de Algarve

Na Portugal weer in Spanje

Na een maand radiostilte hier weer een verslagje vanaf de Marlijn. Oorzaken? Druk, druk, druk! Geen werkende internetverbinding! Een vreemde aandoening: een touch-pat ringvinger (iets anders dan een muis-arm dus) en wij hebben ook wel eens recht op vakantie!

Alles gaat hier helemaal geweldig goed! We vorderen gestaag, richting Gibraltar, maar het tempo is wat gezakt. Er is geen reden meer om te klagen over het weer. Sinds we la Coruña voorbij zijn is hier de zomer uitgebroken. En niet zo’n beetje ook! Dagen van 350 C gevolgd door nachten van 280 C. Het is niet te harden gedurende de middagen.

Ons vorige verslag eindigde begin augustus, in Nazaré. Een klein Engels mannetje en zijn vrouw hebben zichzelf benoemd tot havenautoriteit, hoewel de betalingen en het papierwerk bij een andere instantie gebeuren. Het manneke van 75 of ouder loopt de hele dag via zijn handmarifoon vaaraanwijzingen te roepen naar op zee passerende schepen en moppert over verkeerde koersen, foute manoeuvres, enzovoorts. Ze wonen op een grote oude zeilsloep met een stuk of 8 katten. Zijn vrouw staat hem in dit alles bij. Bij de haven staat ook een kotje, een soort Leidse koffiekeet maar zonder koffie. Hier zitten een man of 10 de hele dag biertjes te drinken. Een heel klein, erg vriendelijk baasje verkoopt bovendien een verrassende hoeveelheid dagelijkse benodigdheden.

Het levendige binnenstadje van Nazaré ligt om de vissershaven heen, een half uur lopen in de brandende zon. Het begin van de boulevard is nogal saai, maar al snel wordt het levendiger. Op bijna elk hoekje zitten één, twee of drie oude vrouwen met een felgekleurd bordje dat appartementen, woningen of kamers te huur aanprijst. De bordjes zijn bijna allemaal hetzelfde en het zijn tientallen vrouwtjes. Je struikelt er bijna over. Hanneke denkt dat het misschien een heel sociale makelaar is die al die vrouwtjes aan het werk zet. (De schat….)

Aan het eind van de boulevard rijst de rotswand loodrecht op. We gaan met een trammetje een paar honderd meter echt stijl omhoog. Dit soort trammetjes ken ik alleen uit Portugal: ze stijgen tenminte 45 graden en de passagiers staan/zitten schuin boven elkaar. Er staat hier een mooie kerk. Vanuit het stadje boven heb je een fenomenaal uitzicht. Vrijwel loodrecht onder je zie je het strand met zonaanbidders. Veel gezwommen wordt hier overigens niet. Het water is erg fris (bij het strand zo’n 180 C, maar op zee vaak niet meer dan 160 C. Bovendien breken de golven vlak bij het strand met een enorm geweld. Mensen worden compleet van de sokken geslagen en de golven maken het geluid van een flink onweer. Als we weer beneden in het plaatsje zijn gaan we wat eten. We komen terecht in een klein straatje bij een Portugees restaurant. Hier eten we een lokaal gerecht met vlees en kleine schelpjes. Een vreemde combinatie, maar wel lekker. Als we een paar dagen in Nazaré liggen komt ook de Ostrea binnen met Pieter, Sabine, kinderen Mare, Katie en Pien, oma Karin, alsmede twee of drie andere opvarenden de haven binnenlopen.

Na een paar dagen is het leuk geweest. We willen niet naar Peniche (berucht vanwege de golfslag van uitvarende vissersboten). We willen ankeren bij het eilandje Berlenga. Het is een natuurgebied en schijnt redelijk beschut en erg mooi te zijn. Helaas! Het is ook zondag en een nationale feestdag, dus het is enorm druk. Er ligt een grote Nederlandse driemaster, de Europa. Een vissersbootje met toeristen toetert langdurig als hij daar langs vaart. De schipper van de Europa antwoordt met een lange stoot op zijn misthoorn. Een zware, diepe toeter waar je ingewanden van schudden! Dat is nog eens een ander geluid! ’s Avonds gaat hij ankerop en vertrekt hij onder zeil naar het noorden.

