Naar Engeland en terug

Naar het Verenigd Koninkrijk
Twee dagen St Vaast is echt lang genoeg. Hoewel het weer zeer onbestendig is en de voorspelling slechter is dan donderdag besluiten we toch door te gaan naar Cherbourg. Immers, donderdag viel eigenlijk best mee….

Vrijdag 18 mei vroeg op. We kunnen om 8 uur al uren lang door de sluis. Af en toe horen we een misthoorn, maar we hebben redelijk zicht, een kilometertje of zo. Eerst een heel stuk naar buiten, feitelijk de verkeerde kant op, om buiten de banken te komen. Overal staan visstokken. Dan kunnen we geleidelijk naar het noorden en daarna naar het noordwesten draaien. In de pilot (= handboek piloot) staat overal vet gedrukt dat we tenminste 5 mijl uit de kust moeten blijven bij kaap Barfleur, vanwege de extreme omstandigheden: hoge stroomsnelheden met bijbehorende zeegang. We gaan wel een flink stuk naar buiten, maar toch iets minder. Al snel hebben we een snelheid van 8 knopen over de grond (= 8 x 1875 meter = ca 15 km / u). Na verloop van tijd begint het druilerig te worden. De wind trekt ook aan, maar we zijn al vrij dicht bij Cherbourg. De haven ingang is vrij onoverzichtelijk, maar eenmaal voorbij het oostelijke verdedigingsfort blijkt er een enorme baai achter te liggen. Daarin ligt op een 20 minuten varen een nieuwe haveningang met pieren, waarbinnen nogmaals een kleinere, met eigen pieren. Ook de marina is gigantisch. We leggen om 14.00 uur aan en zijn nu dus in Cherbourg.

Bij het havenkantoor (20 minuten lopen) zien we een klein geel bootje liggen: de Vrijheid van Kees. Hij blijkt er ook te zijn! We maken even een praatje. We handelen de formaliteiten af (weer 30 euro) maar krijgen deze keer wel een week gratis internet! Hoera! Daarna naar de stad, brood enzo kopen. We komen in een treurig winkelstraatje, een schril contrast met het wijds opgezette, nieuwe industrie-terrein waar de jachthaven ligt. Piepkleine, armoedige winkeltjes in heel smalle straatjes, dichtgetimmerde panden, vervallen, armetierige oosterse shoarma- en/of kebabstalletjes. Ook verderop in de stad blijken straatjes klein en de winkels vaak piepklein en nogal armoedig aandoend. We vinden een supermarktje, kopen brood, bier en voorzien in andere eerste levensbehoeften. Op de terugweg komen we langs een oude, wat grotere, erg lelijke basiliek (de Ste Trinité). Vlak daarvoor ligt een oud dok dat met een sluisdeur voor het hoge tij is afgesloten. Het is eigenlijk een enorme bouwput in de vorm van een klassiek schip. Hier werden dus vroeger grote schepen gebouwd.

’s Avonds zijn we net aan het uitbuiken van een enorme pan nassi als op de boot wordt geklopt. Kees heeft een vraag over het getij en de tocht naar de Kanaaleilanden. Wij zijn daar ook mee bezig, dus dan gedrieën in de weer. Het blijkt dat we opnieuw vroeg op moeten om tegen stroom in toch op tijd bij de Alderney Race te zijn. Dat is een berucht vaarwater waar de stroomsnelheden indrukwekkend zijn en waar passage hoge eisen heet te stellen. We rekenen uit dat we uiterlijk om 8 uur weg moeten om er op tijd te zijn. Kees vertelt nog dat hij de avond tevoren voor de tweede keer door de douane is gecontroleerd. Hij lag al in bed, slaperig van pillen die hij gebruikt, toen ze met 5 man sterk aanklopten en alles wilden zien. Op de vraag naar zijn werk had hij geantwoord “werkeloos”, wat ze een beetje raar vonden.

Zaterdag zijn we om zeven uur op. Het ziet er eigenlijk best aardig uit. Om acht uur gooien we los, hoewel Kees nog in geen velden of wegen te zien is. De haven uitvarend zien we zijn boot ook niet meer liggen. Nu zien we de enorme omvang van de haven van Cherbourg pas goed! Er voorlangs loopt een dam van circa 4 kilometer, met daarop 4 werkelijk enorme, betonnen forten. De meest oostelijke is grotendeels verwoest, maar de andere lijken nog min of meer intact. Tegenover de buitenste forten liggen vanaf de wal pieren met ook daarop grote forten. We zijn bijna buitengaats door de westelijke doorvaart als we heel in de verte achter ons de Vrijheid zien varen. Via de marifoon horen we dat Kees zich verslapen had.

