De eerste stapjes

We zijn op weg, maar in een bedaagd tempo.

Dinsdag 24 april liggen we aan de Ossenhoek. Het is een klein eilandje in de zuidwesthoek van de Grevelingen in Zeeland. De komende anderhalve week zullen zich in deze contreien afspelen, omdat bij een controle in Brouwershaven gebleken is dat onze voorstag beter kan worden vervangen.

Ons plan was om half april te vertrekken. De kou, regen en aanhoudend slecht weer voorspellingen deden ons besluiten om nog een paar dagen te wachten. Die voorspellingen kwamen min of meer uit, hoewel het niet steeds regende, maar koud was het zeker.
In de afgelopen weken waren we vaak op de boot, maar vaak ook niet, bezig met pakken, administratie, papieren regelen enz, enz. Zo misten we eigenlijk meteen al een bezoekje van Marjolein en Bert. Ze kwamen later nog een keer. Ook kwamen Kas en Wil, Annet, Esther en Hessel, Michiel en Hans, Robert Jan, Connie, Thomas, Manda, Bert en Lidy en anderen langs. Van Mylene vonden we tot onze verrassing een cadeautje op de boot.
Op de valreep kwamen ook andere vrienden en kennissen nog even langs om gedag te zeggen, zoals Flip en – letterlijk op de valreep – Gerrit en Hedy. Na een zoveelste afscheidsetentje met Jelle en Lieke besloten we om vrijdag maar te gaan, hoewel ook de komend weken er niet goed uitzien.

Vrijdag 20 april betalen we om 10 uur de haven. Als we een half uurtje later de eerste brug willen passeren staat een brugwachter te zwaaien: we krijgen de helft van ons liggeld terug, want het was toch eigenlijk wintertarief…. Een vrolijk vertrek dus. Op weg over de Kaag is het echt koud, maar van onder ons dakje is het te doen, zeker als ik met de stuurautomaat vaar: niet meer dan het hoogstnoodzakelijke wordt aan de elementen blootgesteld. Af en toe een buitje en het is erg koud. Op een gegeven moment zetten we de kachel maar aan.

Het eerste stuk is saai over allerlei kanalen maar gaat redelijk voorspoedig, totdat we Waddinxveen passeren. Vorig jaar kwam daar de hefbrug twee keer naar beneden. Nu is hij helemaal ingepakt en het brugdeel is weg, waarschijnlijk voor restauratie. Vlak daarop onze laatste brug voor het knelpunt Gouda: de Coenekoopbrug. Die gaat op ons verzoek omhoog, één á anderhalve meter maar stopt dan…. Veel consternatie! Tientallen fietsers en auto’s staan te wachten, maar alle lichten gaan op rood! Storing! Zoietrs maak je maar zelden mee! We leggen maar aan want geen hond weet hoe lang dat gaat duren. Twee uur later is de storing verholpen en kunnen we door naar Gouda.

Na Gouda de volgende dag op weg naar Dordrecht. Opnieuw vreselijk koud en onaangenaam. We moeten bijna 2 uur wachten aan een vieze remming zonder enige voorziening bij Ablasserdam. De hard langs varende schepen veroorzaken flinke golven en het is behoorlijk onaangenaam, maar dan kunnen we door naar Dordrecht, naar het haventje het Maartensgat. We zijn door en door koud en besluiten om van de zondagsrust gebruik te maken om Dordrecht weer eens te bekijken. Hanneke gaat zelfs de toren op. Na een wandeling wordt het weer erg somber en we haasten ons naar de boot. Het buitje valt overigens mee.

Maandag gaan we om 9.00 uur het Maartengat uit. Na een kwartiertje draait de brug: we zijn op ruimer water! De wind is pal tegen en het blijft stervenskoud. We besluiten om maar even door te motoren naar de Volkerak sluizen en – vandaaruit – naar de Philipsdam, Bruinisse en naar Brouwershaven. Daar willen we onze verstaging en de rolfok laten controleren. Het lukt om een afspraak voor dinsdag te maken.

Vandaag was het eigenlijk best aardig weer. De meeste buien trokken langs ons heen en we zaten zelfs een tijdje in de zon! Pas tegen vijven ’s middags komt de mastenmaker/-tuiger langs. Het advies is om een nieuwe voorstag te laten maken en plaatsen. Vervolgens blijkt – helaas – dat dit pas over anderhalve week kan gebeuren. We besluiten het zeker voor het onzekere te nemen en dan maar een tijdje in deze contreien te blijven varen. We kennen het immers alleen van drukke vakantieperioden, maar nu is er vrijwel geen boot op het water. Het eilandje de Ossenhoek, vlakbij is bovendien een punt waar het zelden regent, ook als het overal omheen beestenweer is. Daar aangekomen schijnt de zon en ligt er één andere zeilboot. We houden het in deze omgeving wel even uit, hoewel na vijf dagen de voortgang richting Istanbul wel heel gering is.