Hoewel Berlenga een natuurgebied is, barst het van de Portugese toeristen met bijbehorende jolijt, vandaag. Een grote legerhelikopter komt iets vaags doen, bovenop de top. Hij veroorzaakt een enorme wolk opgeschrikte meeuwen met een enorme herrie en een regen van meeuwenstront. Als we een uurtje in bed liggen begint een soort disco. Om twee uur ’s nachts komen vissersbootjes de laatste toeristen halen. Ook zij hebben een disco met Portugese havenzingers aan boord. Mooi hoor, Fado, maar niet om die tijd. Aangezien ik nu weer klaar wakker ben besluit ik anker op te gaan.

Tegen elf uur ’s ochtends lopen we Cascais binnen. Het is een grote moderne haven die maar half vol ligt. Niet raar als je de prijzen bekijkt: € 45 voor een nachtje. Het is echt warm, maar we gaan toch even naar het plaatsje. Een leuk park met koloniale gebouwen ligt tegenover de haven. Het plaatsje blijkt veel leuker dan ik had verwacht. Terug lopen we langs de baai waar een heleboel bootjes voor anker liggen. We blijven toch nog een dag liggen en doen wat klussen aan de boot.

Dan gaan we naar Lissabon. Veel mensen hebben ons gewaarschuwd: duur, druk, herrie enzovoort, maar we gaan toch. We komen achter een grote scheepsterminal te liggen in een grote haven die ook hier maar half vol ligt. Helaas blijken we onze grote ronde ballon-stootwil verloren te zijn. Ergens is nu vast een jongetje heel blij met zijn nieuwe skippybal…. De prijs van de haven valt reuze mee: de helft van die in Cascais. Naar het centrum is een uurtje lopen. Het eerste half uur is dat om het bedrijfsterrein en de verkeersweg, spoorlijn, trambaan en nog een verkeersweg over te steken. Daarna wordt het sjokken: heuveltje op heuveltje af en weer een heuveltje op, in de brandende zon, door smalle, zongeblakerde straatjes. We vinden twee watersportwinkels, de ene met een nieuwe skippybal, de ander met wat kaarten. Dan weer de stad in, heuveltjes op en af. En een dorst dat je daarvan krijgt!..... We drinken wat op een pleintje met bankjes onder grote bomen rond een fontein.
Na onze verfrissing dalen we af naar het stadscentrum, een deel van de stad dat we kennen van een weekje vakantie met Liesbeth en Wil, jaren geleden. We zoeken de Tourist Information, een steeds terugkerend ritueel van Hanneke in iedere stad, maar wel heel praktisch. Daarna kopen we in een metrostation een dagkaart voor het openbaar vervoer (alle soorten).

Ook de drie of vier dagen daarna banjeren we door Lissabon en reizen we met dagkaarten. Wat een leuke en levendige stad! De leukste rit is met een trammetje door Alfama, door straatjes die zo smal zijn dat alleen het trammetje past. Geen voetganger kan er links of rechts meer tussen… ’s Avonds is ook hier een disco. Ze zijn hier blijkbaar gek op techno house en dat soort geluid en gaan er mee door tot diep in de nacht. Na een dag of vier vinden we het wel leuk genoeg en gaan we terug naar Cascais. We ankeren deze keer in het baaitje, want we willen morgen vroeg naar het zuiden (nou ja, eigenlijk oosten).