Er staat weinig tot geen wind en voorlopig is het redelijk zonnig. We motoren langs de kliffen naar de plek van hel en verdoemenis, de nachtmerrie van elke zeeman en diens vrouw: Cap de la Hague met daarin de Alderney Race. Hoewel we stroom tegen hebben,blijkt dicht onder de kust een flinke neer te lopen, precies onze kant op.

Binnen twee uur zijn we er dus al, veel te vroeg, wat ook niet verstandig schijnt te zijn. Vlak bij de punt waar de getijstroom “de hoek om gaat” zien we brekers en zeer onrustig water. We zijn op alles voorbereid en – zoals dan te verwachten is – valt het dan eigenlijk een beetje tegen….. Het klotst heel hevig met hoge golven van alle kanten en zo, maar erg eng is het eigenlijk niet. (Nou ja, bij windkracht 2 á 3 en een uurtje voor dood tij tenminste, want onder slechtere condities kun je je wel een aardige heksenketel voorstellen.) We hebben constant een knoop of 2,5 á 3 stroom mee en maken de draai lang het eerste kanaaleiland Alderney naar Guernsey meer naar het Zuidwesten. De Vrijheid van Kees is inmiddels nauwelijks meer te zien, zo ver weg. Hanneke hoopt nog even dat we kunnen zeilen, maar na twee vreemde manoeuvres waarbij we dobberend alleen maar rondjes op de plek draaiden geloofde ook zij het wel en motoren we verder.

We vermijden een paar plekken die met slecht weer heel enge golven opleveren en bereiken eigenlijk op een nogal saaie manier Guernsey. De aanloop daar is wel wat spannender, vooral bij de haveningang, maar om halfvier liggen we aan een pontonnetje te wachten op de mogelijkheid om naar binnen te varen. Hier blijkt het trouwens een uur vroeger te zijn dan bij ons (UK-tijd). Het water stijgt hier heel rap: in een uurtje twee meter! De havenmeester komt langs voor zeer uitvoerige informatie en instructie, maar nu in heel erg “Engels” Engels (dat toontje en accent, dat leren wij nooit), en een uurtje later liggen we aan een steiger.

Voor ons ligt een bootje dat wij sinds Duinkerken diverse keren zijn tegengekomen. Het is een Hallberg motorsailor. De bewoners, Gui en Suzanne hebben ons ook herkend en blijken erg hartelijke mensen. We worden bij hen aan boord uitgenodigd. Zij zijn ook op weg naar de Middellandse zee. Ook hebben we het nog heel even waar Kees in zijn eentje met zijn piepkleine bootje blijft.

Als we om zes uur terug zijn op de boot stuur ik Jelle en Lieke een SMS-je dat we nu in Engeland zijn: grapje, maar wel waar. Onmiddellijk krijg ik een SMS-je terug. Deze blijkt evenwel van Kees van de Vrijheid.
Kees: Groetjes uit Gorey en een goede reis verder
Ik SMS terug Ha Kees, wij zijn in St Peter Port. We keken al naar je uit. Jij ook nog vel plezier en een goeie reis.
Kees: Ah, Guernsey! Ik een eilandje lager achter mijn ankertje met een mooi fort op 330 graden
(Veronderstellend dat we vanaf twee plekken naar hetzelfde fort zitten te kijken) SMS ik terug “Maar wij hebben hier Wein, Weib en Gesang”, morgen zullen we vanaf het fort naar je zwaaien”
Een minuut later Kees: Klinkt goed, maar voor dat zwaaien moet je dan eerst naar St Helier :) (Ligt op Jersy 25 mijl verder)
Ik terug: Blikskaters! Dat is nog een pestend weg!
Kees: Ach met de juiste vloek en een zuchtje bent je er zo! met jullie 2 knopen meer rompsnelheid,
Ik tenslotte: Ja daaaaag! Het is borreltijd man!

