Door weer, wind en Calvados

Picardië, Normandië en Calvados
Naar Dieppe
Was Boulogne al een soort hoofdpijndossier voor wat betreft het internet, verderop wordt het steeds lastiger, blijkt de volgende dagen.

De tocht, naar Dieppe op zaterdag 12 mei is ruim 50 mijl, minstens 10 uur voor de boeg. Als we zaterdag 13 mei om 7 uur met een paar andere boten de haven uitvaren blijkt het al in de enorme voorhaven onverwacht ruig: stevige wind, hoge golven, heftige brekers en de wind het eerste stuk pal tegen. Dus voorlopig maar een uurtje motoren tot we wat uit de kust zijn. Als we onze koers kunnen verleggen is het eigenaardige dat de wind niet eens heel hard lijkt, 4 Bf schat ik. We hebben zo’n 1,5 knopen stroom mee. De golven komen schuin van voren tot bijna dwars in. We hebben voor alle zekerheid beiden onze lifelines aangehaakt, ook in de kuip. Na een uurtje besluiten we om te kijken of het op Genua en bezaan te bezeilen is. Dat blijkt aardig te gaan, hoewel de snelheid wat terugloopt.

In de verte zien we de boten die iets voor ons vertrokken zijn. Eén daarvan, een kleine Friendship 23 halen we langzaam in. Het is een jongen/man die in zijn eentje naar de kanaaleilanden wil. Als we dichterbij zijn ligt hij al een tijdje tegen de wind in. We varen vlak achter hem langs om te vragen of hij hulp nodig heeft. Hij blijkt een stuk net in de schroef van zijn bb-motor te hebben gekregen, maar hoopt het zelf te kunnen klaren. We vragen of we bij aankomst in Dieppe de havendienst moeten waarschuwen. Dat is niet nodig als we de marifoon willen blijven uitluisteren voor het geval dat hij bij aankomst hulp nodig zou hebben. Een half uurtje later meldt hij over de marifoon dat het gelukt is om het net eruit te halen en dat zijn motor weer werkt.

Tegen twaalven is de wind vrijwel helemaal weggezakt, maar het geklots blijft. We besluiten om de motor te starten. Na een uurtje trekt de wind weer aan en kunnen we weer zeilen. Inmiddels zien we ook weer een streepje kust. Het zonnetje komt door en als je uit de koude wind zit is het best aangenaam. Een paar uur later, op ongeveer 2 mijl uit de kust, starten we de motor weer. We hebben wel genoeg gezeild voor vandaag. Tegen vieren varen we Dieppe binnen en vinden een goede plek. Onmiddellijk komen vier mannenbroeders een lijntje aanpakken. Ze blijken afkomstig van een reddingsvaartuig en een patrouillevaartuig van de gendarmerie. Er worden vandaag en morgen namelijk feestelijke open dagen gehouden, waarbij nieuwe leden en donateurs worden geworven. Op het reddingsvaartuig resideert een kapitein met een enorme omvang en een snor en baard als sinterklaas. Onmogelijk dat die man op het voordek staat om mensen te redden! Je kunt je hem eigenlijk alleen voorstellen met een flink glas wijn, stuk Camembert en stevige sigaar, terwijl hij van achter de scheepsbar de bemanning dirigeert….

In de luwte van de haven blijkt de zon heerlijk! We trekken alle truien uit en settelen ons in de kuip met een pilsje en een borrelhapje. Als de zon achter de gebouwen verdwijnt bakken we de macaroni van gisteren op. De havenmeesteres heeft ons gewaarschuwd dat het internet heel duur is en meestal niet werkt. Wel kan een gratis weerbericht worden bekeken. Helaas, dan maar geen mail in Dieppe. Wie weet is het verderop beter. ’s Avonds komt de jongen van de Vrijheid een biertje drinken. Hij heet Kees en blijkt een flinke sportieveling, die grotendeels zonder navigatiespullen, in z’n eentje vanuit Nijmegen allerlei tochten maakt niet alleen per boot, maar ook op de fiets (over de Grossglockner en nog wat van die passen…)

Naar Fécamp
Zondag, zijn we voor zevenen op. Boven de haven hangt een dichte ochtendmist en het water dampt alsof het kookt. Volgens onze thermometer is het water 110C, dus de lucht is stukken kouder. Op het schip van de gendarmerie komt één van de bemanningsleden in korte broek en t-shirt naar boven en begint met een emmer en een dweil het schip te schrobben. Verder is er nog weinig leven. De nevel trekt snel op en wij voor half acht varen de haven uit. Het zonnetje schijnt, we hebben stroom mee, maar er staat geen zuchtje wind. Het water is een soort olieachtige spiegel met af en toe een heel lichte deining. Dan dus de 30 mijl naar Fécamp voorlopig maar op de motor. Achter het windscherm, in het zonnetje is het heerlijk. De luchttemperatuur mag dan laag zijn, in de zon, achter het windscherm, lijkt het wel zomer! Wel moet ik mijn koers van tijd tot tijd aanpassen om te voorkomen dat Hanneke in de schaduw van de bezaansmast komt te liggen….