Na een zonovergoten en windstille ochtend komen we net voorbij een indrukwekkende kaap aan in Sesimbra. De kaap bestaat uit enorme aardschollen die schuin uit de aarde omhoog steken. Alle aardlagen sinds mensenheugenis (en ouder) kun je hier zien! Zoals gewoonlijk waait het rond de kaap wel, en stevig ook! Het waait zo hard dat we de grootste moeite hebben om aan te leggen. Dat geldt ook voor anderen, zien we later. De Ostrea slaagt er niet goed in, net als anderen. De haven is duur en het stadje ligt een behoorlijk eind weg en ziet er niet echt leuk uit. We besluiten hier snel weer te vertrekken.

Het is half augustus. We komen we aan in Sines. Het is een klein plaatsje, waar op het strand, vlak bij de haven feest wordt gevierd met allemaal eettentjes die allemaal hetzelfde verkopen…. Er wordt ook hier in het dorp weer een processie gehouden en daarna wordt de beschermheilige ergens op zee te water gelaten, of iets dergelijks. Hanneke wil dat opnieuw meemaken. Grappig wel, zo’n miniatuur (dorps) processie met een drumband/fanfare van 12 mensen!

De haven lijkt wel een Nederlandse kolonie! De laatste maanden zagen we nog maar heel weinig Nederlandse boten, maar hier liggen er wel een stuk of tien. Tot onze verrassing zien we bij terugkomst in de haven de Ostrea en ook de “Doen” liggen van Marijke en Thijs. De Doen zagen we voor het eerst in Gijon in Noord Spanje. Ze willen in een jaar via Madeira naar de Caraïben en terug via de Azoren. Naast ons meert een boot af, de Momo, met daarop Bart, Ellen en Wout en Tom. Bart heeft een werphengel en heeft nu voor z’n zoon ook een hengeltje gekocht. Ze proberen hem uit en meteen vangen ze twee vissen. De allereerste vangst in de hele vakantie, blijkt.

In het plaatsje eten we wat in een piepklein lokaal restaurantje. Ze hebben de keuze uit Bacalao, carne (worstjes of speklapjes) vers van de gril en er ligt ook geroosterde Frango (kip). Helaas, de kip blijkt gereserveerd te zijn voor de vaste klanten... We raken aan de praat met een Spaanse jongen die vanaf Santander fietsend naar Lissabon onderweg is…. Voor het eten, met een fles wijn en een soort likeurtje voor Hanneke verlaten we het pand na betaling van € 15. Voor die prijs hoeven we zelf eigenlijk niet te koken. ’s Avonds is er disco op het feestterrein en wij liggen daar vlak bij….

Wij vertrekken heel vroeg naar de “Cabo Vincente” bij Sagres, het meest zuidwestelijke puntje van Portugal dat hier de oceaan in steekt. Ook nu is er weinig wind. We zeilen een stukje, motoren een stuk en zeilen weer een stukje. Rond de kaap staat een indrukwekkend hoge oceaandeining en de wind neemt fors toe. Zo jakkeren we de kaap om en zien dan eerst een verlaten baai, met daarna een goed beschutte tweede baai. Daar liggen verschillende boten voor anker. Wij zoeken een plek op 6 meter diepte en laten het anker zakken. Een uurtje later horen we over de marifoon de Ostrea en later de Doen. We roepen ze op en melden dat het hier een goede ankerplek is. Nog wat later komt ook de Momo ankeren.

De volgende dag blijven we liggen. We gaan met het rubberbootje naar het strand waar de opvarenden van de Ostrea, de Doen en de Momo zich al hebben genesteld. Bij aankomst worden we door Thijs en Pieter door de branding geholpen. Bart en Ellen en hun kinderen Wouter en Tom hadden minder geluk: die gingen met hun bootje met bb-motor en al compleet over de kop. ’s Middags demonteer ik de aandrijving van de stuurautomaat gedeeltelijk. Die slipt de laatste weken steeds en bijstellen werkt niet meer. Nu wordt duidelijk wat de oorzaak is. De V-snaar vertoont op twee plekken een gedeeltelijke breuk. Bovendien zitten in het mechaniek allemaal wattige plukjes. Duidelijk is dat we op zoek moeten naar vervanging. Het ding is kapot en doet het echt niet meer.

