakke daken. We besluiten om een eindje te gaan fietsen. Dat wordt dan toch wel een flink eind, maar door een bijzonder gebied. Eerst een deel door bosgebied met daarin kleine weggetjes. Veel kleine lage huisjes. Daarna komen we bij het gebied waar zout wordt gewonnen. Het is een groot gebied dat doet denken aan heidevelden, omzoomd door dennenbossen. Langs de rand zie je e