Tegen twaalven zien we inde verte Fécamp al liggen, als naast de boot op een meter of 50,. een paar grote dolfijnen een paar luchtsprongen maken. Leuk!

Om een uur of één leggen we aan. Het is nog steeds heerlijk zonnig en blijkt in de haven werkelijk lekker warm! Ook hier blijken rond de haven zeefestiviteiten plaats te vinden. Na de lunchpauze is er ook om half drie nog geen havenmeester te vinden. Op de strandboulevard vindt een happening plaats. Een juffrouw staat op een podium met microfoon, daarbij een dansmarieke en een man met een tv-camera en er staat een grote karaokebox. Ze probeert mensen in het publiek enthousiast te maken om mee te doen met allerlei gebaren die blijkbaar bij een liedje horen. Na een kwartiertje zijn alle beweginkjes en pasjes ingestudeerd en gaat de “muziek” van start (het is een soort techno liedje). Het is heel grappig om te bekijken. Vooral een man met een rooie baard en een daarmee vloekend rood hemd leeft zich helemaal in en uit… Hij kan het nog ook! In opperste vervoering – zo ziet het eruit – doet hij mee als een soort prima ballerina. Boven het geheel zweven allerlei vliegers, waaronder een soort rode octopus met de afmetingen van een flinke tweepersoonsmatras met daarachter een paar slurven van een meter of vier.

We lopen langs de havenkades naar het stadje. Het is behoorlijk druk met flanerende mensen, langzaam rijdende cabrio’s en zware motorbikes. We hopen in het stadje nog ergens een stokbrood te kunnen kopen. Bij het oude centrum bekijken we eerst de oude Ste Etienne kerk uit 1360. Die is erg donker, ondanks mooie, gebrandschilderde ramen en blijkt gerestaureerd te worden. Daarna kopen we bij een klein bakkerijtje een stokbroodje en een appel-kruimel-taartje (in de aanbieding voor € 1). Daarna op weg naar de oude abdij, waar in de enorme kapel een bijzonder uurwerk hangt: het eerste uurwerk in Europa met 2 wijzers. Bovendien laat het ook de maanden, seizoenen, getijden, waterstanden en maangestalten zien. Ook in deze enorme kerk wordt gewerkt aan het herstel van de beschimmelde en vervuilde plafonds, zuilen en muren. De weinige beelden zitten onder een dikke laag stof. Als je goed kijkt, kun je zien dat alle muren en randjes van heel fijne reliefs zijn voorzien. Hier en daar zie je ook dat alles vroeger ook van kleuren voorzien was. Nu is dat allemaal verdwenen en er rest alleen vuil grijs of – waar het schoon gemaakt is – kalkwit. Ik stel me voor dat de kerk in zijn gloriedagen een heel kleurrijk geheel moet zijn geweest. Nu is dat een tamelijk armoedig geheel en een onafzienbare klus om nog een beetje in ere te herstellen.

We lopen tegen halfzes via de capitanerie terug naar de boot, maar er is nog steeds geen havenmeester te vinden. Als we terug zijn op de boot komt de Vrijheid met Kees binnenvaren. Ook hij heeft een lekker dagje gehad, maar wel alles moeten motoren.
Ook hier kunnen we via de PC of I-pad alleen een lokaal weerbericht downloaden, maar verder internetten kan niet of tegen forse prijzen. Het weerbericht stemt niet vrolijk. Maandag wordt het 2-4 Bf, toenemend 3-5 Bf in de middag. De dagen daarop wordt het weer echt slecht met harde wind 7-8 Bf uit de verkeerde richting, koud (rond 100C en nat met zware zeegang buitengaats. Dat weertype lijkt de hele komende week aan te houden.

Naar Ouistreham
Maandagochtend vroeg ziet het er redelijk vriendelijk uit. We treffen voorbereidingen en Hanneke gaat nog een keer kijken of de havenmeester van Fécamp er is. Mispoes. Dan maar zonder betaling van havengeld op weg naar Ouistreham.