De volgende haven is Lagos. Het haventje ligt net om de hoek van een uitstekende landtong waar enorme rotspunten omhoog steken, waaronder grote grotten door het water zijn uitgespoeld. Er liggen veel bootjes voor anker en er varen nog veel meer speedbootjes en waterscooters. Er is kennelijk een vaarschool of een wedstrijd voor waterscooters.

We varen via een lang kanaalachtig water naar een enorme, hypermoderne en commerciële marina tegenover het eigenlijke plaatsje. Als we aanleggen worden we begroet door een Nederlander die we eerder hebben gezien en even later door de vrouw van de Duitse Najad 36, de Mardos, die we net over de Portugese grens in Viana de Castello en later in Nazaré zagen. Het stadje blijkt een heel leuk oud centrum te hebben. Vlak bij de oude stadspoorten, omzoomd door palmen, citrus- en olijfbomen ligt de oude slavenmarkt. Er is een klein museum waar we voor € 1,75 pp. in mogen. Het blijkt net zoiets als de bezichtiging van de vrouw met drie borsten op de kermis: in het museum is helemaal niets van enige betekenis te zien. De hoogste prijs die we ooit betaald hebben om niets te bekijken. Grappig! Toch een keertje getild worden.

We blijven een dagje liggen. Het plaatsje is supertoeristiek. Op een pleintje met een fontein zien we tot onze verrassing een oerhollands beeld, bijna Amsterdams. Een groepje van een stuk of 15 gestrande hippies, geflipten en drankzuchtigen hangen een beetje bij elkaar rond. Eentje maakt af en toe hele grote zeepbellen, maar kennelijk gewoon voor de lol, want hij vraagt er geen geld voor. Een ander blaast ballonnen op. Een jongen met jongleerspullen sluit zich bij het groepje aan. Op de hoek staan twee politieagenten het geheel in de gaten te houden. Aangezien het siësta is houdt iedereen zich kalm… ’s Avonds drinkt Hanneke haar eerste Sangria in zo’n 40 jaar op een terrasje boven de haven. We zitten in de ondergaande zon met uitzicht op een oude schoorsteen waarop een nest ooievaars zich heeft gevestigd. Beneden zien we de Ostrea binnenvaren. ’s Avonds heerst hier het echte vakantiegevoel: disco tot diep in de nacht.

Onze volgende stop is het plaatsje Albufeira. Ik meen me de naam te herinneren, maar weet niet waarvan. Achteraf overigens ook niet want het maakt geen overweldigende indruk. Opnieuw is het een moderne jachthaven in een soort kunstmatige kom met een toegang die verkregen is door een stuk rotswand op te blazen. Tegen de helling ligt een complex met zo’n 200 woningen in aanbouw. Het werk ligt stil, maar dat kan liggen aan de vakantieperioden. Het complex rond de marina bestaat uit vier grote woontorens en oogt supercommercieel. De appartementen boven twee lagen winkels zijn in zoetige pasteltinten, rose, lichtblauw, lichtgroen, licht oranje, geel gesaust. Een kwart van de winkels op de begane grond en daarboven vrijwel alles staat leeg en er lijkt weinig activiteit te zijn.

Het plaatsje Albufeira, net over de berg heen in de brandende zon, bestaat uit een chaos van piepkleine straatjes met piepkleine gebouwtjes en huisjes tegen de helling opgebouwd. Er blijken een heleboel straatjes met een heleboel hele kleine winkeltjes. We vinden hier een boekhandeltje in tweedehands boeken in allerlei talen, waaronder een sortering Nederlandse. Veel romannetjes, wat detectives en – verbazingwekkend genoeg –stichtelijke werken over het “opvoeden van tweelingen” of “plezier in sex tijden de zwangerschap” oid. En er is ook een leuk plein met grote palmen en bomen met een heleboel terrassen waarvan tenminste één met lekker koud bier voor een schappelijke prijs. De terugweg is wel heet en vermoeiend, maar lijkt veel korter dan de heenweg. Nu ontdekken we dat achter het marina-complex nog een heel dorp met een winkelcentrum en een heleboel even zoetig gekleurde appartementjes en huisjes ligt. Dit was nog ’s een bouwproject! ’s Avonds hebben we de inmiddels vertrouwde disco, dit keer met een soort Tom Jones (niet mijn smaak), maar wel goed gespeeld.