We warmen onze nassi op en bespreken de plannen voor morgen. Het is immers de eerste dag dat we uit vrije verkiezing ergens een dag langer blijven dan nodig. We gaan het stadje bekijken, het eiland rondtoeren, uit eten en daarna zien we wel verder. Overmorgen wordt het een stormachtige dag, dus blijven we dan waarschijnlijk ook en de vierde dag is dan gratis, dat kun je niet zomaar laten liggen…

Zondag: heerlijk uitgeslapen. Het is de hele dag vreselijk druilerig weer: eerst “drizzle” dan “pouring rain”. We besluiten om eerst wat boodschappen te doen. Er is één klein kruidenierszaakje open. Engels brood: brrrrr! Dan nog even in het stadscentrumpje kijken, maar alles is uitgestorven. We komen net op tijd bij bus 7 waarmee je voor 1 pond pp het hele eiland rond kunt rijden. De bus is nagenoeg vol. Hoewel de ramen van binnen beslagen en van buiten ontzettend goor zijn, zitten we wel ademloos te kijken. Piepkleine weggetjes, waar de bus zowel de linker struiken als de rechter raakt. Er kan echt geen voetganger tussen. Dan hier en daar een haakse bocht, waarbij de bus nauwelijks de bocht om kan. Wat verder komen we bij de kust: enorme woestenijen met tot de einder gruwelijke, puntige rotsen en geen water te zien! Af en toe een stukje zand waar dan vaak één of twee vissersbootjes liggen. Als je dat zou weten zou je hier met die 9 meter getij bijna niet meer durven varen! Na 1,5 uur zijn we terug bij de haven. Het regent nog steeds. We gaan naar de boot en zetten de kachel aan.
’s Avonds gaan we uit eten in “the old Smuggler”. Meteen 70 pond lichter! We besluiten om maandag nog even te blijven liggen voor de was en wat boodschappen, zoals iets gedetailleerder kaarten dan onze huidige overzeilers.

Maandagochtend 22 mei is het wel grijs, maar het regent niet meer. Hanneke wil de bustoer nog een keer maken, want gisteren had ze toch erg veel gemist. Ik ga eerst wat klussen. Daarna gaan we naar de obenbare bibliotheek, want daar is volgens de lokale bewoners een vrije Wifi-spot. Kan ik weer een berichtje uploaden. Daarna naar de scheepswinkel voor kaarten en dan morgen terug naar Frankrijk, naar Lezardrieux, een riviertje en plaatsje ten westen van St. Malo. Als het goed gaat zijn we eind deze week of begin volgende week in Brest.

Helaas, hoewel Guernsey volgens alle boekjes helemaal up-to-date is voor wat betreft internet enzo, lukt het zowel Hanneke als mij niet om met de PC, de I-pad of de Samsung smartphone een geldig IP-adres te krijgen. Dus ook hier is het uien met internet. Dan maar straks op de boot weer een keertje met Vodafeun of later in Frankrijk proberen. Ook de bootwinkel is geen succes. Ze zijn hier zo chauvinistisch dat ze het verrotten om de veel betere Franse kaarten te verkopen. Alleen die Jip-en-Janneke Imray zooi. Wel scoor ik een fijn Goretex jekkie.

Dinsdag 22 mei begint met een fantastisch, zonnig ochtendgloren. We zijn er beiden vroeg uit om snel te kunnen vertrekken, want het is een flinke trip, ruim 50 mijl. Hanneke haalt nog snel een broodje. De weervoorspelling is overigens wat minder geweldig: 4 tot 5 Beaufort aan de wind, een woelige zee (mer agité) en ’s middags mist. Nou dat blijkt allemaal te kloppen. Alleen verdwijnt ook nog het zonnetje en wordt het knap koud. Net buiten de haven wappert het al stevig. Net om de hoek (de zuidoostelijke kaap) staat er ook een hoge deining met af en toe brekers. Dat wordt nog een flink stuk steviger. We motorzeilen , lopen 7 knopen en maken af en toe hele rare schuivers. Hanneke vind dit helemaal niet leuk meer. Vanaf het begin van de middag hebben we nog hoogstens 100 meter zicht. Wel vreemd: harde wind, steeds hogere golven en brekers, en dat zonder enig uitzicht....

Tegen vieren komen we bij de monding van het riviertje naar Lezardrieux. Gelukkig klaar het zich een beetje op. De kaart geeft erg weinig details, maar we vinden de weg. Vanaf de monding is het toch nog bijna 2 uur varen over een leuke rivier naar het plaatsje. Daar zien we van verre al de “Albert” van Guy en Suzanne. We doen eerst twee vergeefse pogingen om met de stroom en alle draaikolken aan te leggen, de derde keer gaat het. Hanneke gaat naar de havenmeester en komt triomfantelijk terug met drie internet codes. Helaas blijkt alleen die van mij het te doen….

Vandaar dus dit bericht.