Ouistreham is een havenplaatsje gelegen aan de overkant van de Seinemonding op ca 40 mijl afstand. Het ligt vlak bij de D-day landingsplekken van Arromanche les Bains.
We hebben besloten dat deze koers de beste en veiligste optie is voor het geval het weer onderweg zou omslaan. St Vaast of Cherbourg vinden we te ver weg (80 mijl). Ouistreham ligt wel de goede kant op. Als het hard zou gaan waaien kunnen we nog zonder grote risico’s de Seine monding invaren en naar Honfleur om daar het weer af te wachten.
We varen de haven uit, langs een Sliedrechtse baggerfirma die hier de havenmonding op diepte brengt. Al snel hebben we aardig stroom mee, maar de wind staat pal tegen. Af en toe steken we een enigszins klotsende, schuimachtige strook over en krijgt het water daar een iets andere kleur. Al snel ontdek ik dat dit elke keer de grens markeert tussen sneller en minder snel stromend water. Ook valt me op dat de watertemperatuur verandert: in Fécamp was die nog 11,5 0C, maar bij de aangelegde pier van Cap d’ Antifer is die gestegen naar 12,50C en aan het eind van de dag in Ouistreham zelfs 13,50C.

Net voorbij de cap d’ Antifer begint de rede en het ankergebied voor schepen met bestemming le Havre. De AIS laat langs de aanlooproute een kluitje van een stuk of vijftien schepen zien, waarvan er maar ééntje vaart. Overigens zien we er aanvankelijk maar één van. Plotseling komt er een rood-wit gestreepte helikopter aanvliegen die vlak bij de boot daalt tot zo’n 30 meter. Ze blijven eerst en tijdje naast ons hangen, daarna achter ons en dan stijgen ze wat, draaien een rondje om ons heen en vliegen dan weg. Het duurt een minuut of vijf. Hanneke vraagt zich af of dit is omdat we niet betaald hebben in Fécamp :)

Een paar uur later varen we inderdaad tussen allemaal wachtende, enorme zeeschepen door. Het AIS alarm gaat elke keer af als we dichter dan een mijl in de buurt van een schip komen. Dat gebeurt nogal eens. Als we deze parkeerplaats voorbij zijn zie ik heel in de verte de kustlijn. De wind draait iets verder naar het westen en komt nu over de andere boeg. Nog een paar uur later zijn we bij de geul die naar de sluis van Ouistreham leidt. Rechts, op een paar mijl afstand zien we een rij caissons bij Arromanche des bains liggen. De geul is niet erg duidelijk gemarkeerd: de boeien en palen liggen volgens de kaart flink ver op de ondieptes en het is laag water (dood tij). We moeten dus oppassen want de ondieptes bedragen 10 cm… Gelukkig vinden we de geleidelichten (knipperend rood tot onze verrassing).

We leggen aan om op de sluisopening te wachten ca 2 uur voor hoog water (17.00 uur) Voor ons ligt een andere Hollandse boot die we eerder gezien hebben. Het is de boot waarop Gerben Karsten voer in Boulogne. De eigenaar Guus en zijn vrouw Sarina zijn nu op de boot en we maken kennis.

De jachthaven, vlak na de sluis is simpel en opnieuw een paar euro duurder dan alle vorige. Voor een simpele steigerplek en gebruik van toilet en elektriciteit betalen we hier € 33. Dat gaat wel hard zo: op dit prijsniveau betalen we nu al de helft van ons inkomen aan liggeld. Als dat zo verder gaat wordt het onbetaalbaar. We liggen nog maar net als we worden uitgenodigd voor een drankje bij Guus en Sarina. Ze zijn net op weg en hebben eigenlijk geen grote plannen. Ze willen in de omgeving wat rondfietsen en in Caen gaan kijken naar de oorlogsmemorials. Het wordt zo gezellig dat de maaltijd er bij in schiet. De voorspelling voor maandag is slecht en ook zij blijven morgen liggen. Tegen donker begint het een beetje te regenen.

Dinsdag 14 mei begint heel somber en lawaaierig van de wind. Het fluit en zelfs de bomen maken behoorlijk veel lawaai. Soms hoost het en af en toe hagelt het, maar er zijn ook perioden dat het wat minder nat is. Tegen het eind van de ochtend nemen de regenbuien af en wordt het droog. De wind blijft onverkort. We besluiten om op de fiets naar een watersportcentrum te gaan, want de afstanden vanuit de jachthaven zijn behoorlijk groot. Als we een eindje de goede kant op zijn blijkt dat we alleen over “de grote weg” kunnen fietsen, terwijl het autoverkeer vlak langs raast. Erg onprettig. Net buiten het plaatsje rijden we langs een grote “ Carrefour”, zo’n franse super-supermarkt. We besluiten boodschappen te gaan doen en dan terug te gaan, want het lijkt me bepaald ongezond om over de autoweg verder te fietsen. De supermarkt is vooral in afmeting super: de sortering is ruim (heel veel van hetzelfde), maar toch wat minder dan we elders zijn tegengekomen. Daarna terug, het dorp in: heel Frans met erg veel huizen met alle luiken op slot. Kennelijk zijn hier veel vakantiehuizen oid. Hanneke wil over een fietspad nog naar de Pegasus brug, die beroemd geworden is door de film D-day. Ik ga nog even naar een andere winkel met scheepsartikelen. Aan het eind van de middag waait het nog steeds hard, maar van opzij, terwijl de zon steeds vaker en langer schijnt. In de kuip is het uit de wind best lekker. De weersverwachting is gematigd leuk: morgen kalm weer, maar overmorgen en daarna wordt het weer hommelis, met veel wind, regen en kou. Dat wordt een tussenstop in St. Vaast, 25 mijl voor Cherbourg. Als Guus en Sarina om een uur of zeven terug komen naar de boot, blijkt dat zij naar Caen zijn geweest. Ze gaan morgen richting oost, naar Deauville / Trouville. Om het getij daar te halen moeten zij om 6.30 uur weg, wij kunnen later weg.