We hebben op internet ontdekt dat in Olhao, vlak bij Faro, een dealer van Raymarine is gevestigd waar ik misschien een nieuwe aandrijfsnaar voor de stuurautomaat kan kopen. Dus de vaart gaat niet naar Faro, maar naar Olhao. De aanlooproute gaat langs een kilometerslang, volkomen verlaten zandstrand. Voor de stroming in de ingang van het Waddenachtige gebied wordt nogal gewaarschuwd, maar het valt allemaal reuze mee. We vinden een ankerplekje, vlak tegenover de marktgebouwen van Olhao. Ook hier liggen naar verhouding veel Nederlandse boten.

Olhao heeft een paar grote maar vooral heel veel kleine vissersboten. Het valt op dat alle boten en bootjes hier overbemeten krachtige (buitenboord)motoren hebben. Dat niet alleen, trouwens. Ze gebruiken ze ook volledig. Vrijwel alle boten hebben een gashandel met maar twee standen: uit of voluit. De bootjes varen zelfs tussen de geankerde boten door, volgas de haven in. Dat ligt wel onrustig. Ook schiet onze nachtrust er een beetje bij in door de barmuziek. Het begon met jazz, daarna vermoedelijk experimentele jazz of iets anders a-tonaals en tenslotte experimenten met de ritme-box tot een uurtje of half vier ’s nachts.

De volgende ochtend roeien we naar de kant en gaan op zoek naar de dealer. Volgens de I-pad 10 minuten lopen. Na een uur of drie en diverse raadplegingen komen we volkomen bezweet aan in een straatje waar we doorheen wandelden op de heenweg. Hier blijkt het toch te zijn. Dat wil zeggen, geweest te zijn. De buurman, barman, vertelt dat de zaak al minstens twee jaar geleden is opgeheven… Fijn, zo’n lijst van Raymarine dealers op internet Daar heb je nog eens iets aan…. Omdat we nu zo weinig geld uitgegeven hebben gaan we maar lekker lunchen. ’s Avonds verheugen we ons al op de techno-house disco, waarvan we de voorproefjes hadden gehad. Toch was het nogal een verrassing dat de avond werd besteed aan karaoke op Portugese muziek. Hoogtepunt waren zingende zusjes van een jaar of 8 á 9. Gruwelijk vals en zonder enig maatgevoel. Vanwege hun succes mogen ze keer op keer. Vanwege de siësta gaan mensen hier blijkbaar ’s nachts nauwelijks naar bed en ook wij doen geen oog dicht.

Omdat verder verblijf ook niet veel zin heeft gaan we naar het “Ilha da Culatra”, het grootste van een reeks eilandjes voor de kust langs. Je schijnt er goed te kunnen ankeren. Dat blijkt te kloppen. We liggen voor een strand. In de verte zien we een paar plaatstalen golfbrekers die als afscherming dienen van een landingsplek voor vissersbootjes. Verder zien we wat strandtentjes een lage witte huisjes. Tegen een uur of drie gaat het elke middag waaien. Dat neemt toe tot windkracht 6 om een uur of zeven en neemt dan geleidelijk weer af. We liggen flink te rukken aan het anker, maar dat houdt goed blijkt al snel. (We hebben dan ook de grootste moeite om het weer omhoog te krijgen als we weg gaan, want het heeft zich diep ingegraven.)

We gaan met het rubberbootje naar de kant en komen in een verbijsterend wereldje. Op het eerste gezicht is het allemaal zand, zand en nog eens zand. Vanaf het “haventje” loopt een rij achter elkaar liggende betontegels naar een vrij grote strandtent en van daar naar lage witte gebouwtjes, die tezamen het dorpje vormen. Verder alleen zand en wat verdorde plantjes hier en daar. Het is eigenlijk net Vlieland of Schiermonnikoog zoals het er meer dan 50 jaar geleden uitzag, maar dan zonder hoge duinen (er zijn alleen wat lage duinen). Blijkens grote borden bij de aanlegsteiger voor een veerboot, heeft het hele eiland meegedaan aan een stembusstaking in 1993. Doel was om het eiland aangesloten te krijgen op het elektriciteitsnet. Dat is gelukt. Ze hebben nu elektriciteit.

De witte gebouwtjes aan de rand van de bebouwing blijken vrijwel allemaal benut te worden voor de drankvoorziening van verdorste strandgangers en bewoners. Het dorpje blijkt overigens uitgestrekter dan van veraf te zien is.En ook heel idylisch! Er zijn een paar honderd huisjes, vrijwel uitsluitend zonder bovenverdieping. De huisjes zelf zijn allemaal vrijstaand, vaak links, rechts en van achteren uitgebreid met aanbouwen van uiteenlopende kwaliteit. Vaak golfplaten daken, maar soms ook dakpannen. De meeste huisjes zijn wit gesaust, maar er zijn ook nogal wat in vrolijke kleuren. Heel veel piepkleine voortuintjes met daarin wel wat planten, soms zelfs flink groot en heel groen en kleurrijk. Blijkbaar krijgen alle planten hier met de hand te drinken, want ze zien er bijna allemaal heel goed en groen en bloemrijk uit!

Tussen de huisjes door lopen zandpaadjes en soms bredere zandstraten met de rij betontegels in het midden. Het verhaal gaat dat de tegelpaden aangelegd zijn met Europese subsidie. Enkele straten hebben heuse straatnamen en bordjes. Dat is dan vaak “echt Portugees” met de straatnaam, versierd met bloemetjes rondom, op geglazuurde en speciaal gebakken tegeltjes. Op twee plekken is een “kruispunt” met richtingaanwijzers naar het centrum, de school, het strand, het gemeentehuis (junta), de medische post, de reddingsdienst, de kerk, enzovoorts. We ontdekken dat de eerste indruk niet deugt: op heel veel plekjes zie je dat een juist ontluikende struik of boompje wordt gekoesterd. Er wordt met wat stenen een soort perkje met afscheiding omheen gemaakt en het krijgt water! Al met al is dit een zichzelf volkomen bedruipende gemeenschap die hier blijkt te bestaan! Het dorp beschikt trouwens over 3 echte tractors en een grote bulldozer met hijsinstallatie, alsmede over de wrakken van nog twee of drie tractoren. Verder is er niets gemotoriseerd.

Verderop op het eiland is een kleine lagune die bij laag water vrijwel droog valt. Daar blijkt zich een “nest” alternativo’s te hebben gevestigd. Ze wonen meestal op oude boten, veel catamarans, maar ook ander wrakhout. Er staan wat schuurtjes. Ze schijnen er hun eigen groenten (???) tuintjes, elektravoorziening en zelfs watermakers te hebben. Als we er heen lopen zien we erg weinig activiteit. Wel valt de enorme hoeveelheid weggewaaide rotzooi op.

We liggen hier heerlijk relaxed en rommelen iedere dag aan de boot. Zelfs de disco hier is goed te pruimen: Portugese liedjes op een heel bescheiden volume en einde muziek voor twaalven. Toch begint het weer een beetje te jeuken en we besluiten een eindje verderop te gaan. Na een maand in Portugal gaan we dus weer naar Spanje. We hopen dat we daar een Raymarine dealer vinden.