Naar St. Vaast de la Hogue
Woensdag staan we vroeg op. We willen de schut van 8.15 uur halen. De wind is vrijwel helemaal weggevallen en het zonnetje schijnt. Als we de geul doorvaren tot buiten de banken verbaast het ons dat we op de heenweg moeite hadden om de boeien te vinden. Van “ binnen” bezien lijkt het wel een autoweg met enorme lichtmasten. Het is een flink stuk naar St Vaast (48 mijl = 85 km), onze volgende stop. De tocht gaat langs de stranden waar D-day heeft plaatsgevonden. Vanaf onze afstand (zo’n 5 mijl uit de kust) is er nauwelijks iets van te zien. Wel zien we vanuit zee dat een groot deel van die strandn liggen aan de voet van flinke krijtrotsen. Begrijpelijk dat dit een onverwachte plek voor een invasie was en onbegrijpelijk dat die daarna ook gelukt is. Er zijn meer dan honderduizend mensen omgekomen op deze stranden: over 100 km gemeten dus meer dan één per meter strand…..

De hele dag staat er nauwelijks wind, maar wel wat deining. Uit de wind is het heerlijk in de zon. We zijn iets eerder dan verwacht bij St. Vaast. Al van verre zien we een klein geel bootje met Hollandse vlag: Kees is er al met de Vrijheid (hij is in één keer vanuit Fécamp naar Port au Bessin gevaren). We moeten achter ons anker wachten tot het water hoog genoeg staat om over de oesterbanken naar de sluis te varen en naar binnen te gaan. Het blijkt een grote, moderne en zeer luxe jachthaven te zijn met dito prijs en opnieuw geen wifi-internet. ’s Avonds lopen we het plaatsje in. Dat blijkt piepklein (30 minuten voor een volledige rondgang), maar wel leuk/lief met een mooie, vroeggotische kerk, ergens achteraf. De weersverwachting voor donderdag en vrijdag is nog steeds slecht, dus we overwegen om hier te blijven, ook omdat we de droogvallende oesterbedden tot het eiland hier tegenover willen zien.
Er schijnt een amfibie-bus in de vorm van een vissersboot naar toe te rijden….

’s Avonds zitten we een beetje te kletsen. We zijn nu ruim drie weken weg, waarvan pas de helft op zee. Zo bezien schieten we aardig op naar het zuiden. We bekijken alle “ins en outs” van de volgende trip. Het weerbericht blijft uien. Cap Barfleur schijnt behoorlijk heftig te zijn, met stroomsnelheden van 6 knopen mee of tegen. Het wordt gerekend tot het gebied van de stromingen rond de kanaaleilanden. De pilot raadt aan om Barfleur alleen bij rustig weer te ronden, liefst op de kentering tussen hoog en laag water en op een afstand van tenminste 5 mijl (9,5 km) uit de kust. Klinkt gezellig! Wij zitten al aardig in de buurt van springtij….

Donderdagochtend vroeg op 17 mei waait het al aardig en de lucht is grijs. We staan hevig in dubio: gaan of niet gaan. We besluiten van niet. Dan nog maar 2 dagen hier klusjes doen, de oesterbedden bekijken, vers brood, douchen, de was, enzovoorts. Het is trouwens opnieuw verrotte koud: 120 C, dus ik doe de kachel maar weer eens aan. Hanneke gaat heerlijk vers brood halen. Om half elf knapt het weer op, de wind gaat liggen en een zonnetje gluurt af en toe tussen de wolken door. Shit, te laat voor het getij… Ik ga wat klusjes doen. “Gelukkig” begint het te regenen. Zijn we toch niet helemaal voor niets blijven liggen. De converter naar 220 V krijg ik netjes angesloten, maar een extra aansluitpunt voor de laptop heeft na aansluiting geen stroom. Het lijkt wel of er ergens een breuk in de kabel zit. Ik kan het niet vinden. Onbegrijpelijk en nogal frustrerend.

Dan dus maar het logboek bijwerken en een keertje via de telefonische verbinding versturen. Het thuisfront heeft al een hele tijd weinig van ons gehoord.