Onze bestemming is het grensplaatsje Ayamonte, aan de rivier de Guardiana, tegenover Vila Real de Santo Antonio (overigens is hier geen berg te zien). We motoren vijf uur lang over een spiegelgladde oceaan. Wel moeten we voortdurend op onze hoede zijn voor vissersvlaggetjes of minder opvallende aanwijzingen van netten onder water. De ingang van de rivier is in dit geval wel heel kritisch. Er ligt een drempel die bij laag-laag water minder dan een meter diepte heeft. Wij steken circa 1.40 meter en met een beetje deining hebben we eigenlijk zo’n 2 meter nodig. We komen twee uur na hoog water aan en schatten dat we er nog wel overheen kunnen. Bovendien zien we een paar zeiljachtjes vlak voor ons langs naar buiten varen, maar die kunnen ook een ophaalbaar zwaard hebben. Het gaat goed met een minimum diepte van ruim twee meter. We hebben wel wat stroom tegen, maar kunnen tegen half drie aanleggen in Ayamonte.

We gaan tegen de avond het plaatsje bekijken en belanden op een pleintje met rondom gemetselde banken, helemaal betegeld, elk met een eigen voorstelling. Wat later ontdekken we dat er meer pleintjes zijn, ook met zulke bankjes en zelfs eentje met beelden, waaronder een “manneke pis”. Het oude binnenstadje is leuk en we strijken neer bij een restaurantje met terras “la Puerto Ancha”. Die blijkt heerlijke en prachtig opgemaakte gerechten te serveren die zo in een tijdschrift voor professionals kunnen worden geplaatst. De prijs is afgemeten aan de kwaliteit heel bescheiden. ’s Avonds op de boot worden we vergast op twee concurrerende Spaanse vocalisten. Links aan de overkant horen we een dame gevoelige Spaanse liederen zingen. Rechts aan de overkant, een eindje verderop, horen we een man die heftige Spaanse liederen ten gehore brengt, soms grenzend aan het geluid van opera op afstand.

Ook in Ayamonte blijken verschillende Hollanders te liggen. Cor uit Katwijk en Aad uit Hellevoetsluis zijn eigenaars van twee identieke grote Hallbergs die hier al jaren liggen. Dit is hun tweede huis, maar de echtgenotes houden niet van zeilen en komen dus alleen vakantie houden. Cor en Aad brengen hier wel veel meer tijd door. Cor vertelt dat de scheepswinkel “Ayamar Nautico” aan de overkant tegenover de haven gerund wordt door John en Diana, een Engelsman en zijn Nederlandse vrouw. Die weten overal raad mee en kunnen ons misschien helpen aan een v-snaar voor de stuurautomaat.

Ayamar Nautico blijkt een uitstekende winkel waar van alles te koop is en een Cor en Diana zijn een gezellig stel dat graag bereid is mee te denken en te helpen. Ze doen zelf niets met Raymarine, maar geven ons het telefoonnummer van de importeur Spencer in Spanje. Als we hem bellen neemt hij de bestelling op en zegt dat hij de volgende dag wordt afgeleverd bij Cor en Diana. En dat blijkt te kloppen! Dinsdagmiddag hebben we de V-snaar in huis en kunnen we beginnen aan het volgende probleem: de demontage van het stuurwiel. Daarvoor heb je namelijk een poelietrekker nodig en de mijne is van Hema of zo. Maar ook dat klusje wordt geklaard. En zo kunnen we dan verder op weg naar verre en vreemde kusten.

Echter, aangezien het naar weer schijnt te worden (woeste winden waaien ons tegemoet!) gaan we de rivier op en het binnenland in (binnenland afstand 50 km).

En na enig experimenteren met Hanneke's simmetje uit de I-pad heb ik eindelijk ook weer eens een lolletje! Gisteren nog bij diverse bars een poging tot WiFi gedaan, maar meer dan hoofdpijn leverde dat niet op. Maar nu liggen we dan in het binnenland. Het plaatsje heet Sanlucar de Guardiana. Ze hebben een groot fort gebouwd dat recht tegenover een fort aan de Portugese kant ligt..... En warm dat het hier is, en droog! Ik barst van de dorst!